Heimilisblaðið - 01.03.1915, Blaðsíða 3

HEIMILISBLAÐIÐ
19
ÞaS eru menn með berklaskemdir i sér á
fjölda heimilum. Hræki þeir á gólfið, er gerl-
unum (máske biljóuum) þeytt upp í loftið með
rykinu. Menn anda þeim svo að sér.
Að hrækja á gólf þar sem þrifnaðarhættir
eiu þannig, sem viða er hér á landi, má likja
við að varpa sprengikúlu á gólfið. Það er glæp-
samlegt að gera það, og ætti sannarlega að
varða við lög.
Gólf íveruherbergja eða matarherbergja á
ávált að þvo daglega, aldrei að sópa. Það
tekur mjög lítið lengri tíma að þvo gólfin yfir
(strjúka þau) með votri dulu, sem fest er á
gólfþvegil, en að sópa þau. Það ætti eigi að
sjást, að kvenfólk sé látið liggja á hnjánum i
gólfinu; sá ósiður er hér orðinn svo rótgróinn,
að erfitt er mjög að koma kvenfólki í skilning
um, að það sé nokkuð óþægilegra en að strjúka
þau yfir á áðurgreindan hátt.
Aðalatriðið er, að gólfin séu strokin yfir dag-
lega, því þá kemur aldrei óþverra skán á þau.
Aldrei verður hægt að útrýma berklaveikinni
héðan, meðan ósiður þessi tíðkast.
Þannig verður hver og einn að byrja að
þekkja sjálfan sig og þrífa þar til, ef hann
tyggst að bægja burt sjúkdómum, eða gera sig
og aðra hrausta.
Markmiðiðerblátt áfram og látlaus lífernismáti
með iðkanhreinlætis í öllum greinum. Það ersá
Kínverjamúr, sem mun reynast óbrotgjarn, er
sjúkdómar gera árás.
Vondum solli flýðu frá
og forðast jiá sem reiðast,
elskaðu góða. en aumka þá,
afvega sem leiðast.
Visku’ og dygð að vinum þér
veldu systur báðar,
leitaðu hvað sem forma fer
fyrst til þeirra ráða.
Sig. Breiðfjörð.
Iftir barn.
(í nafni foreldranna).
TJng og hrein og ástarþyrst.
öncl þin flang til himinsala.
Oft er það að fölna fyrst
fegurst blóm i skauti dala.
Bros þin voru blið og hrein,
björt og engilfögur tárin;
mun þin elskuð minning ein
mýkja cljúpu harmasárin.
Okkar blóm sem unað jóic
er i himins blómasafni.
Drottinn cjaf og Drottinn tók,
dýrð og heiður sé hans nafni.
Sigurbj. Sveinsson.
liríðið og trúarbrögðin.
Eftir Guðmund Hjaltason.
I.
Er menningin að verða gjaldþrotaP
Oft hafa stríð eins og aðrar stórhörmungar,
orðið til þess að vekja þjóðirnar af svefni synd-
anna og kæruleysisins. En stundum hafa strið
veikt trúna. og eins fór nú fyrst i þessu stríði.
í byrjun stríðsins héldu margir, að nú fengi
vantrúin fyrst verulegan byr, nú yrði brátt úti
um kristindóminn. Og sumir sögðu sem svo:
„Það er nú auðséð, að enginn góður Guð er
til, fyrst hann lætur önnur eins ósköp viðgang-
ast.“ Suma hrylti nú auðvitað við að hugsa til þess
ef guðlaust væri. En ekki samt ólíklegt að sum-
um hafi þótt það léttir.
En nú um þessi áramót heyrir maður al-
staðar frá, að kirkjurœknin vex, trúrœknin
og bœnrœknin tekur fleygiframförum.
Og það ekki aðeins i hinu guðrækna Eng-
landi og hinu hjátrúarfulla Rússlandi. Nei siður
en svo.
Einnig í hinu „léttúðga“ Frakklandi og hinu
rammkrítiska Þýskalandi flýja þjóðirnar, og það