Heimilisblaðið - 01.03.1915, Síða 6

HEIMILISBLAÐIÐ
„Já, víst er það eg sjálfur“ svaraði hann.
„Andar birtast ekki fótvana, — slíkt orsakast
aðeins af völdum manna og sverða.“
„En Rósamunda! hvar er hún? Hafði grái
hesturinn að synda yfir víkina, og hvernig kom-
umst við hingað? Segðu mér það fljótt, mig
langar svo til að vita það.“
„Það getur hún sagt þér sjálf“ sagði Wulf
og staulaðist við hækju fram að hurðinni og
kallaði á Rósamundu.
Hún nálgaðist dyrnar hröðum skrefum og
andlit hennar ljómaði af gleði þegar hún opnaði
þær og sá Godvin sitja upp við dogg i rúm-
inu, þó veikburða væri. Gleðinnar vegna gleymdi
hún virðingu sinni í svipinn, en hljóp til hans
og kysti hann á ennið.
„Farðu varlega, Rósamunda“, sagði Wulf og
leit undan. „Umbúðirnar geta losnað og orsak-
að honum nýrra þjáninga, hann er enn mjög
máttfarinn af blóðmissinum."
„Þá ætla eg þó að kyssa hönd hans, þá hönd
sem frelsaði mig“ sagði hún og þrýsti siðan
hönd hans að brjósti sinu.
„Hendur mínar höfðu nú einnig ofurlítið af
'því að segja,“ sagði Wulf, „en ekki man eg þó
eftir að þú kystir þær, Rósamunda. En hvað
sem því líður, þá ætla eg nú líka að kyssa hend-
ur hans. Og Iofaður veri guð og allir góðir
englar og dýrðlingar, sem, ásamt aðstoð Rósa-
mundu og bænum hræðranna í Stangate-klaustri
og Markúsar kirkjuprests, hafa gefið okkur þig
aftur, elsku bróðir minn.“ Hann haltraði nú að
rúminu, og vafði þeim handleggnum sem heill
var um háls Godvins og faðmaði hann að sér
hvað eftir annað.
„Farðu varlega“, mælti Rósamunda gletnis-
leg. „Umbúðirnar geta raskast, og honum hefir
blætt svo mikið.“
Áður en hann gat svarað var dyratjöldunum
ýtt til hliðar og inn gekk hár og tígulegur mað-
ur. Hann var að visu við aldur en sorgir og
sjúkdómar höfðu gert hann ellilegan fyrir tím-
ann. Hárið, sem var snjóhvítt, liðaðist niður
um herðar lians. Andlit Iians var fölt en frítt
og þó að sorgir og andstreymi hefðu rist rúnir
sínar á það, var það mjög likt andliti Rósa-
mundu. Maður þessi var líka faðir hennar, hinn
frægi Andrew d’ Arcy lávarður.
Rósamunda snéri sér við og hneigði sig
yndislega fyrir honum. Wulf beygði höfuðið
en Godvin heilsaði með því að rétta upp hend-
ina, því hann var enn of stirður i hálsinum til
þess að hneygja sig.
Framh.
Nýprentuð er bók um trjárækt og blómrækt
er svo heitir. Höfundurinn er Einar Helgason
garðyrkjumaður. Bókin er 192 síður og kost-
ar 2,50 aura. Bókin er í þremur aðalköflum,
sem aftur skiftast í marga smákafla.
Fyrsti kaflinn er um skrúðgarða, annar um
trjárcekt, þriðji um blómrœkt.
Myndir eru margar i bókinni bæði af skrúð-
görðunum, og eins af næsta mörgum garðyrkju-
verkfærum, eru þær góðar.
Reynir, birki og víðir og af útlendum
trjám álmur, hlynur, heggur, lœvirkjatré,
fjallafura eru hélstu trén, sem hann talar um;
og er það víst, að mikið gagn og mikil prýði
er í slíkri trjárækt, meira gagn en allflestir ætla.
Vora litlu skóga verðum vér að auka, minka
mega þeir ekki. Aukist þeir, svo eykst eldi-
viður, jarðvegur og jurtagróður með. En
minki þeir, þá verða margir grösugir blettir að
gróðurlausum mel eða ílagi. Hann talar nú
reyndar eingöngu um trjárækt heima við bæi,
og er það líka rélt, því þar er hægast að stunda
hana. Trjárækt lengra frá bænum er miklu fyrir-
hafnarmeiri. Mörg útlend tré nefnir hann lika
sem rækta mætti til muna svo gagn og fegurð
geri. En best er sjálfsagt að byrja á innlendum
trjám.
Ribsberjaræktun hefir víða hepnast ágætlega,
þótt þau sé útlend planta. En það eru kartöpl-
ur og kál líka.
Svo er kaflinn um blómrœktina■ Telur hann
þar 37 tegundir íslenskra skrautblóma sem
rækta mætti til bæjarprýðis. Nefni eg hér nokk-
ur af þeim, sem algengust eru: Baldursbrá,