Heimilisblaðið - 01.04.1915, Blaðsíða 6

30
HEIMILISBLAÐIÐ
lónína Írnadóiíir, lyrarbakka.
Fœdd 18/x 1874. — Dáin 4/i 1915.
(Kveðja frá manni hennar).
Drottinn gaf — því gleymi’ eg eigi
hve glaður þá eg söng og hló.
Við sáumst fyrst á sólskinsdegi,
er sumarið dreymdi’ um mosató.
Við gengum saman vorsins vegi,
og vonin í okkar hjörtum bjó!
Finst mér sem á flæðiskeri
fyrir handan ljós og sól,
þar sem aldrei gróður greri
grænn í hlé við stein og hól,
sál mín standi’, og boðar beri
burt það alt, er veitti skjól.
Og saman ást og eiða bundum,
og okkar hófum lífsins skeið.
I sælu’ og gleði saman undum,
því sólin skein svo björt og heið. —
En — áður en vai'ði fjúk við fundum,
og frostvind móti á okkar leið.
Hneit mér nær við hjartarætur
hjör, er kaldur dauðinn brá,
eftir skilið líf mitt lætur
líkt og rótarslitið strá
langir dagar, dimmar nætur
dreypa eitri sárin á.
Og sorgin þung, með kulda og kvíða,
þá kom og settist rúm þitt við.
Þú varðst svo margt að þola og líða,
og þar var ekki að tala um grið. —
Við vonuðum þó að vorsins þýða
væri í nánd með sælu’ og frið.
í harmi sárum huggun eina
herrann sjáiíur veitta lét:
blómin okkar og augasteina,
ástar þinnar dýrstu met.
Það eru bætur þungra meina
þeim, sem horfinn ástvin grét,
Drottinn tók. — Eg titra’ af ekka
og tárin væta föla kinn —
ólánssamastur allra rekka,
ólæknandi er harmurinn.
Hví barstu mér þenna beizka’ að drekka
og bitra kaleik, Drottinn minn ?
Vertu sæl! — Á sólarvegi
saman liggja aftur spor,
— fagna mun eg frelsisdegi —
færir það mér kjark og þor,
og þá mun hvorki tár né tregi
truflað geta eilíft vor.
Bak við hnjúka hárra fjalla
hnigur æfisólin manns;
gott er þreyttum höfði halla
að hjarta Drottins kærleikans.
Vegsamað sé um eilífð alla
ár og daga nafnið lians.
Þröstur.