Heimilisblaðið - 01.04.1915, Blaðsíða 7

HEIMILJSBLAÐIÐ
31
Charles Edwards, sem var skrifstofuþjónn
hjá vefnaðarvöruverzlun i London, starði stein-
hissa á bréf sem hann hafði nýlega fengið.
Hann var í sjöunda himni af gleði, þvi að í
bréfinu, sem var anuars frá málaflutningsmanni
þar í London — stóð að einhver frændi hans,
sem hann þekti ekkert, en hafði rétt heyrt
nefndan „Jakob frænda“, væii nýdáinn en hefði
arfleitt hann að stóru búi, sem hann átti í nánd
við York. — Málaflutningsmaðurinn hvatti Charl-
es til að fara sem fyrst þangað og láta ráðs-
manninn vita, með hvaða lest hann kæmi, svo
að hann gæti tekið á móti honum á stöðinni.
I bréfinu var líka 5 punda seðill (o: 90 kr.) sem
hann átti að nota í ferðakostnað.
Óumræðilega glaður og hróðugur yfir þessu,
fékk Charles sér vagn og ók af stað á járn-
brautarstöðina. A leiðinni var hann að hugsa
um, hvernig húsið mundi nú líta út og hvort
þar væri vel umgengið o. s. frv.
Móðir hans hafði, meðan hún lifði, aðeins
einstöku sinnum minst á Jakob frænda og tal-
að um hann sem gamlan og heimskan bónda,
sem skifti sér af engu nema landbúnaði, hest-
um og hundum.
Charles Edwards hafði sagt ráðsmanninum
frá komu sinni, og hlakkaði nú til að veiða upp
úr honum ýmislegt sem hanu varð að vita um
búið. En um Jakob frænda hugsaði hann
ekkert.
Þakklæti vissi hann varla hvað var; hann
vildi einungis ná i peningana til þess að geta
eytt þeim.
Þegar hann kom á járnbrautarstöðina í York,
gáði hann allstaðar að Jeremias Daniell, svo
hét ráðsmaðurinn — en sá hann hvergi.
Það leið heill stundarfjórðungur og enn þá
sást enginn. — Charles Edwards gekk fram og
aftur. Hann var orðinn hræddur um að hann
hefði verið grátt Ieikinn. Loksins sá hann aldr-
aðan og heldur rykugan bónda, sem virtist vera
að leita að einhverjum.
„Góðan dag. Þér eruð þó ekki herra CharÞ
es Edwards?“ spurði bóndinn kurteislega.
„Jú, það er einmitt eg — eruð þér Jeremi-
as Daniell?“
Gamli maðurinn hneigði sig djúpt.
„Það er annars skemtilegt eða hitt þó held-
ur, hvað þér látið mig bíða lengi“, hreytti
Charles úr sér, „nú hefi eg beðið hérna bráðum
í hálftíma".
Gamli maðurinn hnyklaði brýrnar, og von-
brigðissvipur kom i hið rauða og veðurbarða
andlit hans.
Það var leitt, herra Edwards, en það er svo
langt hingað frá búinu og sólin skein svo heitt
að eg varð að láta hestinn brokka. En undir
eins og hann hefir fengið svolítið af höfrum,
getum við lagt á stað aftur“.
„Jæja þá; við skulum ekki tala meira um
það. En eg ætla að segja yður það strax, að
ef þér viljið vera i þjónustu minni, þá verðið
þér að vera stundvísari“, sagði Charles.
Á leiðinni mælti Daniell gamli ekki orð frá
munni. Hann lofaði Charles að tala.
„Þetta er þó sá versti vegur, sem eg hefi
nokkurntíma farið um. Því í skrambanum er hann
ekki vættur í svona þurkum? Nei, það er
satt, það er auðvitað ekki vatnsleiðsla í þessum
afkima! Hm, svo þetta er bykkjan? Nú skil
eg hvers vegna þér voruð svona lengi á leið-
inni, en að nota þessa dróg!“
„Þetta var nú samt uppáhalds hestur hús-
bónda míns“, svaraði Jeremias. „Hann notaði
hann altaf sjálfur í meira en 12 ár og hann
vonaði að þér seljið aldrei hestinn ..."
„Nei, eg ætla ekki að selja hann ef það
stendur skrifað í erfðaskránni“, svaraði Charles
hæðnislega; „en eg get t. d. Ieigt hann einum
vini mínum, sem er vagnaleigjari í London, en
eg þori að fullyrða það, að þegar svipan ríður
á honum skal hann verða fjörugur!“
Gamli ráðsmaðurinn hrökk við, — eins og
hann hefði sjálfur verið sleginn með svipunni.—
„Þarna er nú búið“, sagði hann, „eg vona
að yður líki það“.