Heimilisblaðið - 01.05.1915, Síða 3

HEIMILISBLAÐIÐ
35
^35==T=l=T===T=l=T=EfSl=T=l=T=*^
tc!1=t=H=i=1
Srxðurnir,
Eftir
i
Rider Haggard. [ff=i=i=i=y=fcj
1
[Frh.]
„Þetta er nú alt saman gott“ sagði Wulf
„Við höfum að minsta kosti séð þessa kvenna-
þíófa í síðasta sinni. Því hefðu þeir haft meira
ilt í huga, mundu þeir hafa gert vart við sig
síðan“.
Svipur d’Arcys var alvarlegur er hann
svaraði:
„Það vil eg vona; en saga þessi er öll mjög
undarleg. Hvernig gátu þeir vitað að Rósa-
munda og þið ætluðuð til altaris St. Péturs þenna
dag, svo þeir gátu varnað ykkur veginn heim.
Einn eða annar njósnari hefir hlotið að segja
þeim þetta, því venjulegir sjóræningjar eru það
ekki, því þeir töluðu um Lozelle og buðu ykk-
ur að fara burt óskemdum, því það væri aðeins
Rósamunda er þeir vildu ná i. Þar við bætist
sagan um sverðið, er féll úr hendi Godwins er
hann særðist, og siðan skilað aftur á svo dul-
arfullan hátt. Eg hefi oft séð slikan riddara-
skap meðal heiðinna Austurlandabúa“.
„Já, en Rósamunda er að liálfu leyti austur-
Ienzk“, sagði Wulf athugalaust. „Máske það
standi i einhverju sambandi við þetta mál“.
D’Arcy hrökk við og roði færðist í hinar
fölu kinnar hans. Síðan tók hann til máls, og
var auðheyrt á málrómi hans, að hann óskaði
ekki eftir frekari umræðum um þetta mál.
„Það er nóg komið að sinni. Godvin er
mjög veikburða og þreytist því tljótt, en áður
en eg yfirgef hann, verð eg að segja nokkur
orð, er gleðja munu ykkur báða. Ungu menn,
þið eruð af mínu blóði, nn'nir nánustu ættingj-
ar auk dóttur minnar, synir bróðir míns, hins
hrausta og hugljúfa riddara. Eg hefi ætíð elsk-
að ykkur og verið hreyldnn af ykkur, og hafi
eg verið það áður, hversu miklu fremur hefði
eg þá ekki ástæðu til þess nú er þið hafið bjarg-
a<5 dóttur minni? Afreksverk ykkar er því-
bkt, að annað meira hefir ekki verið unnið í
Essex i mörg ár, og þeir sem það unnu skulu
ekki lengur vera réttir og sléttir hermenn, held-
ur reglulegir riddarar. Eftir gamalli venju er
mér heimilt að veita ykkur það, en til þess að
enginn gæti móti mælt, fór eg til London, með-
an þið voruð veikir; — þó ekki fyr en við
höfðum von um að Godvin mundi lifa, sem við
höfðum fyrst litla von um, og fékk áheyrn hjá
konunginum. Þegar eg hafði sagt honum í fám
orðum hvað við hafði borið, bað eg hann að
gefa inér skriflega skipun sína til þess að dubba
ykkur til riddara. Hér hefi eg bréfið sem hann
fékk mér, börn mín. Það er innsiglað með inn-
sigli konungsins. Efni þess er það, að egskuli
í hans og mínu eigin nafni dubba ykkur til
riddara, og skal sú athöfn fram fara opin-
berlega í klausturkirkjunni í Stangate, nær sem
tækifæri gefst. Flýttu þér því Godvin að hress-
ast, svo þú verðir ekki lengi hér eftir skjald-
sveinn, heldur Godvin riddari; hvað þig snertir
Wulf, er sár þitt á fætinum þegar nógu vel
gróið til þess“.
Hið föla andlit Godvins sveipaðistfögrum roða;
en Wulf leit til jarðar eins feiminn að sjá og
ung stúlka.
„Tala þú“, sagði hann við bróður sinn, „því
tunga mín er stirð og sljó“.
„Herra“,mælti Godvin með óstyrkri röddu. „Við
vitum ekki hvernig við eigum að þakka yður
þenna mikla heiður, sem okkur hafði aldrei ór-
að fyrir að við mundum öðlast, fyr en við hefð-
um unnið eitthvað meira þrekvirki, en að ryðja
okkur braut gegnum hóp sjóræningja. Hið eina
sem við getum sagt, herra, er það að við vilj-
um kappkosta að vera verðir góðvildar yðar og
þess nafns er vér berum“.
„Vel svarað“, sagði föðurbróðir þeirra, og
bætti við, eins og hann talaði við sjálfan sig:
„Þessi maður er eins hæverskur og hann er
hraustur“.
Wulf leit upp hálf gletnislegur á svip. „Eg,
sem því miður hefi ekki eins liðugt tungutak,
þakka þér einnig, föðurbróðir. . En mér finst
að frænka okkar ælti eins skilið að verða dubb-
uð til riddara, ef konur gætu átt hluttöku í því,
þvi að ríða á sund yfir Víkina dauðu var vissu-
lega meira þrekvirki, en að berjast við nokkra
þorpara á steinbrúnni".