Heimilisblaðið - 01.05.1915, Page 4

36
HEIMILISBLAÐIÐ
„Rósamunda? Staða hennar er nógu há,
helst of há hvað öryggi hennar snertir“, svar-
'aði hann hálf dreymandi um leið og hann gekh
ut ur herberginu.
„Það er gott kæra frænka“, sagði Wulf, „en
þó þú getir ekki orðið riddari, getur þú þó
minkað þá hættu er stöðunni fylgir með því að
giftast riddara.
Rósamunda starði á hann og lék gremju-
blandið bros um varir hennar. Hún kvaðst
svo verða að fara að elda kjötsúpu handa God-
vin um leið og hún gekk út úr dyrunum á eftir
föður sínum.
„Það hefði verið ánægjulegra að hún hefði
gefið okkur í skyn að hún væri glöð“, sagði
Wulf þegar hún var gengin út.
„Hún hefði máske gert það“, svaraði bróð-
ir hans, „hefðir þú ekki komið með þitt klúra
spaug, er vel mátti skilja sem bendingu“.
„Það var alls ekki mín ætlun. Því skyldi
hún ekki verða riddarafrú?“
„En hvaða riddara? Mundurn við hvor
okkaf sem væri bróðir minn, verða ánægðir ef
hann sem vel getur orðið, yrði ókunnur?“
Wulf sat þögull og hugsi.
„Já“, sagði Godvin, „þú hugsar ekki áður
en þú talar, en það er ætíð gott að gera það“.
„Hún sór á steinbrúnni forðum“, skaut Wulf
inn í.
„Minstu ekki á hvað hún sór þá. Orð sem
kona talar á slíkri stund ætti ekki að festa í
minni“. .
„Það er satt, bróðir, þú hefir rétt að mæla
sem ætíð. Tungan hljóp með mig í gönur,
þó get eg ekki gleymt þeim orðum, þó hvor
okkar —“.
„Wulf!“
„Eg vildi segja að við gengjum braut ham-
ingjunnar í dag. Godvin. Slíkan bardaga hafði
mig aldrei séð né dreymt um. Og þrátt fyrir
alt unnum við, og erum báðir á lífi og verðum
báðir riddarar!“
„Já, það er þér að þakka Wulf, að við er-
um báðir lifandi — nei, það er nú svo, hvað sem
þú segir. En hvað braut hamingunnar snertir,
þá liggur hún i ótal krókum, og máske hefir
hún nú þegar leitt okkur fram hjá nokkrum
þeirra“.
„Þú talar eins og prestur, en ekki eins og
skjaldsveinn sem dubba á til riddara fyrir sárr
sem hann hefir fengið á höfuðið. Eg fyrir mitt
leyti vil grípa hamingjnna meðan tækifæri gefst,
gabbi hún mig síðar — —“.
„Wulf!“ kallaði Rósamunda fyrir utan dyra-
tjöldin, „hættu nú þessum hávaða og yfirgefðu
Godvin, svo hann geti sofið, því hann hefir þörf
fyrir það“. Síðan kom hún inn í litla herberg-
ið til þeirra og bar í hendinni skál með heitri
kjötsúpu.
Wulf greip hækju sína og haltraði af staðr
eu gerði um leið þá athugasemd, að konur ættu
ekki að hlusta eftir því sem þeim kæmi ekki við.
III. KAP.
Riddaradubbun bræðranna.
Ennþá var einn mánuður liðinn, og þó God-
vin væri veikburða og fengi öðru hverju tals-
verðan höfuðverk, vóru bræðurnir orðnir heilir
sára sinna.
Það var síðasta dag nóvembermánaðar, um
kl. 3 e. hádegi að líta mátti fjölda fólks leggja af
stað í skrúðgöngu frá gömlu höllinni í Steaple.
I broddi fylkingar reið fjöldi riddara í öllum her-
klæðum, og voru borin fyrir þeim merkiþeirra.
Næstur þeim kom gamli riddarinn Sir Andrew
d’Arcy í öllum herklæðum og fylgdu horium
skjaldsveinar og þjónar, en við hlið hans reið
Rósamunda dóttir hans i skrautlegri loðkápu. Hún
reið sama hestinum er bar hana yfir víkina dauðu,
Síðan komu bræðurnir, voru þeir látlaust búnir,
sem almennir aðalsmenn, og fylgdi sinn skjald-
sveinninn hvorum þeirra; þeir voru af aðalsætt-
unum Salcote og Denjia. Eftir þeim riðu fleiri
riddarar, skjaldsveinar af ýmsum stigum, þjón-
ar, og loks bændur og þorpsbúar sem gengu
eða hlupu með konur sínar og börn.
Skrúðfylgdin fylgdi veginum gegnum þorpið
en beygði svo til vinstri handar við hvelfingu,
er lá á takmörkunum þar sem landareign munk-
anna tók við, síðan var stefnt beint á Stangate-
klaustrið sem lá hér um bil tvær rastir burtu.