Heimilisblaðið - 01.01.1916, Blaðsíða 13

HEIMILISBLAÐIÐ.
11
„Lozelle riddara“, endurtók pílagrimurinn.
„Er það gildur maður, rjóður í andliti, með ör
á enninu, sem ætíð ber svarta kápu yfir her-
klæðum sínum ?“
„Það getur verið hann“.
„Hann var ekki handtekinn, en hann heim-
sótti Saladin í Damaskus, meðan ég lá þar í
fjötrum, því ég sá liann þar tvisvar eða þrisvar
sinnum, en hvaða erindi hann hafði veit ég
ekki. Nokkru síðar fór hann burt úr borginni,
og i Jaffa frjetti ég að hann hefði lagt af stað
til Evrópu þrem mánuðum á undan mér“.
Bræðurnir litu hvor á annan. Lozelle var
þá í Englandi. Sir Andrew mótmælti þó ekki,
en sagði aðeins: „Segðu mjer sögu þína en
gættu þess vel að segja aðeins sannleikann“.
„Hvaða ástæðu hefði ég til að segja annað,
þar sem ég hefi ekkert leyndarmál“, svaraði
Nikulás. „Eg var hertekinn af Aröbum þegar
ég var á pílagrímsför til Jórdan, en þar sem
þeir fundu ekkert fémælt í fórum minum, mundu
þeir hafa drepið mig, hefðu ekki hermenn Sala-
díns komið þar að, og krafist þess að þeir létu
mig af hendi við þá. Arabarnir gengu að því,
og fór jeg svo með hermönnunum til Damask-
us. Þar var ég settur í fangelsi, þó ekki strax,
og þá i millibilinu sá ég Lozelle, eða í það
minnsta kristinn mann með svipuðu nafni, og
þar sem hann virtist vera í miklum metum hjá
Serkjum, bað ég hann að leggja mér liðsyrði við
soldán. Siðan var ég færður fram fyrir soldán
og hirð hans, og eftir það að soldán hafði
spurt mig að ýmsu, sagði hann, að annað hvort
yrði ég að tilbiðja falsspámanuinn eða deyja.
Þér munuð geta getið yður til um svar mitt.
Síðan var ég leiddur burt. og bjóst ég þá við
dauða rnínum á hverri stundu. Þrem dögum
síðar gerði Saladín mér orð að hann vildi gefa
mér líf, ef ég vildi sverja þess eið; að koma
þessari sendingu í hendur yðar, eða dóttur yð-
ar Rósamundu, hérna í höll yðar í Essex, og
flytja svar yðar aftur til Damaskus. En þar
sem jeg vildi gjarnan lifa dálitið lengur, lofaði
ég að gera það, ef hann gæfi mér drengskapar
orð sitt, er hann aldrei rýfur, fyrir því, að mér
yrði síðan veitt fult frelsi“.
„En þar sem þú ert nú kominn heilu og
höldnu til Englands, ætlar þú þá að snúa aftur
til Damaskus með svarið, og þá hvers vegna?“
„Af tveim ástæðum, Sir Andrew. Fyrst og
fremst af því, að ég hefi svarið það, og ég
brýt ekki frekar orð mín en Saladin. í öðru
lagi at því að mig langar til að lifa. En Sala-
dín sór þess eið, að ryfi ég orð mín, skyldi ég
verða drepinn hvar sem ég dveldi, sem ég veit
að hann mundi framkvæma annað hvort með
töfrum eða á annan hátt. Endir sögunnar er
fljótsagður. Mér var afhent kistan, ásamt nóg-
um peningum til ferðarinnar, fram og til baka
og meira til. Síðan var mér fengið fylgdarlið
til Joppe, og tók ég mér þar far með skipi sem
var á leið til Italíu. Þegar þangað kom, hitti
ég á annað skip „Maríu helgu1, er fór til Calais,
komst ég með því þangað, en lá við skipbroti
á leiðiuni. Þaðan fór ég til Dover með fiski-
bát, og kom þangað fyrir viku, og þegar ég
hafði keypt mér asna, slóst ég í för með öðr-
um ferðamönnum, er ætluðu til Lundúnaborgar,
og kem svo þaðan hingað“.
„Og hvernig ætlar þú svo til baka?“
Pilagrímurinu ypti öxlum.
„Svo fljótt sem hægt er, og hvernig sem
best gengur. Er svar yðar tilbúið Sir Andrew?“
„Já það er hér,“ og hann rétti honum bók-
fellsstrangann, sem Nikulás faldi í fellingunum
á kápu sinni. Síðan bætti Sir Andrew við:
„Þú segist ekkert vita um málefni það, sem þú
átt svo mikinn þátt í?“
„Ekkert, eða réttara sagt aðeinsþetta: Einn
af foringjunum sem fylgdu mér til Joppe sögðu
mér, að meðal lærðra manna við hirð soldáns-
ins hefði draumur einn, sem hann hefði dreymt
þrisvar sinnum vakið mikla eftirtekt. Draumur
þassi slóð í sambandi við konu eina er væri
náskyld soldáni í aðra ætt, en ensk í hina, og
að ferð mín stæði í sambandi við það mál. Nú
sé ég að augu hinnar náðugu ungfrúar eru ein-
kenniiega Iík augum Saladins soldáns".
„Þú virðist sjá sitt at hverju, Nikulás“.
„Veslings pílagrímur, sem óskar að frelsa
líf sitt, verður að hafa opin augun. Nú hefi
ég etið og er þreyttur. Er hér ekkert rúm sem
ég get fengið að sofa i, því ég verð að leggja
at stað i dögun, því sá sem er i þjónustu Sala-