Heimilisblaðið - 01.08.1917, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
93
„Við erum þjónar krossins11, svaraði God-
vin, „0g getum hvorbi nó viljum lyfta sverði
gegn honum og glata með því sál vorri“.
Síðan talaði hannvið Wulf og bætti svo við:
„En hvað hina spurningu yðar snertir, hvort
við verðum hér í hlekkjum, því verður Eósa-
munda að skera úr, því við höfum svarið að
þ]óna henni. Við kreijumst þess að sjá prins-
essuna af Baalbec“.
„Sendið eftir henni, emír,“ sagði Saladín
við Hassan, sem hneigði sig og hvarf burt
samstundis.
Skömmu síðar kom Rósamunda fögur að
sjá, en þó föl og þreytuleg. Hún laut Sala-
din lítið eitt, og bræðurnir, sem ekki fengu
að snerta hönd hennar, hneigðu sig fyrir henni.
„Eg heilsa yður, móðurbróðir/1 sagði hún
við soldán, „og ykkur kæru frændur. Hvers
óskið þið?“
Saladin bauð henni sæti og bað Godvin
að skýra henni frá öllum málavöxtum, sem
hann gerði, og endaði svo á þessa leið: „Er
það ósk þín, Eósamunda, að við verðum hér
við hirðina sem fangar, eða að við förnm í
hóp trúbræðra vorra og berjumst með þeim
í hinu mikla stríði er nú vofir yfir?“
„Eósamunda horfði á þá um sttind og
svaraði svo: „Hverjum sóruð þið fyrst? Var
það að þjóna Drotni eða konu? Eg hef ekki
fieira að 8egja“.
„Slikra orða væntum við af þér“, mælti
Godvin, en Wulf laut höfði til samþykkis og
bætti við:
„Soldán, við biðjum um leyfi og vemd
yðar til Jerúsalem, og lelum yður þessa konu,
því við treystum orðum yðar að þér reynið
ekki að þvinga hana af trú sinni, en verndið
hana eftir mætti“.
„í’ið hafið þegar fararleyfi mitt“ svaraði
soldán, „og vináttu mina að auk. Og eg
tnundi ekki hafa jafngott álit á ykkur, hefðu
þið hreytt öðruvísi. Héðanaf eru við að visu
ovmir í augum alra manna, og reynura að
81gra hvorir aðra. En hvað þessa konn snertir,
þá óttist ekki, það sem eg hef lofað, skal
verða uppfylt. Kveðjið hana, því þið munuð
aldrei sjá hana framar“.
„Hver hefir lagt yður slík orð í munn,.
soldán?“ spurði Godvin. „Er það í yðarvaldi
að lesa í framtíðinni ákvarðanir Guðs?“
„Eg hefði átt að segja“ svaraði soldán,
„sem þið fáið ekki að sjá, ef eg get varnað
yður þess. En getið þið kvartað, sem báðir
hafið hafnað því að giftast henni?“
Eósamunda leit undrandi upp, en Wulf
mælti:
„Segið henni hvað það átti að kosta.
Segið henni, að hún hafi átt að giftast þeim
okkar, er beygja vildi kné fyrir Múhameð, og
verða hin æðsta i kvennabúri hans, og þá
hygg eg að hún muni ekki hallmæla okkur.“
„Eg mundi aldrei hafa mælt orð við þann
framar, er öðruvísi hefði breytt“, hrópaði
Eósamunda, en Saladin varð heldur þung-
brýnn við þau orð. „Ó, frændi minn“, hólt.
hún áfram. „Þér hafið verið mér mjög góður
og veitt mér mikla upphefð, en eg óska alls:
ekki allrar þessarar upphefðar, og yðar vegir
eru ekki minir vegir, því eg hef aðra trú, sem
þér teljið bölvaða. Eg grátbæni yður um að
lofa mór að fara undir vernd frænda minna“.
„Og biðla yðar“, bætti Saladin við. „Frænka,
það getur ekki orðið. Eg elska yður mikið,
en þó eg vissi að dvöl yðar hér kostaði yður
lífið, yrðuð þér þó að dvelja hér, því eins og eg
sagði yður, er lít margra þúsunda á einn eða
annan hátt undir yður komið, eftir því sem
mig dreymdi, og þeim draum trúi eg. Hvað
er þá líf yðar, þessara riddara eða mitt eigið
líf, að eitt þeirra geti vegið á móti lífi þús-
undanna. Ó, alt sem keisaradæmi mitt getur
veitt, liggur fyrir fótum yðar, en hér verðið
þór að vera þangað til draumur minn hefir
ræst og“, bætti hann við og leit til bræðranna,.
„dauðinn skal verða laun hvers manns, er
stelur yður úr minni hendi“.
„Þangað til draumurÍDn hefir ræzt“, sagði
Eósamunda og greip frami. „En verS eg þá.
frjáls þegar hann hefir ræzt?“
„Já“, sagði soldán, „frjáls til að fara og
koma eftir vild, nema ef þór reynið að flýja,
þá vitið þór dóminn.“
„Það er loforð. Gætið að, frændur, það
er loforð. Og þér, Hassan fursti, skuluð einn-