Heimilisblaðið - 01.02.1918, Qupperneq 10

26
HEIMILISBLAÐIÐ
orðin tóm; hún bjó mann sinn sem bezt til
þessarar ferðar, sem hún vonaði að mundi
verða svo affarasæl, og hafði hraðan á borði
við brottbúninginn.
En frá Kobba er það að segja, að hann
hélt áfram sama lifnaðarhætti og áður, en af
þvi hlaut ilt að hljótast, beeði sjálfum honum
til handa ogöðrum; hjá því gat ekki farið. Og
þrátt fyrir það, þó að veslings konan hans gerði
sitt ítrasta til að haida öllu í horfinu, þá fór
heimilisstjórnin mjög út um þúfur og menn
hættu mjög að sækja þangað, og þó að Kobbi
hefði, að Önnu óafvitandi, náð í sínar hendur
frá manni hennar hverjum eyri, sem þau áttu
í sparisjóðnum í bankanum, þá var hann samt
í peningavandræðum og hafði engan frið á sér
fyrir lánardrotnum sínum. Þar við bættist, að
hann varð fárveikur af ölæði; en þegar ölæðis-
kastið stóð sem hæst og þau héldu að liann
mundi ekki hafa það af, þá óx Önnu hugur,
svo að hún tók að leggja niður fyrir sér hvað
gera skyldi, þegar fram Iiðu stundir. Þau Hin-
rik og Ester áttu að gifta sig, sparisjóðspen-
ingunum átti að verja til að greiðo þá skuld-
ina, sem fastast gengi að; ungu hjónin áttu að
koma heimilinu i þann blóma, sem það stóð í
fyrrum, með iðju sinni og umhyggju; móðir
Hinriks átti að vera hjá syni sínum og svo áttu
þau öll að eiga það eftir að lifa saman í friði
og farsæld, þvi þegar freistarinn væri úr sög-,
unni, þá yrði hann Georg sinn hófsemdarmað- þ.
ur að nýju; á því væri enginn vafi. Eða sat
hann ekki nú í sóma og yfirlæti á bóndagarðij
hjá vinum hennar, Iaus við alt sukk og svallj
eins og hver annar heiðvirður maður ? Hældij
ekki frænka hennar honum í hverju bréfi, sem
hún fékk frá henni og fullvissaði hana um, að1
hann léti aldrei í Ijósi að hann langaði í vin,
og ennfiemur, að þótt hann hefði verið í skírn-
arveizlu þar í nágrenninu, þar sem verið hefði
góður matur og dýrir drykkir á borðum, þá
hefði hann neytt þess alls í hófi og gætni, svo
að þeim hafði öllum orðið framkoma hans til
mestu gleði.
En — því miður! — Kobba batnaði aftur
og með því fóru allar ráðagerðir og framtíðar-
vonir Önnu í mola. En hún var ekki af baki
dottin fyrir því, því þegar um velferð þeirra
var að tefla, sem hún unni, þá var áhugi henn-
ar ávalt jafn brennandi. Hún fékk að vita hjá
Hinriki, að lánardrottnar Kobba gengu nú fast-
ara að honum en nokkru sinni áður og hann
vissi nú ekki hvar hann átti liðs að leita um
peninga. Það var algerlega víst, að ef ekkert
yrði gert til þess að stöðva árásir þeirra, þá
yrðu eigur hans gerðar upptækar og konu hans
varpað út á götuna. Gat hún þá ekki fært sér
þessor fjárkröggur hans í nyt, og komið sinu upp-
haflega áformi fram með þeim kostum, að hann
ætti enga bólfestu framar þarrí nágrenninu? Og
næst dauða hans væri sá kosturinn vænstur, ef
hann yrði héraðsrækur. Þau Hinrik og Ester
skyldu þá taka að sér forstöðu veitingahússins,
lánardrottnana mætti sjálfsagt fá til að slaka til
með kröfurnar. Skyldulið Kobba yrði að leggja
fram fé til framfærslu hans og þeirra hjóna á
einhverjum fjarlægum stað; það væri betra að
leggja í sölurnar stórfé, en að alt færi forgörð-
um, eins og þá vofði yfir. Kona Kobba var
hrædd um, að maður hennar mundi aldrei fall-
ast á þessa ráðagerð, en henni skjátlaðist í því,
menn, sem eru orðnir þrælar ofdrykkjunnar eða
annarar óhófsemi, verða auðfengnir til að taka
hverju ráði, sem ráðið er þeim til hagsbóta; en
hvort þeir fylgja því nú fast eftir, það er ann-
að mál. Anna tók samt til óspiltra málanna
ag af því að allir vandamennirnir fylgdu henni
dyggilega að málum, þá tókst henni það að
fullu og ðllu. Þeir Hinrik og Georg eldri skyldu
ganga í ábyrgð fyrir þeim hluta skuldarinnar,
sem þau Kobbi gátu ekki borgað; og af því að
veitingarnar í „Kongsmerkinu" höfðu einu sinni
jgefið góðan arð, þá væri full ástæða til að ætla,
að Hinrik, sem var í blóma lífssins, mundi tak-
ast að hæna viðskiftamenn föður síns að sér,
leysa tengdaföður sinn undan skuldbindingunni,
og gera sjálfan sig að frjálsum og farsælum
manni.
Þegar alt var nú svona komið í kring, þá
mátti nú ekki draga framkvæmdirnar á langinn,
því að Kobbi gat, þegar hann var orðinn heil-
brigður og farinn að drekka, svikist um ult,
sem hann hafði lofað sjúkur og algáðar og
hvergi viljað fara, Þá var valinn samastaður