Heimilisblaðið - 01.10.1918, Blaðsíða 6

150
HEIMILISBLAÐIÐ
fögnuður fylti hjarta hans. Veran nálgaðist
hann og lagði hönd sína á höfuð hans. Bá
var sem ylur færðist um hann allan og jafn-
framt greip hann óviðráðanleg löngun til að
falla fram fyrir þessari guðdómlegu veru,
sem stóð fyrir framan hann. Og það var
sem augu hans opnuðust og syndir hans
stóðu honum skýrt fyrir hugskotssjónum í
ægilegum mikilleik. En þá fanst honum hann
hafa verið eins og barn, — að vísu óvana-
lega óstýrilátt barn, en þó i insta eðli sfnu
gott barn, sem áreiðanlega ætti afturkvæmt til
föðursins. Þessi hátíðlega stund sannfærði
hann um það, að guðdómsneistinn í honum
var ekki sloknaður, þvi ella hefði hann ekki
blossað upp svona tilfinnanlega. Hin guð-
dómlega vera hafði kallað fram hans innri
mann, — vakið hann af svefni meö heilagri
návist sinni!------------Alt þetta hafði hann
á tilfinningunni. — — — Hin heilaga mann-
vera ávarpaði fangann með þessum orðum:
»Eg er Kristur, sem þú hefir beðið að birt-
ast þér. Lát af syndum þfnum og fetaðu í
fótspor mín. Eg er vegurinn, sem liggur heim
tií föðurhúsanna himnesku. Þangað kemst
enginn nema sá, er gengur þann veg, Trúðu
á eilífðargildi míns guðdómlega dygðadæmis.
Trúðu á kærleika minn, trúðu á kærleikann,
trúðu á þann sannleika, sem eg boða þér,
trúðu á Guð f mér og f öllu góðu. Sjá, eg
gef þér blessun mina. Á morgun verður þú
frjáls maður!« — Röddii^ var óumræðilega
mjúk og þýð, en þó um leið ákveðin og al-
varleg, gædd sigrandi sannfæringarafli, sem
smaug í gegnum merg og bein. Hin guð-
dómlega vera leið i burt gegnum dyrnar og
yndislegur söngur barst að eyrum fangans,
er virtist deyja út í fjarska. — — — — —
+ *
¥
Fanginn vaknaði og undarlegir hljómar
svifu snöggvast um klefann, fjarlægðust og
þögnuðu. — — — Hann mundi drauminn
vel. Honum fanst þetta eiginlega ekki hafa
verið draumur, heldur dásamlegur vökuvið-
burður, skýr og greinilegur. En þó það væri
draumur, var það samt fangans hugljúfa
sannfæring, að þessa nótt hefði meistari
heimsins, Kristur, heimsótt sig í hinum öni-
urlega og óvistlega klefa. — Himininn í klefa
sakamanns! — — Var það ekki undrunar-
vert fyrirbrigði? — En hvað átti Kristur við
er hann sagði: »Á morgun verður þú frjáls
maður!« Tíminn, sem fanginn átti að dvelja
í hegningarhúsinu, var ekki nándanærri út-
runninn. Jú, — syndarinn átti að sjá að sér,
losna undan yfirráðum sins eigin spilta eðlis.
— — — Hann átti að verða andlega frjáls.
Og hann fór að óra fyrir, að sá lausnartínii
væri f nánd. Kristur hefir bænheyrt mig. Hann
hefir birst mér og opinberað mér sannleik-
ann. Eg vil hlýða Kristi. Hann er vissulega
»vegurinn, sannleikurinn og lífið«. í nótt hefi
eg séð dýrð hans--------— Eitthvað á þessa
leið voru hugleiðingar fangans. — — — —
* *
¥
Hann var 5 ár í fangelsinu, það er að
segja hinu likamlega fangelsi. En hann var
orðinn andlega frjáls, Hann hafði mikla unun
af að segja frá hinni dýrðlegu draumsjón
sinni. Hinn aldraði prestur þakkaði Guði og
trúargleði hans óx að mun. Og móðirin fékk
aftur vesalings »harmkvælabarnið« sitt. Hinn
»týndi sonur« var fundinn!«
-----En mun Guð geta týnt nokkru ? ?
Krislinn.
Spakmæli.
Margur lækur smár gerir stórar ár.
Bíðendur eiga byr, en bráðir andróður.
Háar eikur hafa hljóðglögt eyra.
Einn bitinn gerir annan lystugan.
Afslept er álshaldið.
Oft er hvinn í hvítu skinni.
Á fullum búk stendur fatt höfuð.
Svo bjargast bý sem ernir.
Beygðu kvistinn meðan hann er ungur,
brjóttu hann ekki.
Sá er eldurinn heitastur, sem á sjálfu*0
brennur.