Heimilisblaðið - 01.10.1918, Qupperneq 9

HEIMILISBLAÐIÐ
153
fseri á að reyna hamingjuna«, inælti hann
dræmt. »Með þvi móti læra þær betur að
weta heimili sitt«.
Nú var þá frúin búin að fá því fram-
8engt, sem hún vildi, en hún var forsjálli
en svo, að hún léti á þvi þvi bera.
»Eg get varla imyndað mér«, sagði jarl«,
að þær hitti nokkurn þarna hjá þessum —
þessum — Jacksons-hjónum, sem jafntignir
sén 0g þær«.
»Onnur dóttir Jacksons er gift syni
Einchdens lávarðar og hin herra Jocelyn
Earkway«, sagði frúin með mestu hægð.
»0g það er auðvitað vegna peninganna,
að þær hafa íengið svona góða giftingu«.
»Já, það er nú líklegt«.
Nú varð lítillar stundar þögn, en loks
gaf jarl samþykki sitt til, þótt mjög væri
honum það nauðugt, að dætur hans færi
nieð bróður þeirra til Oare-búgarðs, og
frúin var ekki sein á sér að láta dælur
sinar vita það.
Emmelina, sem var eins og lagssystir og
vinur Eastlings bróður sins, tók þessar ný-
nng með allshugar fögnuði. en Úrsúla var
ekki eins hrifin af þvi. Hún unni heimili
s*nu og fátæklingum sinum, því að þeir
Vlrtu hana eins og hún væri konungsdóttir
°S dýrlingur. Og móðir hennar þurfti góð-
an tima til að fá hana til að slást i förina.
Hún sýndi Úrsúlu fram á, að það væri
skylda hennar að fylgja þeim systkinum
S1num þangað, enda þótt henni geðjaðist
ekki að þessari veraldlegu mannblendni og
samkvæmislífi.
Það var lika meir en litill munur á lif-
Jnu á heimili jarlsins og á búgarði Oare-
Jecksons. Það fundu þær báðar systurnar,
Þótt önnur væri alvörugefin, en hins lífs-
glöð.
Jacksons-hjónin voru litillar ættar. Þau
v°ru borin og barnfædd á Skotlandi, eu
v°ru svo lengi búin að dvelja í Ameriku,
andi frelsisins, að þau voru nú miklu
remur Amerikumenn en Skotar. Eftir þvi
sem árin liðu, gerðu þau sér far um að
gleyma liðinni tið og bjuggu nú eins og
enskir óðalsbændur í heldri röð. En þótt
sonur þeirra, Oare-Jackson, hálfþrítugur að
aldri, hefði verið að námi við Öxnafurðu-
háskóla, og dælur þeirra væru giftar ensk-
um aðalsmönnum, þá gátu gömlu hjónin
og börn þeirra ekki haldið hópinn. Þau
lifðu sinu sama óbreytta lifi, sem þau höfðu
alt af lifað, þótt börn þeirra semdu sig að
siðum og háttum hinna yngri tima að hvers
konar skrauti og munaði. Og þegar ungi
lávarðurinn Eastling kom til Oare-búgarðs
með systrum sinum, þá varð þar fyrir
þeim margbreytt félagslíf.
Hugo, sonur hjónanna, var grannvaxinn
og Ijós yfirlitum og bláeygður og var að
öllu farið með hann sem ungan svein, en
ekki fulltiða mann. Svo bjuggu þar dætur
þeirra hjóna þrjár og menn þeirra. Það var
fljótséð í frjálsmannlegri framkomu þeirra
i háttum og siðum, að þær höfðu alist upp
i Ameríku, og það var auðfundið, að þær
mátu föðurland sitt meira en það land, sem
þær nú höfðu tekið sér bólfestu í. Ein
þeirra var einkar frið sýnum og gift amer-
iskum manni og kölluð frú Fitch.
Maður hennar, Henry Fitch, var stór
maður og herðibreiður. Hann var góðlát-
legur, djúpraddaður og mjög blátt áfram i
allri franigöngu. Menn hinna dætranna,
hr. Jocelyn Barkway og Almaric Finchden
voru auðvitað ekki úrvals fyrirmyndir
enskra aðalsmanna; en þeir voru góðar
skyttur, góðir reiðmenn og skartmenn
miklir, eins og Hjaltasynir forðum. Þeir
fundu til sin í meira lagi og voru ekki
hágáfaðir. Það var svo sem auðséð að þeir
höfðu kvongast vegna auðsins, enda drógu
þeir ekki minstu dulur á það.
Hitt fólkið var að mestu vinafólk Hugos;
einum þeirra veittu allar stúlkurnar sér-
staka eftirtekt; hann var friður sýnum og
fölur og yíir honum hvildi alveg sérstök
spekt og ró. Úrsúlu var sagt, að hann héti
Páll Payne og væri vinur Henry Fitch’s;
tengdaföður hans hefði verið leyft að hafa