Heimilisblaðið - 01.10.1918, Blaðsíða 8

152
HEIMILISBLAÐIÐ
»Nunna!« tók jarl upp eltir henni og
rak i rogastanz.
Frúin leit nu upp úr prjónlesinu. »Já, eg
held þetla lif hennar endi með því, að hún
dragist inn í félag líknarsystranna, ef við
sýuum henni ekld meiri sóma«, sagði frú-
in hispurslaust.
Jarl var sem þrumu lostinn. Hann tefði
verið skemdur á ofmiklu eftirlæti í æsk-
unni og var dálitið sérgóður að eðlisfari,
þótt hann væri kurteis og vingjarnlegur.
Fengi hann að eins að sjá dætur sinarglaðar
í bragði, sér til yndis og ánægju, þá fékst
hann ekki bið minsta um framtíð þeirra.
Frúin unni dætrum sinum þar á móti
hugástum, þótt ekki væri hún ein af þeim
mæðrum, sem sífelt eru á veiðum eftir
mannsefnum handa dætrum sinum; hún
hlakkaði samt til þeirrar stundar, er
hún fengi að hampa barnabörnum sín-
um á armi sér. Og það fann hún með
sjálfri sér, að ef það ætti fyrir þeim að
liggja að giftast, þá mátli það ekki dragast
lengur, yngri dóltirin þyldi að öðrum kosti
ekki þetla tilbreytingalausa kyrðarlif heima
fyrir; hún færi áreiðanlega að leita fyrir
sér eftir sjálfstæðu starfi, eins og þá var
síður ungra meyja; og að þvi er Úrsölu
snerti, þá yrði hún áreiðanlega líknar-
systir á endanum.
Jarlinn gat ekki svarað, því i sömu svif-
unum var dyratjaldinu brugðið til hliðar
og ung og iturvaxin stúlka gelck inn í dag-
stofuna. Hún var föl eins og vofa og við-
kvæmnisleg, svo að jarlinn varð að kann-
ast við það með sjálfum sérfc að konan
hans hefði víst rétt fyrir sér, er hún segði,
að hætla væri á. að láta þessa dóttir sökkva
sér á kaf i líknarstarfsemina.
Því að þetta var Úrsúla, eldri dóttir
þeirra hjóna. Nú opnuðust fj'rst augu jarls
fyrir því, að hún átti alls ekki heima í því
hreiðri lengur, sem hún hafði i verið til
þessa. Konan hans hafði séð það fyrir
löngu. Undursamleg ró hvíldi á ásjónu
hennar; uppsetningin á hárinu var næsta
einföld og óbrotin ; hún var i grænum silki-
kjól, sem náði langt upp á hálsinn. Það
var eitthvað svo undarlega milt yfir allri
framkomu hennar, einhver dýrlingsbragur.
Jarl tók aldrei eftir neinu að fyrra bragði,
lcona hans þurfti alt af að vekja athygli
hans á þvi fyrst. Nú sá hann í einum svip
að þessi yndisfríða stúlka var orðinn gjaf-
vaxta kvenmaður; nú halði hún sinar hugs-
anir og sína drauma fyrir sig og lifði sínu
lifi eins og innan luktra dyra.
Nú sá hann það fyrst, að kjóllinn henn-
ar var ósamboðinn slöðu hennar- hann
hneykslaðist nú á þessum fáskrúðuga bún-
ingi og uppsetningunni á hárinu.
Úrsúla sá nú óðara, að faðir hennar var
ekki í góðu skapi og hugði, að hún hefði
-gengið á trúnaðar-einmæli foreldra sinna og
dró sig því sem fljótast til baka.
»Þú verður að fá hana til að búast betri
flikum«, mælti jarl hvatskeytlega, jafnskjótt
og Úrsúla var farin.
»Það get eg ekki«, sagði frúin og brosti
litið eitt við. »ÚrsúIa fer nú sínu fram«.
Jarl varð steinhissa. Hoqum hnykti við
að hugsa til þess, að dóttir hans skyldi
sjálf hafa vilja og klæddi sig og hugsaði
eins og henni sjálfri sýndist og án þess að
spyrja hann leyfis I
»Stúlkurnar okkar hafa lifað svo lengi
utan við heiminn«, mælti frúin, »svo að
þær hafa skapað nýjan heim handa sér«.
»Hún Emmelina kærir sig þó víst ekki
um að verða nunna«, mælti jarl óttasleginn.
O-nei, en hún verður einhverjum ein-
trjáningnum að bráð, ef við lokum hana
inni hérna«.
Jarl varð espur. Hann hataði alla mann-
blendni og fanst það vera alveg sjálfsagt,
að dætur hans hefðu sama smekk og hann.
Og nú sá hann i einum svip, að honum
hafði algerlega skjöplast í þvi. Hann stóð
upp, skaraði i eldinn, því nú var komið
undir veturnætur og farið að kólna, og svo
rendi hann augum um stofuna og var mjög
hugsi.
»Það væri þá ef til vill skynsamlegast að
nota nú tækifærið og gefa nú stúlkunum