Heimilisblaðið - 01.03.1920, Síða 4

36
HEIMILISBLAÐIÐ
En er hátíðin var hálfnuð, gekk Jesús upp í
helgidóminn og kendi. Sagði hann þá meðal
annars: Hví sitjið pér um lif mitl? En fólkið
svaraði: Pii hefir illan anda; hver situr um líf
þitt? (J. 7, 20). — En síðar, undír sömu ræðu,
sögðu nokkrir Jerúsalemsbúar: Er pað ekki
pessi maður, sem peir sitja um að lifláta? (J, 7,
25). Og í ræðulok leiliiðust Farísearnir við að
handlaka hann og sendu út pjóna sina til pess
(7, 30 og 32) — en árangurslaust, »því að stund
hans var enn ekki komin«.
Nokkru seinna var hann enn að kenna í
musterinu og gerðust Gyðingar þá svo æstir, að
peir lóku steina iil að kasla á hann, — en Jesús
duldist og fór út úr helgidóminum (J. 8, 59).
Enn var hann á gangi í helgidóminum, í
súlnagöngum Salómons, og svaraði einarðiega
spurningum Gyðinga um það, hvort hann væri
Kristur, — og pá tóku peir enn upp sleina, tíl að
grýta hann (J. 10, 31). Og ajlur leiluðust peir
við að laka hann, en hann komst burtu úr
höndum þeirra (J. 10, 39).
Einusinni sat hann að dagvcrði með Faríseum
nokkrum og lögvitringum og átaldi þá harðlega
fjrrir skinhelgi þeirra og hræsni, ásælni og afbökun
lögmálsins; en um þá er mælt, að peir sálu um
hann, til pess að veiða eittlivað aj munni hans
(L. 11, 54).
Og liann fór um borgir og þorp, læknaði og
kendi og sagði meðal annars: Kostið kapps um
að komast gegnum þrönga hliðið; því að eg
segi yður, að margir munu leitast við að kom-
ast þar inn, og geta það ekki. — Og sjá, til eru
síðastir, sem verða munu fyrstir, og lil eru
fyrstir, er verða munu síðastir. Pá komu nokkr-
ir Farísear og sögðu við hanu: Far pú i burlu
héðan, pví að Iieródes œtlar að drepa pig. En
liann svaraði: Farið og segið ref þessum: Sjá,
eg rek út illa anda og framkvæmi lækningar í
dag og á morgun, og á þriðja degi mun egljúka
mér af (L. 13, 22-32).
Og svo bar við, er hann kom á hvíldardegi í
hús eins af höfðingjum Faríseanna til máltíðar,
að peir höfðu gœlur á Iionum (L. 14, 1).
Eftir þetta fer sóknin að harðna. Æðstu prest-
arnir og Farísearnir söfnuðu ráðinu saman og
sögðu: IJvað eigum vér til bragðs að taka, par
sem pessi maður gjörir svo mörg tákn? E/ vér
látum hann a/skiftalausan, munu allir trúa á
liann, og svo munu Rómverjar koma og taka
bœði land vorl og pjóð. En Kaífas æðsti prestur
kvað þá upp úr raeð það, að hyggilegra vœri,
að einn maður dœi fyrir lýðinn, en að öll þjóð-
in fyrirfærist. Og upp frá þeim degi voru þeir
ráiðnir í að lifláta hann (J. 11, 47—53).
Og peir vildu laka hann höndum, en óttuðust
fólkið, með því að menn töldu hann vera spá-
mann (Mt. 21, 46).
Þá gengu Farísearnir burtu og báru sarrfan
ráð sin um pað, lwernig peir gœlu flœkt hann i
orði (Mt. 22, 15) — og hvernig peir fengjn liöndl-
að hann með svikum og ráiðið hann af dögnnn
(Mt. 26, 4).
Loks tókst þeim að fá einn af vinum Jesú t»
að svíkja hann i hendur þeirra. En œðstu prest-
arnir og alt ráðið leitaði tjúgvitnis gegn honunh
lil pess að gela liflátið hann (Mt. SG, 59).
Og peir bnndu Jesúm og fóru með hann <“
dómarans og báru á hann margar sakir (Mk. 15>
3). En dómarinn fann enga sök hjá honum, enda
vissi hann að œðstu preslarnir höfðu fyrir öfund-
ar sakir framsett Iiann. Og nú œstu peir upp
mannfjöldann, til pess að hann skyldi hcirfitu
Barrabas lausan, enJesúm krossfeslan (Mk. 15. 6"
ll). — Burl meðhann! Krossfestu hann! (J. 19,15)-
— Komi blóð hans yfir oss og börn vor(Mt. 27,25)-
J. Hatri-þrungnar ásakanir.
Farísearnir héldu því fram, að það vald>
sem Jesús hafði yfir illum öndum, það hefði
hann frá sjálfum foringja illu andanna.
Jesús sýndi þeim hinsvegar fram á, hve ff»'
leit þessi ásökun var, með því að bend®
þeim á, að hvert það riki, sem er sjálfu ser
sundurþykt, legst í auðn, og sérhver borg og
heimili, þar sem sundurþykkja rikir, fær ekki
staðist (Mt. 12, 25). Og nokkrir þeirra, er
við voru staddir í annað skifti, er hann varð
fyrir líkri ásökun, mæltu í móti og sögðu<
að hvorki orð hans né verk bæru þess vott>
að hann stæði i sambandi við illu andana
(J. 10, 21). — Þessi skýring Faríseanna »
kraftaverkum Jesú var því harla óskynsam*
leg; enda mundu þeir hafa séð það sjálfiG
ef hatrið hefði ekki blindað þá.
»Hann leiðir lýðinn í villu«, sögðu ýmsir
þeirra, er staddir voru á laufskálahátíðinn1-
Og það er ekki ósennilegt, að sumir þeirr»<
er dæmdu hann þannig, hafi í raun og ver»
litið svo á — að minsta kosti í fyrstu, a
áhrif Jesú væru hættuleg. Hann var sem ®
í sumum atriðum ekki svo fastheldinn á þa ’
sem þá var kallaður rétttrúnaður. En smám
saman varð það þó betur og betur ljóst, a
það, sem Faríseunum þótti mestu máli skifta’
var það, að þeir mundu gjörsamlega missa