Heimilisblaðið - 01.03.1920, Qupperneq 10

42
H E IMILISBLAÐIÐ
honum það alvara, að meta hina »bersynd-
ugu« meira en »viiðingarverða« menn? Eftir
hverju fór hann í dómum sínum um menn
og málefni? Ytra álit og trúrækni réði þar
auðsjáanlega engu.
í>að var eins og hann legði á menn ein-
hvern hugarjars-mœlikvarða, sem þeim þótti
alskostar óviðfeldinn.
3. Áhri/.
Farisearnir og aðrir leiðtogar Gyðinga litu
snemma illu auga til þeirra áhrifa, sem Jes-
ús hafði á lýðinn. Þeir höfðu heyrt það, að
til hans söfnuðust fleiri lærisveinar, en til
Jóhannesar, og að fleiri létu skírast hjá hon-
um. Þetta varð þegar að óvildar-efni, sem
ráða má af því, að Jesú þótti um eitt skeið
ráðlegra að hverfa frá Júdeu, einmitt af þessum
ástæðum, og fara yfir til Galileu (J. 4, 1—3).
Þegar Jesús læknaði blinda og mállausa
manninn, sem þjáðist af illum anða, undr-
aðist mannfjöldinn og sagði: »Mundi ekki
þessi Jvera Daviðs-sonurinnr« En er Farfse-
arnir heyrðu það, sögðu þeir að hann ræki
út illu andana með fulltingi Beelsebúls (Mt.
12, 22—4). — Þessi hótfyndni þeirra var í
sjálfu sér ekki sprottin af því, að Jesús rak
út illa anda, því að slíkt hið sama fengust
þeir við sjálfir (Mt. 12, 27). Hún stafaði
miklu fremur af því, að það var annað i
fari Jesú, sem hneykslaði þá, og í aunan
stað af því, að þeir sáu að kraftaverk Jesú
vöktu athygli og löðuðu að honum hugi
fólksins. Við þetta sérstaka tækifæri varð þeim
það sem sé ljóst, hvernig Jýðurinn lét ósjálf-
rátt leiðast til þeirrar skoðunar, að Jesús
mundi vera hinn fyrirheitni Messías, — því
að Messias var það, sem nefndur var »Da-
viðs-sonur«.
Óvináltan gegn Jesú fór stórum vaxandi
eftir að hann uppvakti Lazurus, sökum þess,
að margir þeirra Gyðinga, er þar voru við-
staddir, snerust til trúar á hann. Hugðu ó-
vinirnir nú að láta til skarar skríða með
þær marg-ítrekuðu ráðagerðir, að taka hann
höndum og ráða hann af dögum; því að »ef
vér látum hann nú afskiftalausan, munu
allir trúa á hann«, sögðu þeir, »og svo munu
Rómverjar koma og leggja undir sig bæði
land vort og þjóð« (J. 11, 48).
Ekki er það ósennilegt, að þeir hafi í raun
og veru óttast einhverja slíka íhlutun af
hálfu Rómverja, og hefir þá óvildin gegn
Jesú ekki eingöngu verið af eigingjörnum
rótum runnin; það er sem sé ekki með öllu
óhugsandi, að til hennar hafi kunnað að
liggja aðrar eða fleiri hvatir, en einber mann-
vonska. En við síðastnefndan atburð sjáum
vér það berlega, að það var vegna sivaxandi
áhrifa Jesú, að óvináttan gegn honum varð
að brennandi hatri, svo að óvinirnir einsettu
sér að byrla honum banaráð.
Enn stórfeldari varð þó Iýðhylli Jesú og
áhrif hans meðal fólksins, eftir að hátíðar-
gestirnir tóku að streyma upp til Jerúsalem
fyrir páskana. Þeir heyrðu orðróminn um
Jesúm og um uppvakningu Lazarusar og
skunduðu nú í hópum út til Betaníu, til
þess að fá að sjá þessa tvo undarlegu menn.
En er höfðingjarnir í Jerúsalem komust að
þessu, afréðu þeir að deyða Lazarus líka;
því að hans vegna fóru margir Gyðingar og
trúðu á Jesúm (J. 12, 10—11).
Pk rann upp merkisdagurinn mikli, —
Pálmasunnudagurinn, er Jesús hélt innreið
sína í Jerúsalem. — Merkisdagur sökum þess,
að þá gekk Jesús með ráðnum hug í móti
óvinum sínum, sem hann hafði áður leitast
við að leiða bjá sér. Merkisdagur einnig sök-
um þess, að þegar hæst stóð hyllingar-aðdá-
un og fögnuðar lýðsins, nam Jesús staðar
við veginn og grét yfir borginni, sem hann
var að halda innreiö i. Merkisdagur enn
fremur sökum þess, að fagnaðar-aldan, sem
nú bar Jesú á örmum sér, virtist mundu
hrífa alt með sér.
Fyrir óvini Jesú var þetta iskj'ggilegur
dagur. Farísearnir voru bæði hugsjúkir og
önuglyndir — eins og gerist, er svo stendur
á — og kendu hver öðrum um, að í slíkt ó-
efni var komið: Hér sjáið þér, að þér fáið
engu umþokað, sögðu þeir, þvi að allur heim-
urinn eltir hann. (J. 12, 19).
Telji menn sig ekki geta viðurkent guðlegt