Heimilisblaðið - 01.04.1920, Síða 10

58
HEIMILISBLAÐIÐ
Lára hafði aldrei komið í sveit fyr, svo að
alt, sem hún sá, var nýtt í augum hennar
og allar nýungar vekja athygli manna. Lára
hafði gott af þessu, því að það dró hana til
að líta öðrum augum á svo margt en hún
hafði áður gert.
Það var stormur og slydda. Ráðsmaður
prestsins var staddur á stöðinni í vagni sín-
um; hann var í illu skapi út af því, að ung-
frúin skyldi ekki hafa komið 1. nóvember og
svo því, að nú þurfti hann að senda auka-
vagn út á stöðina; en verst þótti honum,
hve langur tími fór í það að ná farangri
Láru og koma honum fyrir á vagninum.
Loks var þó haldið af stað út á þjóðveginn.
Fyrir vagninum gengu tveir hlaupfráir folar
og nú fóru þeir að hoppa og stökkva, svo
að yndi var að ferðalaginu.
En Jörgensen var engin hetja, þegar í
vagninn var komið og Lára æpti nú bein-
linis upp yfir sig í hvert skifti sem vagninn
hallaðist eilthvað lítilsháttar; en ekkert voru
þau þó hræddari við en myrkrið.
Lára hélt dauðahaldi i föður sinn, og það
þótti honum gott, því að þegar hún greip
hann fastatökum, þá varð hann óhræddari
sjálfur.
Já, það losnar margt úr hömlu, þegar í
nauðirnar rekur; aldrei hafði þeim feðginum
fundist þau vera nátengdari hvort öðru en á
þessu kvöldi. Þau bjuggust við á hverju
augnabliki, að vagninn mundi kollveltast með
þau og þá væri þeim bráður bani búinn í
þessu ógurlega myrkri.
En þó að folarnir þendu sig svona, þá
fanst þeim þessi vegspotti lengii en öll hin
leiðin frá Kaupmannahöfn. Jörgensen reyndi
að hughreysta Láru; en ef vagninn hnyktist
snögglega til, þá féll þeim óðara allur ketill
i eld.
Nú skánaði vegurinn aftur á kafla; réðist
Jörgensen þá í að spyrja ráðsmanninn, hvort
þau væru nú ekki bráðum komin alla leið.
En þegar ráðsmaðurinn svaraði, að þau
væru tæplega hálfnuð, þá gáfu þau sig alveg
forsjóninni á vald; en það hefði þeim aldrei
komið til hugar, ef alt hefði fallið í ljúfa löð.
Loks komust þau alla leið heim á prests-
setrið.
Það var dimt og skuggalegt .yfir þvi og
ljós í fám gluggum.
Stúlka kom út og tók á móti þeim og
önnur kveikti á lampa.í ganginum. Þegar
þau Jörgensen og Lára komu inn í ganginn,
þá kom prestskonan fram. Hún tók einkar-
vingjarnlega á móti þeim, og þeim gazt hið
bezta að henni. Að því búnu var þeim vísað
til herbergis, til þess að þau gætu lagað sig
til ofurlítið, áður en þau gengu til kvöld-
verðar. Jörgensen var nú ekki meira en svo
öruggur um sjálfan sig þarna, en hét þvi
með sjálfum sér, að nú skyldi hann hafa
glöggar gætur á sér, til þess að dóttir hans
þyrfti ekki að skammast sin fyrir hann.
Þó að hann hefði nú aðeins í snatri kast-
að kveðju á prestskonuna, þá komst hann
þó á snoðir um, að hún væri mentuð, og
þegar þessháltar fólk var öðrumeginn, þ&
hafði Jörgensen alt af gát á sér.
Þegar Lára gekk inn I dagstofuna á eftir
föður sínum, þá var auðséð, að fólkinu leizt
vel á hana og hún fann það sjálf. Hún var
i óbreyttum bláum Cheviot-kjól, sem sniðinu
var og saumaður eftir nýustu tízku: í þess-
um búningi var hún svo yfirlætislaus og
blátt áfram í augum fólksins.
Rétt áður en gengið væri til borðs, þá kom
presturinn; hann heilsaði heldur þurlega, þvl
að hann var þvi svo vanur að ungar stúlkur
kæmu og færu, að það þótti enginn merkis-
viðburður á heimilinu.
Jörgensen var i kamgarnsfrakka og sýndist
þvi miklu fyrirferðarmeiri en ef hann hefði
verið í vanalegum jakkafötum; það voru ein-
mitt þau, sem honum fóru bezt.
Engir sérstakir rétlir voru á borð bornir>
en allir voru þeir góðir og sveitarlegir og
Jörgensen félst sérlega vel á þá; en annars
var hann nú orðinn vanastur við gistihúss-
réttina.
Hann ætlaði að slá prestskonunni einhverj®
gullhamra fyrir veitingarnar, en hann dr0
það, þangað til það var orðið nm seinan.