Heimilisblaðið - 01.04.1920, Side 11

HEIMILISBLAÐIÐ
59
Að loknum kvöldverðí bauð prestur Jör-
gensen að reykja vindil inni i lestrarstofu
sinni.
Hann kunni nú ekki rétt vel við sig þarna
einn síns liðs, því að af prestum má löngum
við öllu búast, þegar menn eru einir með
þeim.
En þegar hann sá, að engin hætta var á
því, að prestur færi með hann út í nokkra
trúmála-sálma, þá varð hann óhultari um
sig og| gerðist svo djarfur að spyrja prest,
hvort hann mætti ekki selja honum vitund
af víni.
»Víni?« mælti prestur, næstum því með
fyrirlitningarsvip.
»Nú, presturinn er, ef til vill, bindindis-
maður?«
»Nei, það er eg ekki«.
»í*ér eruð, ef til vill, í »Bláa krossinum?«
»Nei, eg er hvorki í honum né nokkru
öðru bindindisfélagi. Menn eru i félagi um
ait, sem nöfnum tjáir að nefna, og þess vegna
hefi eg sett mér þá lífsreglu, að sneiða mig
hjá öllu, sem nokkur félagskeimur er að —
eQ þrátt fyrir það getur maður verið bind-
mdismaður. Á heimili mínu er hvorki drukk-
mn bjór né brennivín; en leyfi vil eg hafa
hl þess, þegar sonur minn kemur heim um
jólin meö lærdóms-prófskjalið sitt í vasanum,
að drekka með honum eitt glas af víni og
óska honum hamingju, sérstaklega af því,
að eg er ekki gefinn fyrir hindberjalög«.
»Já, en presturinn neytir þá víns — eg
hefi ágætis sjerrí«.
»Eg brúka kanske eina eða i hæsta lagi
Þrjár flöskur á ári, svo það gæti ekki mun-
að miklu, þó að þér ættuð viðskifti við mig«.
»Og jæja«, sagði Jörgensen og varpaði
°ndinni mæðilega, »það fer bráðum að verða
°mögulegt að selja vín eða áfenga drykki —
hvar sem maður kemur, þá er sagt —«
»Jæja, þér hljótið þó að geta selt heilmikið,
h* þess að geta grætt svo mikið fé á því,
þér hafið efni á að láta dóttur yðar fara
að heiman og gefa með henni 400 krónur
a ári«.
^Ejögur hundruð?« spurði Jörgensen.
»Já, fjögur«.
»Eg hefi Iifað í þeirri trú, að það væru
300«.
»Já, það getið þér átt um við konu mína;
ungu stúlkurnar koma henni við, eg blanda
mér aldrei í þau mál«, svaraði prestur.
Þegar fólkið var búið að drekka kvöldleið,
þá settist það í kringum stóra borðið í dag-
stofunni og Lára var þar ein í hópnum. Það
voru þær prestskonan og dætur hennar tvær,
hin eldri á aldur við Láru, en hin á ferm-
ingaraldri og þar að auki ung stúlka úr
stóru kauptúni á Jótlandi. Það var hún, sem
komið hafði 1. nóvember, daginn, sem ráðs-
maðurinn vildi að Lára hefði komið lika.
Samræðurnar voru allfjörugar, en eins og
eðlilegt var, þá var Lára ekki margorð fyrsta
kvöldið. Hún gerði lítið annað en að hlusta
á og taka eftir því, sem fyrir augun bar,
eins og hver varkár gestur á að gera. Vana-
lega var sú hugmynd rétt, sem hún gerði
sér um fólk, eins og það kom henni fyrir
augu og eyru fyrsta skiftið.
En samt var hún ekki komin að neinni
fastri niðurstöðu enn með þetta fólk.
Þegar þeir prestur og Jörgensen voru bún-
ir að reykja, þá gengu þeir inn í dagstofuna.
Jörgensen burstaði sig og dustaði hvert
öskukorn af frakkabarminum sínum, togaði
vestið niður og sneri upp á efrivarar-kamp-
ana, og Lára varð hissa á, hve djarflegan
þátt hann tók i samtalinu. En þegar hann
fór að gera sig mjúkan í máli, þá leizt henni
ekki á blikuna.
Hún sá glögt, að prestskonan brosti og
önnur dóttir þeirra hjóna átti bágt með að
laalda niðri í sér hlátrinum.
Jörgensen gerði sér sérstaklega leik að
þessari mjúkmælgi, þegar hann fór að segja
frá dálillum viðburði, sem hann hafði verið
sjónarvottur að úti á ferjunni; sagði hann að
nokkrir ungir menn hefðu þar farið að syngja
sálma til að safna fólki saman og síðan
hefðu þeir farið með Guðs orð; þá varð
hann svo uppgerðarlegur í máli og rómi, að
það var alveg óþolandi; reyndi hún þá að