Heimilisblaðið - 01.11.1920, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
175
Magnús hinn góði.
Þegar eg sá hana i hópi barnanna sinna,
þá skildi eg í hverju hinn mikli kraftur
heimilisins væri íólginn.
Þegar leið að kvöldi hópuðust þau kring-
um stólinn hennar, og settust á sinn stól-
inn hvert. Svona höfðu þau setið alla
bernskuna út, og hún vildi, að svona skyldu
þau sitja svo lengi sem hún væri hjá þeim
— á hverju kvöldi.
Og svo töluðu þau saman, töluðu svona
blátt áfram um það, sem gerl hefði verið
þann og þann daginn, Þau sögðu hvert um
sig, hvað hefði glatt þau mest, eða þá
dregið úr þeim kjarkinn. Og mamma hafði
svör á takteini handa þeim öllum. Hún réð
þeim heilræði, huggaði þau, uppörfaði þau,
leiðbeindi þeim. En aldrei gerði hún það
þó svo, að maður tæki eftir þvi, að þetta
væri tilgangurinn hjá henni. Það leiddi al-
veg at sjálfu sér alt saman.
Þegar eg kvaddi, þá sagði Magnús:
»Jæja, nú þekkirðu þá heimilið mitt?«
»Já«, svaraði eg, »því að eg hefi séð
mömmu ykkar sitja mitt á meðal ykkar«.
»Þú hefir rétt að mæla«, sagði hann,
»það er mamma, sem gerir heimilið það,
sem það er. Heimilið er hún sjálf — eg
veit alls ekki, hvernig við gætum lifað án
hennar, hvert okkar sem er. Veiztu hvað
það er, sem skín fegurst á mömmu?«
spurði hann, bliðlega. »Það er það, hvernig
hún er orðin það, sem hún er. Hún var
einu sinni heilsuhraust og lífsglöð, glöð yfir
heimili sinu og börnum á yngri árum. En
svo lagðist á hana þung vanheilsa, svo að
hana krepti alla og nær sér víst aldrei aft-
ur. Oft hefir hún sagt okkur, að hún hafi
kveinað og kvalist, og fundist lífið óbæri-
legt. En nú telur hún vanheilsuna sína
mestu hamingju og segir, að Drottinn hafi
sent sér hana sjálfrar hennar vegua. Þvi
að í gegnum öll andvörpin og tárin, fann
hún þann hjartafrið, sem enginn getur frá
henni tekið; hún fann hjálpina þar, sem
hana er að finna — hjá Jesú, sem er bróð-
irinn bezti og barnavinurinn mesti. Og nú
getur hún sagt með sanni, að alt samverk-
ar þeim til góðs, sem elska Guð og frels-
arann.
Svona er mamma orðin það, sem hún
er, þetta er það, sem skín fegurst af öllu
hennar lífi, og þú getur skilið, það vinur
minn, að við getum ekki annað en elskað
hana«.
Síðan fórum við báðir til höfuðborgar-
innar. Og þar höfðum við svo mikið aö
starfa, að við vissum ekki hvernig tíminn
leið og hittumst sjaldan.
f*egar Magnús hafði lokið námi, þá fékk
hann embætti á Jótlandi, og eg heyrði fátt
frá honum sagt.
Einu sinni las eg i blaði, að móðir hans
væri dáin, og þó að nú væru mörg ár lið-
in frá þvi, er við vorum saman, þá sam-
hrygðist eg honum og systkinum hans, eins
og eg væri einn af þeim. Nú var hún hort-
in úr hópnum — fegursta tréið i skógin-
um, eikin, sem skýldi þeim öllum.
Það sem eg vissi um Magnús eftir þetta.
frétti eg hjá öðrum. Og það sýndi alt, að
hann var enn sem fyrri:
Magnús hinn góði.
Ári síðar kvæntist Berg kaupmaður aft-
ur. Það kom eins og reiðarslag yfir börnin
hans. Þeim fanst eins og pabbi þeirra hefði
beitt við þau hinni mestu harðneskju og
ofbeldi, að setja aðra konu í sess móður
þeirra, sem þau höfðu unnað manna mest