Heimilisblaðið - 01.06.1934, Síða 10

92
HEIMILISBLAÐIÐ
um einhverjar hættur og ógnir, er lægju
í loftinu. Það var þó ekki hluttaka hans
sjalfs í árás þessari, sem hann var aö
hugsa um. Fanst honum það frekar líkj-
ast skopleik en sorgarleik. Hann ætlaði
að reyna að læðast aftan að Lontzen, áð-
ur en Alí Móhab væri kominn yfir sand-
ölduna hinum meg'in við tjörnina. Bjóst
Caverley við að geta hvíslað fáeinum orð-
um í flýti að Lontzen, svo að nægja mundi
til að bjarga .ið málinu. Lontzen nn.ir.cii
eflaust gera honum þann greiða að stancla
upp og rölta á burt nægilega snemma, til
þess að leysa höfuð sitt undan bogsverð-
inu. Og Alí Móhab myndi tæplega vera
svo heimtufrekur að krefjast þess, að
Sídíinn færi að þjóta af stað á eftir mann-
inum og elta hann alveg inn í hóp félaga
hans niðri við tjörnina.
Lontzen sat ennþá í sömu stellingum á
steininum. Svo var að sjá, sem hann væri
í slæmu skapi og niðurdreginn, er hann
sat þarna og virti fyrir sér spriklið og
busluganginn niðri í tjörninni. Caverley
skreið eftir ofurlítilli dæld milli sand-
hryggjanna, lagðist endilangur niður í
sandinn og litaðist um. Lontzen var nú
ekki tuttugu skref frá honum. Caverley
sá aftan á bakið á honum og ofurlítinn
beran blett af hálsinum, er vár alveg brún-
sviðinn af sólinni. Lontzen mændi niður
á vatnið, en hallaðist þó auðsjáanlega að
því að sitja kyrr á þurru landi. Og Caver-
ley þekti Lontzen svo vel, að honum var
fyllilega Ijóst, hvers vegna hinn hvíti mað-
ur lét eyðimerkursonum pollinn eftir. Þeim
var nýjung á því að lauga sig. Og þegar
þeir loksins tóku sér laug, þá þurftu þeir
þess lika sannarlega með.
Caverley mjakaði sér áfram, þumlung
eftir þumlung. Hann sá, að Lontzen hafði
bogsverð við hlið og auk þess einhleypta
skammbyssu. Undir hinum hvíta burnus,
sem vinir hans frá Kh'adrím höfðu lánað
honum ásamt ilskóm og höfuðdúk, var
hann ennþá í röndóttu náttfötunum sín-
um.
Lontzen hafði efalaust sagt þeim ein-
hverjar reyfarasögur, sem þeir höfðu bit-
ið á. Hann var sæmilega fær í mállýzku
eyðimerkurinnar á þessum slóðum og gat
því gert sig vel skiljanlegan, og tungu-
mjúkur hafði hann ætíð verið, er hann
þurfti að bjarga sjálfum sér úr einhverri
klípu. Hann hafði um eitt skeið starfað
í erlendu sendisveitinni. Að líkindum hafði
hann talið þessum nýju kunningjum sín-
um trú um, að hann væri skollans dug-
legur hermaður og vel kunnur öllum her-
brögðum hvítra manna, og gæti því orð-
ið þeim að góðu liði, ef til ófriðar drægi
milli kynflokkanna. En hitt gat líka hugs-
ast, að Zaad hefði bjargað lífi hans og
drepið menn Tagars, sem voru á hælum
Lontzens, eingöngu í því skyni að erta
Tagar Kreddache.
En hvernig sem í þessu lá, þá var Lont-
zen alls ekki öfundsverður. Þeir, sem al-
drei hafa þekt hvað það er, að sitja í for-
sælu trjáa og skóga, geta stundum feng-
ið hrein vitfirringarköst upp úr þurru.
- Þessir smákonungar eyðimerkurinnar,
brúnir og sólbrendir, voru hverfulir og
hviklyndir eins og loftslagið sjálft í Sah-
ara, sem á fáeinum klukkustundum get-
ur hvarflað úr hitabeltisbruna og niður
fyrir frostmark. Hinn dutlungasami Zaad
gat því faðmað vin.sinn að kvöldi dags,
en látið kvelja hann eða drepa morgun-
inn eftir, án þess að gera sér nokkrar
grillur út af því.
Lontzen gekk því með dauðann á hæl-
um sér, á meðan hann dvaldi hjá þessum
nýfengnu kunningjum sínum. Hann var
heldur ekki með neinum gleðibrag, þar
sem hann studdi hökunni í hendur sér.
Hann hafði dregið höfuðdúkinn að aftan
upp fyrir eyrun, til þess að verja þau gegn
sólinni. Meðan Caverley var að mjaka sér
í áttina til hans, gat hann ekki varist þess
að láta sér fljúga í hug, hve æstur og
grimmur Tagar Kreddache myndi hafa
orðið við það að glápa á þennan rauða og
feita háls.
En Caverley var samt mest hugsað til
þess, hver mynclu verða afdrif úlfalda-
sveinanna, er sátu í hnipri hjá úlföldun-
um hinum megin viö tiörnina. Að baki
þeim var ofurlítil dæld á milli tveggja smá
sandhæða. Og innan skamms myndu þeir
Alí Móhab og Mansor koma skríðandi á
maganum eftir þessari d-æld eins og blóð-
þyrstir snákar. Við því var ekkert að gera.
Þeir myndu ljúka hinu blóðuga hlutverki
sínu og snúa aftur sigri hrósandi. Þess-
háttar er daglegt brauð í eyðimörkinni.
Þannig hafði það verið, áður en Caverley
kom til sögunnar, þannig var það nú, og
þannig mundi það verða framvegis löngu
eftir að Caverley væri úr sögunni. Honum