Heimilisblaðið - 01.06.1934, Síða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
93
kom það mál ekkert við. Tvéir-þrír úlf-
aldasveinar voru hér ekki meira virði en
tveir-þrír smásporvar, sem busla í sand-
U'kinu,
Caverley var nú kominn svo langt, að
uann gæti gert Lontzen aðvart. Hann gerði
J'ak í sandinn og var nú kominn alveg upp
1 hábrim sandöldunnar með andlitið alveg
mðri í sandinum og ýtti á undan sér of-
urlítilli sandhrúgu til að skýla höfðinu.
Hann gat séð alveg ofan í tjarnardældina,
ef hann lyfti höfðinu ofurlítið. Dældin var
alveg eins og gígur. Og sjálfur tjarnar-
Pollurinn var ekki stærri um sig en þriggja
herbergja íbúð. Og þarna voru fimtíu
’Panns að busla! Sumir sátu í vatninu al-
ve8' upp fyrir eyru, aðrir voru á grunni
P’eð fram bokkunum, lágu þar marflatir
°8 jusu vatni yfir sig.
Caverley gerði sér í hugarlund, hve
Lontzen m.yndi verða hverft við, er hann
aþ í einu heyrði hvítan mann hvísla að
SGr utan úr hinni voldugu og þögulu eyði-
^Pei'kurkyrð.
En þetta fór nokkuð á annan veg, en
hann hafði hugsað sér það.
, Alt í einu komst hreyfing og skriður
a hessa áhyggjulausu hermenn í tjörninni.
Caverley sá það alt í einu vetfangi. Menn-
þ'Uir voru enn þá úti í tjörninni, en marg-
lr þeirra, sem höfðu setið eða legið, voru riú
stokknir á fætur. Og hinir voru í óðaönn
að brölta upp úr. Þessi skyndilega hreyf-
'og fór eins og eldur um allan hópinn, og
a‘hr stÖrðu þeir upp á sandölduna háu,
Par sem Caverley hafði bundið Bó Treves
°8 úlfaldana hinum megin.
Hann leit nú líka þangað og varð sem
steini lostinn af undrun og skelfingu. Upp
■Vrir sandkambinn steig svartur og grann-
Pr reykjarstrókur, sem liðaðist hægt upp
1 'ognkyrt loftið.
XIV.
Lemdu strákinn!
Hermennirnir stukku svampandi upp úr
saltpollinum og hrópuðu og kölluðu hástöf-
Pm. Milli tíu og tuttugu voru þegar komn-
J1’ uPp á bakkann og dreifðu sér eftir
^rekkunni. Nokkrir þeirra klifruðu upp
tþ að ná í vopn sín, en aðrir gáfu sér ekki
LíPa til þess. Þeir hlupu á stað berstríp-
ýðir til að grenslast eftir, hvaðan reykur-
lnn stafaði, og hvað hann ætti að þýða.
Caverley var þegar ljóst, að hann gat
nú ekki komist yfir ásinn til úlfaldanna.
Hermennirnir þustu upp úr tjörninni og
upp eftir brekkunni hinum megin, öskr-
andi og kallandi, og veifuðu berum hand-
leggjunum. Þeir fremstu voru nú komnir
upp í miðja brekkuna. Er þeir kæmu al-
veg upp, myndu þeir óðara verða varir
við Bó og' úlfaldana, og þá var skollinn
laus. Caverley og félagar hans myndu
verða handteknir. Þeir voru gangandi og
óvinirnir myndu slá hring um þá og veiða
þá eins og kanínur. Caverley vai' ómögu-
legt að komast undan, án þess að hans
yrði vart.* Zaad og menn hans voru nú
komnir svo langt upp í brekkuna. að þeir
hlutu þá og þegar að koma auga á hann,
ef þeir voru ekki þegar búnir að því. Ein-
asta björgunarvon hans var að halda
skemstu leið aftur til úlfaldanna. En þá
varð hann að halda þvert yfir dalverpið,
fram hjá tjörninni og' upp brekkuna hin-
um megin. Hann varð þá líka að r.yðja sér
braut gegnum hóp nakinna manna. Hér
valt alt á því að vera skjótráður. Og til
þess var enginn tími að vera að brjóta
heilann um afleiðingarnar. Ef til vill var
það ekki of seint enn.
Hann rak upp voða-öskur, er hæglega
myndi hafa getað vakið egypzkan smurð-
ling úr þúsund ára svefni, og svo þaut hann
á harða spretti ofan brekkuna og veif-
aði bogsverði sínu yfir höfði sér.
Lontzen hrökk upp og sneri við. Lang-
ir og sinastæltir armar Caverley blikuðu
berir í sólskininu. Höfuðdúks-slæðan skýldi
andliti hans nema augunum, sem skutu
neistum. Jafnvel einkavinur hans mundi
ekki hafa þekt hann þessa stundina. Flest-
ir myndu hafa haldið, að hann væri vit-
firringur, sem hlaupið hefði á lirott og
ætlaði nú að svala morðfýsn sinni grimmi-
lega. Lontzen varð skelkaður við þessa
óvæntu sjón. Hann snarsnerist í skyndi
og þeyttist ofan eftir brekkunni á undan
Caverley.
Um leið og' Lontzen þaut á stað, sá
Caverley tvo menn, sem spruttu upp alt í
einu í dældinni á milli sandhólanna hinum
megin tjarnarinnar. Það var Mansor ög
Alí Móhab. I því öngþveiti sem hann var
sjálfur staddur í gat hann þó ekki varist
að finna tii ungæðislegrar gleoi yfir því,
að nú var alt í einu ráðið fram úr því
vandamáli, hvernig hann ætti að gera
Lontzen aðvart, án þess að vekja tor-