Heimilisblaðið - 01.06.1934, Síða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
95
......................................■■■■■»■■■■..........■■■■■■■...............■■■)*•
: .*
■ "j.
■»* ■ ■ ■■
: *■ ■ - g
: v
■*»
s\ : ’n/ EFTIR GRACE S. RICHMOND
""■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
■■■■■■■■■■■■■■
XII.
Þegar Nancy kom heim um kvöldið, var
klukkan næstum því ellefu, svo lengi hafði
hún dvalið hjá vinkonu sinni á hótelinu.
Pað fyrsta sem vakti athygli hennar var,
a^ ljósið, sem lagði út frá glugganum
a skrifstofunni, var bjartara en venju-
ega, svo hún gekk að dyrunum og opnaði
Pær. Venjulega var dr. Bruce kominn í •
j'úmið um þetta leyti, en nú sat hann í
hjólastólnum sínum og Pat var að vakka
■ kringum hann. Þegar hann sá Nancy
koma í dyrnar, benti hann henni að koma
naer.
^Eg fæ hann ekki til neins,« hvíslaði
hn.nn um leið og hann gekk fram hjá
Nancy. »Reynið þér að fá hann til að
hátta.«
.^Jæja, Lynn frændi!« sagði Nance um
leið og hún gekk léttum skrefum að stóln-
Urn hans. Hann leit á hana.
»Hvernig stendur á því, að þú þarft að
->era þessa bansettu blæju, Nancy?« sagði
hann önuglega. »Þurfir þú að halda áfram
að sýna merki sorgar, hvers vegna þá að
Vera að líkjast Parísar-dansmey?«
Þetta var nú bæði ruddalega sagt og
a engum rökum bygt, því þó Nancy væri
skrautlega klædd, vart fult samræmi og
smekkur í útliti hennar. Hún hefði vel
getað sagt honum, að fjörið í andlitssvip
hennar, en ekki klæðnaðurinn, hefði þessi
ahnif á hann; en hún þekti of vel dutlunga
Pnssa örkumla manns til þess að segja
n°kkuð af því tagi.
»Þú mátt nú ekki vera of vondur við
mie.« sagði hún glaðlega, »því þá sérð þú
eftir því, þegar ég er farin frá þér. Þú
Veizt, að nú er ég bráðum á förum. Mér
Pykir verst, ef þú hefir beðið eftir mér
1 kvöld og ekki háttað þess vegna. En nú
er bezt að við göngurn öll til náða — þó
Þnst mér að ég gæti vakað í alla nótt —
Katrín og fyrirætlanir hennar fylla svo
luga minn. Eitt er mér nú ljóst, — að
uvar sem hún sezt að, þar verður einnig
heimili mitt í framtíðinni. Góða nótt, ég
skal ekki halda þér uppi með masi. Þú
ætlar að fara að hátta, frændi, er ekki
svo? «
»Ég er enginn auli. Auðvitað fer ég nú
að hátta.«
Hún lét hann ekki vita fyr en næsta
dag, að hún hefði ásett sér að fara um
kvöldið. Pat lét orð falla um það — eftir
hennar undirlagi. Hún ætlaði að láta það
líta svo út, að henni kæmi ekki til hug-
ar, að honum væri ekki sama, þó hún fa-ri.
Hvernig skyldi henni detta í hug, að
manni, sem varla gat þolað nærveru henn-
ar, stæði ekki á sama þó óþægindin, sem
hún olli honum, væru á enda? Þetta var
smá-samsæri þeirra Katrínar.
»Frú Ramsey ætlar að yfirgefa okkur
í kvöld.«
»Hvað segirðu!« og þreytulegu, gráu aug-
un horfðu skyndilega á, Patrick Spense.
»Ég er hræddur um að við munum
sakna hennar.« Meðan Pat sagði þetta,
var hann í óða önn að laga koddana í
hjólastólnum.
»Eg hélt hún yrði hérna eina viku enn.«
»Buðuð þér henni það, herra? Fyrirgefið
mér forvitnina.« Pat fékk ekkert svar við
spurningunni. Loksins var sagt í urrandi
róm:
»Þú sérð um farangurinn og kaupir far-
seðilinn.«
»Auðvitað geri ég það, herra,« svaraði
Pat.
Þegar Nancy kom næsta morgun inn
í skrifstofuna, kom hún með stóran vönd
af fíflum, sem hún setti í bláa skál, sem
stóð á skrifborðinu. Þegar hún snéri sér
frá frænda sínum, fann hún að augu hans
hvíldu á henni.
»Þeir eru mjög fallegir,« sagði hann.
Þetta var í fyrsta sinn, sem hann hafði
látið ánægju sína í ljós, þegar hún færði
honum blóm. Iíann var vanur að segja:
»Þökk fyrir«, annað ekki.
»Já, eru þeir það ekki?«
»Ég óttast að þú hafir ekki skemt þér,
síðan þú komst,« sagði hann.