Heimilisblaðið - 02.12.1935, Blaðsíða 3

GUÐMUNDUR FRIÐJÓNSSON
Vetrarsólhvörf
Sól og máni samvalm
sína elda glœda í kveld.
Ljómar í lojtrúmi
Ijóssins barni tengd stjarna.
Senn lengir sól göngu —
sögd í nátt á tveim áttum. ■—
Aidísar upprisu
annast fögur bládögun.
Gullfögur Guds hölt
gnæfir nú bláræfrud.
Engar súlur ípyngja
álfröðuls hliðskjálf.
Hólfalausri hvelfingu'
heldur uppi morna og kveld
löggjafi, er Ijós-róf
lifi sendir gefins hendi'.
Sig móti Sól vegur
svellbarinn Nordurhjari;
líta vill lárrar jötu
Ijúfling, sem ann dúfa.
Honum vid hreyfing sína
hlýnar, er fögur skin
— breidist Ijós um bersvcedi —
barnelsk jólastjarna.
Syni heldur sinum
svarin Gudi María,
undra barni, undir skírn,
ungmœr fög’r í nýársdögun.
Fifil sinn Gudi gefur
gódlynd hin sœla móðir.
Enginn hefir útsprungid
annar slikur á jardríki.
Augu í Drottins ástmegi
eru fögur, lík dögun;
bráðger vard, födurfrœda
finnur kjarna, hugsvinnur;
túlkar hann fyrir fólki;
fær ad launum djúp kaun.
Óvinir unnu á honum;
ungur féll, en hélt velli'.
Eydimörk, Háva hlýdinn,
hann á œskutíd kannar.
Pjónad gat prám sínurn
parna Guds elsku-barn.
Einvera innsýnan
anda próar, veitir fró
sál, er við sig tála
sífelt verdur, ein á ferd.