Heimilisblaðið - 02.12.1935, Blaðsíða 13

195
HÉIMILISBLAÐÍÐ
hús var gleymt. Hann hugsaði ekkert um
hvað verða mundi, því hugur hans var svo
fullur af þessum óvenjulegu tilfinningum,
er orð barnsins höfðu vakið til lífs. Hvad
svo ,sem verða vildi, mundi hann þó ætíð
minnast þessa augnabliks.
Honum virtist hann heyra óljóst hljóð?
»Hvað í ósköpunum er nú þetta?« vat'
spurt í undrunarrómi fram við dyrnar bak
við hann.
»En Birgitta!« Frúin flýtti sér til henn-
ar og rétti út hendurnar eftir litlu stúlk-
unni, og presturinn flýtti sér nær.
»Hver eruð þér?« spurði hann strang-
lega.
Birgitta opnaði augun til hálfs og lét
móður sína lyfta sér upp. »Það er bara
hann Níels,« sagði hún í svefnrofunum.
»Við höfum leikið okkur saman og hann á
hvorki föður né móður, og svo bítur hann
í bjúgun.« Höfuð hennar hneig ofan á öxi
móður hennar og hún sofnaði aftur.
»Viljið þér ekki koma með mér inn í
herbergi mitt,« sagði prestur. »Eg vildi
gjarna fá skýringu á þessu öllu saman.«
»Nafarinn« fylgdi honum niðurlútur.
sá í anda fangelsisdyrnar lokast á aftir sér.
»Setjið yður' niður,« sagði prestur. »Hver
eruð þér og hvernig stendur á því að þér
eruð hér?«
»Nafarinn« var að því kominn að gefa
miður sennilega skýringu á veru sinni þar,
en þá fanst honum að hann sæi skæru
augun hennar Birgittu litlu, svo skær og
full af trausti. Hann lyfti höfði og leit á
prestinn.
»Ég er nefndur »Nafarinn« og kom hing-
að til þess að stela.«
»Já — svo,« sagði prestur hægt. »Hafiö
þér stolið nokkru?«
»Nei! Aðeins sex brauðsneiðum, Ég var
svo svangur.«
Prestur horfði rannsóknaraugum á hann
eitt augnablik. »En hvernig stendur á því
að ég hitti yður með litlu dóttur mína sot'-
andi í fanginu?«
»Nafarinn« hugsaði sig ofurlítið um, svo
byrjaði hann, lágri röddu, að segja frá
öllu er gerst hafði um kvöldið. Þegar hann
hafði lokið frásögu sinni bætti hann hik-
andi við:
»Og nú getið þér gert lögreglunni að-
vart. Þeir taka mig- hvort sem er fyr eða
síðar fyrir flakk og það er þó ætíð dálítil
hlýjá í klefanum. Þar að auki« — hann
hikaði ofurlítið — »tek ég mín eigin jól
með mér í fangelsið.«
»Ég kæri yður ekki,« svaraði prestur-
inn. »En hafið þér nokkuð á móti því, að
ég leiti mér upplýsinga um yður?«
»Nei, gerið þér svo vel,« svaraði »Naf-
arinn« og horfði á gólfið.
Presturinn hringdi á lögreglustöðina og
spurðist fyrir um »Nafarinn«, án þess að
geta þess að hann væri hjá honum, að því
loknu lagði hann símtólið hugsandi frá sér
og mælti:
»Það eru nú ekki góð meðmæli sem þér
fáið.«
»Nafarinn« ypti öxlum. »Því bjóst ég
heldur ekki við,« svaraðí hann. »En hvað
get ég gert? I bæjunum fæ ég' ekki vinnu,
vegna þess ég er ekki í neinu iðnfélagi og
uppi í sveit vilja þeir ekki hafa mig, vegna
þess að ég hefi verið í fangelsi og kann
ekki sveitavinnu. En á sjónum er ég ónýt-
ur, þá er ekki um annað að velja fyrir
mig en fangelsið.«
Prestur studdi hönd undir kinn og at-
hugaði hann grandgæfilega. »Haldið þér að
þér gætuð haldið yður í skefjum, ef þér
fengjuð fasta vinnu?«
»Nafai'inn« hugsaði sig ofurlítið um en
svaraði svo:
»Fyrir tveim stundum hefði ég sagt já,
og gripið fyrsta tækifæri til þess að stela,
en nú svara ég já og ég held að mér tak-
ist það — það hefir svo mikið skeð á þess-
um tveim stundum,« bætti hann við meö
ofurlitlu brosi.
»Gott,« sagði prestur. »Bíðið hérna of-
urlítið.«
Hann gekk út um aðrar dyrnar, en
»Nafarinn« sat eftir hugsi. Presturinn var