Heimilisblaðið - 02.12.1935, Blaðsíða 10

192
HEIMILISBLAÐIÐ
Þ. F. PÝDDI
„NAFARINN“
== JÓLASAGA
P
»Nafarinn« smaug gegnum götur bæjar-
ins, með treyjukragann brettan upp um
eyru, Hvar sem hann kom að uppljómuð-
um búðarglugga, gekk hánn sem næst
veggjunum og gaut hornauga til þeirra,
sem fram hjá gengu, stakk svo hökunni
sem lengst niður í barminn, og flýtti sér
þangað sem skuggalegra var. Einu sinni
gekk lögregluþjónn rétt fram hjá honum,
þá laumaðist »Nafarinn« eins og skuggi
undir tröppurnar á húsinu, er hann var
hjá, og beið þar, þangað til vörður lag-
anna var kominn langt burtu.
Það var kalt í veðri, svo nef hans og
eyru voru blá af kuld.a. Hann var í þunn-
um jakka og þó hann stingi höndunum
djúpt niður í vasana, voru þær næstum
tilfinningalausar af kulda.
Hann var nú kominn í úthverfi borgar-
innar, þar sem lystihúsin byrjuðu. öðru
hverju stanzaði hann og skoðaði þau; bara
að hann gæti fundið sér hlýjan afkima í
eldiviðarkompu eða þvottahúsi, þar sem
hann gæti hvílt sig og hlýjað sér. Svo væri
nú ekkert að því, að geta krækt sér í mat-
arbita, eða eitthvað, sem hægt væri að
koma í peninga.
Hann stanzaði skyndilega og tróð sér
upp að þyrnigerði, meðan garðshliðið var
opnað og maður og kona gengu út um
það. Þau sneru sér við og horfðu á húsið;
sér »Nafarinn« þá, að þetta var prestur í
fullum skrúða og kona hans.
»Vonandi að ekkert verði að henni,«
sagði konan og var kvíðablær á röddinni.
»Mér er illa við að skilja hana eina eftir
heima.«
»Nú, hún er nú orðin sex ára gömul,
og við komum aftur eftir svo sem hálfan
annan tíma. Það er nú held.ur ekki svo
framorðið, klukkan er hálf sex.«
»Samt sem áður er mér ekki um þaö
gefið,« sagði frúin og stundi við, um leið
og þau gengu af stað til borgarinnar. »Það
var líka svo óheppilegt, að Kristín varð
að fara strax í kvöld.«
Raddir þeirra dóu út, og »Nafarinn«
teygði úr sér og fylgdi þeim eftir með
augunum. Hér var auðsjáanlega tækifæri,
þar sem enginn var heima í húsinu nema
hann mig og lagði mig síðan gætilega nið-
ur hjá veginum og fór leiðar sinnar.
Ég lá þarna og visnaði, en ósegjanleg
sæla gagntók mig og hefir aldrei síðan
yfirgefið mig. Það, að ég hefi séð frels-
arann, hefir gefið lífi mínu gildi, og er þaö
eina sem ég man og get hrósað mér af.«
Liljan þagnaði og laut höfði, og hið sama
gerðu hin blómin,
Drengurinn lá og horfði á hina snjóhvítu
blómkrónu, og honum fanst hann sjá mann
í skínandi klæðum, sem brosti svo undur
ástúðlega til hans.
Það var gengið um útidyrnar, og svo
inn í stofuna.
»Mamma, mammal« hrópaði drengur-
inn. »Ég hefi séð Jesú, hann er svo góð-
ur. Liljan sagði mér það, og mér er aö
batna í veika fætinum, sjáðu, ég get hreyft
hann.«
»Guði sé lof,« sagði móðirin og þakklæt-
istár ljómuðu í augum hennar, þegar hún
kysti drenginn sinn.
Ágústa Ölafsdóttir.