Heimilisblaðið - 01.09.1948, Side 5

HEIMILISBLAÐIÖ
145
þeirri kenningu, að sérliver jurta- og dýra-
tegund hefði upphaflega aðeins þróazt á ein-
um stað á jörðinni. Ef við göngum út frá því,
að kenning þessi liefði við rök að styðjast,
þá munum við brátt komast að raun um, að
sögnin um Atlantis hvílir á ótriilega örugg-
um grundvelli.
Leifar af síðhærðum mammútum, loðnum
nashyrningum, moskusuxum og lireindýrum,
sem fundizt hafa í jarðlögum í Evrópu, liafa
einnig fundizt í jarðlögum í Ameríku frá
sama jarðtímabili.
Formninjar frá Nebraska liafa sannað, að
hesturinn er upprunninn frá Ameríku. Hvern-
ig hefði hann átt að komast til Evrópu nema
á landi? Þá má einnig benda á, að leifar af
úlföldum er að finna í Afríku, Litlu-Asíu
og — Kansas og Suður-Ameríku. .
Ef við snúum okkur frá dýraríkinu til jurta-
rikisins, mæta okkur einnig skemmtilegar
staðreyndir. 1 steinrunnu jarðlagi frá miocen-
tímabilinu í Sviss hafa fundizt 1800 mismun-
andi jurtategundir; dulfrævingar, burknar,
mosar o. s. frv. Flestar þessar jurtir vaxa
' illtar enn þann dag í dag í skógum Virginíu
°g Florida. Meðal annarra má nefna magn-
olíutréð, tulipanjurtina og hlyninn. Hvernig
skyldu þessar jurtir, sem uxu í Evrópu á mio-
cen-tímabilinu, liafa komizt alla leið til Ame-
ríku?
En það, sem mælir þó mest með því, að
Atlantis hafi einhverntíma verið meginland,
er hananatréð. Jurt þessa, sem ekki ber fræ,
er að finna á lieitustu stöðum Afríku og Asíu.
Og þegar Evrópumenn stigu fyrst á land í
Mið- 0g Suður-Ameríku, fundu þeir banana-
lreð þar fullþroska. Bananatréð er viðkvæm
JUrt, sem þolir illa langa flutninga og alls
ekki loftslagsbreytingu.
Kuntze, frægur þýzknr prófessor, hefur
skrifað með tilliti til banatrésins:
»Jurt, sem ekki ber fræ, hlýtur að hafa
' erið ræktuð um óratíma. í Evrópu er ekki
*il frælaus ræktuð jurt, og þess vegna hlýtur
að vera óliætt að álykta, að jurt þessi hafi
Verið ræktuð í byrjun flóðaldarinnar“.
Eðlilegasta skýringin á tilvem banatrésins
•)ftggja megin Atlantshafsins er sú, að jurtin
lafi verið ræktuð á Atlantis og borizt það-
au út með landnemum. Sumir þessara land-
neuia hafa haldið í austur til Miðjarðarhafs-
landanna, en aðrir hafa farið í vestur til Mið-
og Suður-Ameríku, þar sem elztu menningar-
þjóðir Ameríku er að finna.
Ef maður atliugar orðið Atlantshaf í al-
fræðiorðabók, sér maður oftast þá skýringu,
að nafnið sé skylt Atlasfjöllum í Norðvestur-
Marokko. — En livers vegna?
Orðið atlants er livergi að finna í grísku,
latínu eða nokkru evrópísku máli. Ef við
leitum aftur á móti til Mið-Ameríku, finnum
við í Nahuatl-málinu rót orðsins, sem er atl.
Atl lætur í ljós hugtökin vatn og stríð Af
því er dregið orðið atlan, en það merkir í
miðju vatni. Sama er að segja um atlaca og
atlaz. Orð þessi merkja bardaga ásamt ein-
liverju, sem skýtur upp iir vatninu. Bærinn
Acla, sem er lítill bær lijá Panama, hét Atlan,
þegar Spánverjarnir komu þangað fyrst.
Þá eru það Baskarnir, þessi litli, sérkenni-
legi og einangraði þjóðflokkur. Mál þeirra
er ekki líkt nokkru evrópísku máli. Aftur á
móti líkist það máli Algokinþjóðflokksins
í Ameríku. Skyldleikinn er einnig sýnilegur
á milli fornu Quichaa- og Mayamálanna í
Ameríku og fom-írsku og sanskrítar og bend-
ir til þess, að málin beggja megin Atlants-
hafsins séu af sameiginlegum uppruna.
Þá skal minnzt á líkingu milli staðamafna
í liinum gamla og nýja heimi. 1 riti Ptole-
mæusar, „Landafræði Litlu-Asíu“, sem er
skrifað árið 140 fyrir Krists burð, em nefnd
eftirfarandi bæjarnöfn í Armeníu: Chol,
Colua, Zuivana. 1 Mið-Ameríku em til þessi
nöfn: Chol-ula, Colua-can, Zuivan! — Það
þarf sérstaka þverúð til að neita því, að nöfn
þessi séu af sameiginlegum uppruna.
Að lokum verður ofurlítið minnzt á kross-
inn. Krossinn, sem venjulega er álitinn sér-
stakt tákn kristinna manna, er eitt af elztu
og útbreiddustu táknmyndum jarðarinnar.
Hann finnst í öllum sínum margvíslegu mynd-
um í elztu rústum og gröfum menningarþjóð-
anna beggja megin Atlantshafsins.
Eitt elzta krossmerkið, hið svo nefnda „crax
ansata“, hefur fundizt á minnismerkjum og
í grafhýsum Egypta. Það var einu sinni helg-
ast tákn allra táknmynda, hið dularfulla TAU,
sem ekki var aðeins notað af Egyptum, held-
ur einnig af Kaldverjum, Föníkumönnum
og — Mexikómönnum og Perúmönnum! Það
var að lögun svipað og bókstafurinn T.