Heimilisblaðið - 01.09.1948, Síða 15

iieimilisblaðið
155
vífliim og sögðu gleiðgosalega, að varðmenn-
irnir væru á leiðinni — þeir ættu eftir að
sjá mig hengdan.
-— Bióð hans mun koma vfir þig! liróp-
aði einn þeirra æfur. — Hann verður dáinn
innan klukkustundar. Og fyrir hragðið verð-
Ur þú liengdur! Húrra!
— Burt með yður, sagði ég.
— Já, til Montfaucon, svaraði liann hæðn-
islega.
— Nei, til hundahússins yðar! svaraði ég
°fí sendi lionum slíkt augnaráð, að hann
liörfaði langt undan, þótt grindverkið væri
a milli okkar. Ég þurrkaði vandlega af sverði
^tínu og stóð spölkorn frá liópnum, af því
a® — nú, ég skildi það vel — þetta var eitt
þeirra augnablika, sem maður er óvinsæll.
^eir, sem komið liöfðu frá veitingahúsinu
með mér, gutu hornauga til mín og sneru
1 mig bakinu, þegar ég nálgaðist þá; og þeir
®em hætzt liöfðu í hópinn og ekki verið
Visað á brott, voru litlu kurteisari.
En rósemi minni fékk ekkert raskað. Ég
i'allaði hattinum út í vangann, sveipaði kúp-
mmi um lierðar mér og gekk burt með slíku
iasi, að sepparnir þustu frá hliðinu áður en
var kominn nærri því. Fantarnir, sem
mi fyrir voru, liörfuðu jafn greiðlega, og
mnan stundar var ég kominn út á götuna.
■^ð vörmu spori hefði ég verið sloppinn burt
staðnum og hefði getað látið lítið á mér
bera fyrst um sinn — en þá komst allt í
emu og fyrirvaralaust kvik á fólkið í kring
t*m mig. Það flýði í allar áttir út í myrkrið,
°S i sömu svifum var ég umkringdur flokki
a^ varðmönnum kardínálans.
Kg þekkti fyrirliðann lítið eitt, og liann
veilsaði mér kurteislega.
— Þetta er I jóta klandrið, lierra de Ber-
ai|lt, sagði liann. — Mér er sagt, að maður-
Þ'n sé dauður.
Hann er hvorki dauður né deyjandi,
8yaraði ég glaðlega. — Ef ykkur er ekkert ann-
Jð á höndum, getið þið farið heim aftur.
^ ' Með yður, vissulega, sagði liann og
rosti. '— Og því fyrr því betra, þar sem nú er
arið að rigna. Ég er liræddur um, að ég
'erði að biðja yður að fá mér sverð yðar.
' Takið það, sagði ég með þeirri heim-
sPekilejTU stillingu, sem mig skortir aldrei.
Én maðurinn deyr ekki.
- Ég vona, að þér verðið svo heppinn,
sagði hann með rómi, sem mér geðjaðist
ekki að. — Til vinstri, snú, vinir mínir! Til
kastalans! Gakk!
-— Verri staðir eru til, sagði ég og gaf
mig forlögunum á vald. Ég hafði, þegar öllu
var á botninn hvolft, setið í fangelsi fyrri og
komizt að raun um, að til er aðeins eitt ein-
asta fangelsi, sem menn eiga ekki aftur-
kvæmt úr.
En ég verð að viðurkenna, að ég fór að
ugga um minn hag, þegar ég komst að því,
að vinur minn hafði fengið fyrirskipanir
um að fá mig í hendur fangelsisverðinum,
og að mér yrði stungið inn eins og venju-
legum tuktliúslim, sem gripinn liefði verið
í miðjum þjófnaði eða morði. Sennilega
mundi allt lagast, ef ég fengi að tala við
kardínálann; en fengi ég það ekki, eða mál-
ið yrði lagt fyrir hann í annarlegum búningi,
eða ef liann væri sjálfur í illu skapi, gæti
farið illa fyrir mér. Lögum samkvæmt var
ekki um annað að ræða en dauðadóm!
Lautinantinn í kastalanum lagði heldur
ekki hart að sér til að hughreysta mig. —-
Hvað! Herra de Berault kominn aftur? sagði
hann og hóf augabrýnnar, er liann tók á móti
mér við hliðið og þekkti mig aftur við skím-
una frá kolaeldinum, sem menn hans voru
að kveikja úti fyrir. — Þér eruð mjög djarfur
maður, eða fífldjarfur, að koma hingað aft-
ur. Sama sökin, býst ég við?
— Já, en hann er ekki dauður, svaraði ég
kuldalega. — Hann fékk aðeins smásár — ekki
annað en skinnsprettu. Það var bak við St.
J acques-kirkjuna.
— Ekki virtist mikið lífsmark með hon-
um, vinur minn, greip varðmaðurinn fram í.
Hann var enn ekki farinn.
— Uss! sagði ég fyrirlitlefra. — Vitið þér til
þess, að mér liafi nokkru sinni skjátlazt?
Þegar ég drep mann, drep ég hann. Ég full-
vissa yður um það, að ég lagði mig í líma
til að þyrma lífi þessa Englendings. Þess
vegna mun liann lifa.
— Ég vona það, sagði lautinantinn og
brosti þurrlega. — Og yður er bezt að vona það
líka, herra de Berault. Því að ef —
Núnú, sagði ég, ekki alls kostar rólegur.
— Ef hvað, vinur minn?
— Ef hann devr, er ég hræddur um, að