Heimilisblaðið - 01.03.1951, Blaðsíða 25

52
HEIMILISBLAÐIÐ
brosa, þegar Langford óskaði
lionum til hamingju, en liann
varð stuttur í spuna, þegar
Langford fór að tala um, hve
þerna Elísabetar væri ljós á
hörund.
Þegar liann hafði lokið við
að borða, gekk hann niður til
Elísabetar. Hún var vöknuð og
reyndi að leyna því, liversu
eftir sig liún var eftir sjóveik-
ina. Jolin gat ekki varizt því
að dást að henni. Hann mundi
vel eftir því, hve aumur hann
hafði verið fyrsta hálfa mán-
uðinn, er liann fór til sjós ung-
ur að árum.
CKÖMMU eftir sólarlag var
Quincy sökkt í sína votu
gröf. Jolin Carrick var feginn,
þegar athöfninni var Jokið.
Honum hafði aldrei verið um
dauðsföll eða jarðarfarir um
borð.
Stuttu eftir kvöldverð var
lagt akkerum í flóanum fyrir
utan Biloxi. Skainmt var uin-
liðið síðan spönsk skip ein
máttu leita þangað liafnar, en
nú voru Spánverjar í minni
liluta, Englendingar höfðu séð
um það.
Jolm Carrick slóð á þilfar-
inu og beið eftir merki frá
Matliias, en það sást ekkert
til lians.
TML endurgjalds fyrir þátt-
tökuna í bardaganum gegn
sjóræningjunum gaf Jolin Carr-
ick mönnum sínum einn gull-
pening liverjum. Það leiddi til
þess, að þeir notfærðu sér allir
landvistarleyfið. Jafnvel Lang-
ford brá sér burtu. Aðeins
Moosli varð eftir á verði. Jolin
liafði því allt skipið fyrir sig
einan. Elísabet og Rafaela voru
undanskildar, en þær liéldu
sig í káetunni.
Hann fann Elísabetu sitjandi
uppi í kojunni. Hún var frísk-
leg, augu liennar ljómuðu. Hún
liafði greitt liárið frá enninu
og sett það upp í grískan hnút
á hnakkanum.
Hún brosti til lians.
— Moosli liefur framreitt
ágætan kvöldverð fyrir mig,
sagði liún og benti á bakkann,
er stóð lijá lienni. Kjötið er
dálítið salt og tvíbökurnar
nokkuð liarðar, bætti hún við,
en það er víst lioll fæða!
Kaffið var þó að minnsta kosti
bæði sterkt og liálfvolgt!
Hún liallaði sér aftur á bak
með báðar liendur aftur á
hnakka.
— Ég skammast mín, sagði
Jolm lágt. Ég fyrirverð mig
fyrir allt það, er þú liefur
orðið að þola mín vegna. Þetta
er allt því að kenna, að þú
hefur orðið ástfangin af sjó-
manni!
Hún kyssti hann brosandi.
jVTÆSTA morgun, þegar El-
ísabet vaknaði, sá liún
Jolm standa og leita að ein-
liverju í stórri trékistu.
— Ég er að leita að gjöf
lianda þér, sagði liaim til út-
skýringar.
— Að afmælisgjöf? spurði
hún glöð.
— Áttu afmæli í dag?
— Nei, á morgun. Það er
afmælisdagur Rafaelu í dag.
— Það var þó skrítin til-
viljun! mælti liann. Hvað er
liún gömul?
— Við verðum báðar sautján
ára.
Hann lét Elísabetu sjálö
velja meðal skartgripanna 1
kistunni, og þegar liún tók
silfurfesti með rauðleitum gi*11'
steini, sagði liann, að li1111
liefði verið í eigu móður lian6,
Þau fundu eyrnalokka, er áttu
við festina.
— Viltu ekki velja eittlivaó
fyrir Rafaelu? spurði liann. E11
þegar liún setti upp spurnar'
svip og ]>agði, bætti liann við-
Hefurðu aldrei gefið hen111
neitt áður?
— Ekki skartgripi. Ég eT
lirædd um, að liún yrði móðg'
uð, ef ég gæfi lienni slík1-
Mundu, að liún er ambátt • • •
Hún sagði þetta svo eðlileg3’
án stærilætis eða liroka.
var eins og liver önnur stoð'
reynd, sem ekki varð koinizt
lijá að nefna.
Jolin liristi liöfuðið liuSe'
andi.
— Já, það er undarlegt- í?
veit, að enginn getur liugs3^
sér að setjast til borðs me^
þræli .. .
— Þú borðar lieldur ekk1
með liásetunum!
•— Það er nú einu siö111
siður til sjós!
— Já, það gilda aðrar regi
ur í landi!
Jolm andvarpaði.
— Og livort tveggja er víst
álíka lieimskulegt, sagði li3,1,1
liægt.
CKÖMMU eftir morgunVerð
lagðist lítil skonnorta vl
hlið Mary J. Þar var Mathif
kominn, og liraðaði liann s'r
á fund John Carricks. H31111
var með bréf frá Laufenb3C |
og innsiglaðan pakka og
bréf frá d’Ivre, er hafði feöS1
53
H EIMILI S B L A ÐIÐ
Héttir af vígslunni hjá Dan-
fortli skipstjóra.
Annað bréfið var til Elísa-
betar, hitt bar nafn Rafaelu
°" innihélt lítinn lilut, sem
'ar harður viðkomu.
Élísabet þreifaði á bréfinu
°g sagði:
" Það er myndnisti Rafa-
elu og faeðingarvottorð lienn-
ar- Það fá allir þrælar hjá
Éúsbændum sínum.
Hún flýtti sér að lesa bréfið
Jra föður sínum og rétti John
Pað síðan.
Hann renndi augunum yfir
það:
• ■ . en væri það ekki
e,1igÖngu vegna þess, að þú
ketur ekki lengur vænzt þess
aðalsmaður giftist þér,
^iiindi ég hafa farið til Biloxi
°g flutt þig heim til New
Hrleans sem ekkju! Nú mun
a°ul Galvez ekki sýna mér
ne,na miskunn. Haim heimtar
a^ 6jálfsögðu, að ég greiði hon-
11111 það, sem ég skulda hon-
um ...
Jolin dró djúpt andann.
>alvez var þá ekki dauður.
Hann las áfram:
_"'■•• en inér barst einmitt
^óöa tilkynning um, að banki
aufenbachs liefði keypt allar
I l,ldir mínar og bjargað mér
Pannig un,jan Galvez. Ég á
með stolts míns vegna
a’ vera skuldbundinn Ame-
II umanni — sem þar að auki
er tengdasonur minn .. .
Hefði bréfið ekki verið jafn
átlegt og þa3 Var, mundi
°hn Carrick hafa tekið sér
I nærri. En nú skemmti
lailn sér kostulega.
. jÉH^ahet var mjög alvarleg
ragði. Henni þótti leitt, að
móðir hennar hafði ekki svo
mikið sem sent lienni kveðju.
1 sama bili barði Moosh á
káetudyrnar.
-— Herra, það er komimi
maður um borð, sem óskar að
tala við yður.
Það var Bob Frencey, er
John hafði keypt af bómuU,
sem beið lians hér í Biloxi.
Frencey var mjög liátíðleg-
ur í bragði og kurteis.
— Yið liöfum frétt, lierra,
að þér séuð kvæntur. Kona
mín biður frú Carrick að
skoða heimili okkar sem sitt
heimili ineðan þið dveljið hér.
Kona mín sendir sínar beztu
kveðjur ...
Þegar Elísabet og Rafaela
voru farnar með Frencey, átti
Jolin langt samtal við Matbias.
— Ég er með skilaboð frá
Laufenbacli, sagði Mathias.
Haim liefur rannsakað ná-
kvæmlega fjármál Galvez.
Maðurinn er í botnlausum
skuldum, og það líður ekki á
löngu, unz lánardrottnar lians
láta skuldirnar af liendi fyrir
þrjá fjórðu af nafnverði þeirra.
En það þarf mikla peninga
til að kaupa þær allar auk
skulda d’Ivres.
Jolin reiknaði í huganum.
Hann hlaut að eiga nóga pen-
inga hjá Laufeiibacli, og svo
hafði hann dálítið sjálfur auk
skartgripanna. Ef í nauðirnar
ræki. gæti hann leigt Mary J.
— Og svo er það ennþá eitt,
sagði Mathias. Laufenbacli at-
hugaði nákvæmlega peninga-
seðlana, sem þér skilduð eftir
hjá lionum. Þeir eru allir gefn-
ir út af bönkum, sem hafa
orðið gjaldþrota. Þeir eru með
öðrum orðum allir ógildir.
Laufenbacli er ekki í neinum
vafa um, að Galvez liefur
keypt þá í vissum tilgangi, og
liann liefur áreiðanlega ekki
gefið nema nokkur sent fyrir
seðilinn. Galvez liefur áður
fengizt við slík viðskipti.
John sló hnefanum svo
harkalega í borðið, að glösin
á því hoppuðu upp.
— Uss, uss, takið þessu með
rósemi, sagði Matliias hlæj-
andi. Laufenbach bað Davis
lögfræðing að kaupa skulda-
kröfur Galvez á d’Ivre. Hann
fékk Davis nauðsynlega pen-
inga — í seðlum! Hvernig gat
Davis dottið í liug, að seðl-
arnir væru ógildir! Og Galvez
grunaði heldur ekkert, þegar
lionum voru afhentir seðlarn-
ir gegn skuldaafsalinu! Lauf-
enbach sá um, að fundur
þeirra færi fram síðla dags,
þegar myrkt var orðið. Og svo
skeði það furðulega, mælti
Mathias og brosti kankvíslega,
að þegar Galvez fór frá skrif-
stofu Davis, var ráðizt á liann
af þjófum, er tóku alla pening-
ana af honum, eftir að liafa
bundið hann við ljósastaur. Já,
já, það var furðulegt, að ná-
iingarnir skyldu vita, að Gal-
vez væri með fjármuni á sér,
en samt er ekki óhugsandi,
að þeir liafi vitað að seðlarnir
væru ógildir, og að þeir hafi
viljað koma í veg fyrir, að
það yrði heyrum kunnugt,
hversu slunginn Laufenbach
hafði verið . . .
Það var þá Laufenbach
er stóð að árásinni! mælti
John.
Framh.