Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.03.1951, Blaðsíða 10

Heimilisblaðið - 01.03.1951, Blaðsíða 10
38 HEIMILISBLAÐIÐ ustu liarðstjórum sögunnar. En liinn vestræni heimur hefur einnig hlotiS arf. Sá arfur á rót sína rekja til spámanna Gamla testamentisins og mestu heimspekinga Grikkja, og hin fyrsta kristna kirkja áleit þann arf hafa borið fullnaðarávöxt með fæðingu og lífi Krists. Kristur boðaði heiminum ný siðalögmál. Samkvæmt þeim átti misgerðamaðurinn að uppskera samkvæmt því sem hann hafði til sáð, og engin lygi að geta orðið ævar- andi. Hann barðist fyrir frið- helgi einstaklingsins, fyrir bróðurhug manna á milli og þeirri gerbyltandi kenningu, að eina, sanna mikilmennsk- an sé í því fólgin, að vinna að sameiginlegri velferð allra. Þetta eru þær hugsjónir, sem skoðanir okkar á lýðræði og frelsi byggjast á. Sá maður, sern lagði grundvöllinn að bessum kenningum og boðaði þæE róttækustn heimspeki- kenningarnar fyrir einstakl- inga jafnt sem þjóðfélagið í heild, sem nokkru sinni hafa verið fram bornar, hefur áreið- anlega ekki alltaf verið „blíð- ur, viðkvæmur og mildur“. Hann talaði um blóm og sól- setur, um svínavörzlu og lieim- ilishald, um markaðsverð spörvanna og um lieimavið- gerðir á fatnaði. Hann var skáld, meistari í líkingamáli; liann unni bömum og var vin- ur þeirra, sem gleymdir voru og fyrirlitnir. Allt þetta átti hann til. En nöfnin, sem liann gaf sjálfum sér, lýsa lionum ennþá betur: bniðgumi, lækn- ir, brennumaður, steinn. Tvö fyrstu nöfnin þekkjum við. Haun sagði sjálfur, að sakir liins andlega Ijóss, sem með sér lifði, yrðu samvistir hans við lærisveinana að brúðkaups- veizlu. Hann var læknir og hugsaði fyrst og fremst um þá andlega sjúku, sem hann var kominn til að lækna. Hvað það snertir, sem nú hefur ver- ið talið, kann hann að hafa verið viðkvæmur og mildur. En hann nefnir sig einnig brennumann. „Ég er kominn til að varpa eldi á jörðina“. Hann boðaði sannarlega ekki varfærnar eða mildar aðgerðir, heldur logandi eld, sem átti að eyða hinu illa, er reis gegn honum. Hann nefndi sjálfan sig og sannleikann, sem hann boðaði, stein. „Sá, sem fellur á stein þennan, skal molna, en sá, sem steinninn fellur á, skal verða að dufti“. Hann vissi, að kenningin, sem hann boð- aði, var sönn og ævarandi. Tilfinningasemin, sem svo mjög gætir í skoðunum margra á Jesú, stafar að nokkru leyti af því, hversu liugur manna hefur orðið snortinn af ýms- um atvikum í lífi hans og dauða. I guðspjöllunum er hvergi vikið að Jesii sem písl- arvotti, er ástæða sé til að aumkast yfir. TCrossinn varð hlutskipti hans, en þó ekki þess vegna, að liann skorti fvlgi Gvðing- anna, liehlur vegna hins, að fvlgið var svo mikið. „Og hinn mikli fjöldi lilustaði fúslega á liann“. Það kom meira að segja fyrir, að áheyrendafjöld- inn torveldaði honum athafnir hans. „Og hann bauð læri- sveinum sínum að setja út bát handa sér vegna fólksins, svo að það þrengdi ekki að sér“. „Fólk var samankomið í þús- undatali, svo að hver tróð a öðrum“. Slíkar eru frásagnirn- ar af þessu. Jesús gekk burtu, upp 1 fjöllin, til þess að losna við mannfjöldann. Fjórðungsstjór- inn í Galíleu, Heródes Antipas, reyndi að binda endi á starf- semi Jesú, þar eð honum stóð ekki á sama um fréttir njósn- ara sinna af athöfnum Meist- arans meðal fólksins, en þa hélt Jesús burtu úr héruðuin Gyðinga til Týrusar og Sídon- ar. Okkur er frá því sagh að þar liafi hann „gengið inn í hús eitt og óskað þess, að ekki spyrðist til sín“. Allt fra því, að Jesús hóf starf sxth hafði lýðliylli hans orðið yfir' völdunum áhyggjuefni en hon- um sjálfum byrði. Og það sem meira er; fólkið stóð með lionum allt til þess er vfir lauk. Þeir, sem lialda því fram, að Gyðingamir hafi krossfest Jesú, hafa endaskipt1 á sannleikanum. Þegar Sadd- úkea-klíkan — kvislinga1 þeirra tíma, sem höfðu sanx- vinnu við rómversku hernáinS' yfirvöldin — lagði á ráðin un> að handtaka hann, „voru þeir hræddir við fólkið“. Og þegar þeir loksins liandsömuðu hann- iV framkvæmdu þeir það al kvöldi dags í Getsemanegafð' inum, þar sem ekki var hætta á að fólkið skærist í leikin11 og kæmi í veg fyrir áforia þeirra. Og er illvirkið hafð1 verið framið á Golgata, er fr‘* því sagt, að „er allt fólkið’ sem komið hafði saman að sjá þetta, sá það, er gjerð ist, barði það sér á brjóst °r

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.