Heimilisblaðið - 01.07.1951, Blaðsíða 11

94
t
95
hverju kvöldi, og því meira
sem liann las, þeim mun ljós-
ar skildi hann, til hvers Guð
ætlaðist af honum og hvernig
hann átti að lifa fyrir Guð.
Og honum varð sífellí léttara
innanbrjósts. Áður fyrr hafði
liann legið í rúminu, eftir að
hann háttaði, þjakaður af
harmi og stunið við í hvert
sinn er honum varð hugsað
um Kapitón sinn litla, en nú
endurtók hann ’aðeins aftur og
aftur: — Dýrð sé þér, dýrð
sé þér, ó, Guð! Verði þinn
vilji!
Upp frá þessu varð gerbreyt-
ing á öllu lífi Martins. Áður
hafði hann farið út um helg-
ar til að drekka te, og hann
hafði jafnvel ekki vikið úr vegi
fyrir einu eða tveimur glös-
um af vodka. Stundum, er
hann hafði fengið sér í staup-
inu með einhverjum vini sín-
um, liafði hann haldið burt
úr veitingahúsinu, að vísu ekki
drukkinn, lieldur nær því að
vera lireyfur, og þá hafði
hann sagt ýmsa vitleysu; kann-
ske hrópað á menn eða út-
húðað þeim. Nú var allt slíkt
um garð gengið, livað hann
snerti. Líf lians varð friðsælt
og ánægjulegt. Hann settist að
vinnu sinni á morgnana, og
Jtegar hann lutfði lokið dags-
verki sínu, tók hann lampann
niður af veggnum, lét hann
á horðið, sótti bókina sína upp
í hilluna, opnaði hana og sett-
ist við lestur. Því meira sem
hann las, þeim mun gleggri
varð skilningur lians og þeim
mun bjartari og hamingjusam-
ari urðu hugrenningar hans.
Eitt sinn bar það til, að
Martin vakti, er liðið var á
nótt, niðursokkinn í bók sína.
Hann var að lesa Lúkasar
guðspjall, og í sjötta kaflan-
um kom hann að þessum vers-
um:
„Þeim, er slœr þig á aSra
kinnina, skallu bjóSa hina;
og þeim, sem tekur yfirhöfn
þína, skaltu jafnvel eigi
varna kyrtilsins. Gef þú
hverjum sem biSur þig, og
þann sem tekur þaS, sem
þitt er, skaltu eigi krefja.
Og eins og þér viljiS aS aSr-
ir menn gjöri ySur, þaS
skuluS þér sömuleiSis þeim
gjöra.
Hann las einnig versin, þar
sem Drottinn vor segir:
En hví kalliS þér mig
herra, og gjöriS ekki þaS
sem ég segi? Ég skal sýna
ySur, hverjum hver sá er
líkur, sem kemur til mín
og heyrir orS mín og breyt-
ir eftir þeim; liann er lík-
ur manni, er byggSi hús,
gróf og fór djúpt og lagSi
undirstöSuna á bjargi; og
er vatnsflóSiS kom, skall
beljandi lœkurinn á því
húsi, en fékk hvergi hrœrt
þaS, vegna þess aS þaS var
vel byggt. En sá er heyrir
og gjörir ekki hann er lík-
ur manni, er byggSi hús á
jörSunni án undirstöSu;
beljandi lœkurinn skall á
því, og hrundi þaS þegar,
og hrun þess húss varS
mikiS.
Þegar Martin las þessi orð,
varð sál hans glöð við. Hann
tók af sér gleraugun og lagði
þau á bókina, og svo studdi
HEIMILISBLA
ÐjP ílf]lMlLISBLAÐIÐ
liann olnbogunum á borði^ v
hugleiddi það sem hann 'i:'
lesið. Hann lagði orð H
sem mælikvarða á líf sit>
spurði sjálfan sig:
— Er mitt hús bygí* ^
bjarginu eða sandinum?
það er byggt á bjarginU- ^
er það vel farið. Þetta v*r
gjr
ist svo auðvelt þeim, sen'
ur einn saman, og þá he* ^
maður sig liafa gert alH H
nn hefur hún ekki láitiS
af að kyssa fœtur mína. Ekki
^urSir þú höfuS mitt meS
1!í> en hún hefur smurt
■ ntur mína meS smyrslum.
tft' :.lVUl las Þe8Si vers og liugs-
|( þessa leið: — Hann gaf
|i.,111,111 ekki vatn á fætur sína,
'ain,
•'aiin
sem Drottinn býður, en

þegar ég hætti að vera á ve^
syndga ég á nýjan leik. ‘,a ;
mun ég lialda áfram að f
mitt bezta. Það gerir Jll‘‘
svo hamingjusaman. Hjálp11
mér, Drottinn! ||
Hugrenningar hans vorU ‘
ar á þessa leið, og að "
kom, að hann gengi til kv'.
en hann var ófús á að hvef
'i Þ'
frá hókinni. Hann heh
áfram að lesa sjöunda kafk' ^
— um hundraðshöfðingj‘''
ii- • * se'
son ekkjunnar og svarm>
lærisveinar Jóhannesar lejle
— og liann kom að ka
L ; ■ X? öse'1'
um, þar sem riki far*0
bauð Drottni til húss síns‘
ke'
hann las um bersyndugu ,
1 jil»’
una, sem smurði fætur
og vætti þá með táruni sn ^
og hversu lumn tók máli
ar. Og er hann kom að .
ugasta og fjórða versn
hann:
gaf honum engan koss,
Hi( \ Smur^J ekki höfuð hans
°líu . . Og Martin tók
|ja al ger gleraugun, lagði
. a hókina og sökkti sér
"ðiir í i .
1 nugsamr sinar.
j(^ . ^ann hlýtur að hafa ver-
' 11 r niér, þessi Farísei.
„■ .,1111 hugsaði líka aðeins um
JalfaÖ Siír 1 ‘ 1
^tt' — hvernig hann
Jj0|| verða sér úti um te-
tr a’ kvernig hann ætti að
0f; ^ja 8ér hlýju og þægindi,
Ue 'ugsaði aldrei neitt um
jjin S'Un- Hann hugsaði vel
sjúlfan sig, en hirti ekk-
en

8est sinn. Og hver var
llr'i eesturinn? Drottinn s.jálf-
Mundi
ti) lan hátt, ef hann kæmi
w — ég haga mér á
c,Uiai
hún?
Sía
ilUinan hallaði Martin höfð-
úðUr am a handleggi sína, og
lii. 611 hann vissi af, var
^ 8°fnaður.
i fc. ^fartin! Hann heyrði allt
liefg. * ru(J(j> eins og einhver
llav. 1 llvislað þessu orði í eyra
SíSan sneri hann s
„ 1111
1111 hrökk upp af svefn-
; éf
1 ot'
konunni og sagSi viS
Sér þú konu þessa? u %
í hús þitt, og þú gajs‘ ^
ekki vatn á fœtur rnt>,a' j
, fl1,
hún vœtti fœtur m»lU , ú
tárum sínum og þerra
meS hári sínu. Þú 8afst j.0tfl
ekki koss, en frá því
"ahs,
H
mUiu_______
sl>iirði l■ Hver er jiarna?
{í ui hann.
ti| (|11n sneri sér við og leit
ÍUU 'ranna> en þar var eng-
heyr3. kaHaði aftur. Þá
var. 1 llann greinjlega að sagt
út . Martin, Martin! Líttu
i eötuna á morgun, því
mnn ég koma.
Martin liristi af sér svefn-
mókið, stóð upp af stólnum
og neri augun, en hann vissi
ekki, hvort liann hefði lieyrt
þessi orð í draumi eða vöku.
Hann slökkti á lampanum og
lagðist til livíldar.
Daginn eftir fór hann á fæt-
ur fyrir sólarupprás, og er
liann hafði beðið morgunbæn-
ir sínar, kveikti liann eld og
matbjó kálsúpu sína og hafra-
graut. Síðan kveikti hann á
samóvarnum, linýtti á sig
svuntu sína og settist við glugg-
ann að vinnu sinni. Martin
rifjaði upp fyrir sér við vinn-
una það sem skeð hafði kvöld-
ið áður. Stundum virtist hon-
um það líkast draumi, og
stundum fannst honum, að
hann hefði í raun og veru
heyrt röddina. — Slíkt hefur
oft skeð áður, hugsaði hann.
Hann sat kyrr við gluggann,
og það fór öllu meiri tími
í það hjá honum að horfa
út um gluggann en vinna, og
hvenær sem einliver gekk
framlijá í skóm, sem hann
þekkti ekki, laut hann niður
og leit upp á við, til þess að
sjá einnig andlit vegfarandans.
Dyravörður gekk framhjá í
íiýjum flókaskóm; síðan vatns-
beri. Nú kom gamall hermað-
ur frá ríkisstjórnarárum Niku-
lásar að glugganum með skóflu
í hendinni. Martin þekkti hann
á stígvélunum; þau voru göm-
ul og slitin, gerð úr flóka en
skórinn úr leðri. Gamli mað-
urinn var kallaður Stepánich;
kaupsýslumaður, sem bjó í ná-
grenninu, hafði liann lijá sér
í góðgerðaskyni, og starf lian^
var í því falið, að rétta hús-
verðinum hjálparhönd. Hann
tók að hreinsa snjóinn burtu
frá glugga Martins. Martin leit
á hann og hélt síðan áfram
vinnu siimi.
— Ég lilýt að vera á góðri
leið með að verða elliær, sagði
Martin og hló að hugsun sinni.
Stepánich kemur liingað til að
hreinsa burtu snjóinn og svo
þarf ég endilega að lialda, að
það sé Kristur að koma í
heimsókn til mín. Mikil elli-
glöp eru komin á mig.
En samt gat hann ekki var-
izt því að líta út um gluggann,
er hann hafði saumað nokkur
nálspor. Hann sá, að Stepán-
ich hafði reist skóflu sína upp
við vegginn og var annaðhvort
að hvíla sig eða reyna að ylja
sér. Hann var gainall og far-
inn, karlinn, og var augsýni-
lega ekki einu sinni fær um
að hreinsa snjóinn burtu.
— Hvernig væri að kalla á
hann inn og gefa honum te-
sopa? hugsaði Martin. Það er
alveg komið að suðu á samóv-
arnum.
Hann stakk alnum á sinn
stað og stóð á fætur. Síðan
setti hann samóvarinn á borðið
og lagaði te. Svo drap hann á
gluggarúðuna með fingrunum.
Stepánich sneri sér við og
kom að glugganum. Martin
benti honum að koma inn og
gekk á móti honum til að
opna dyrnar.
— Komdu inn, sagði hann,
og hlýjaðu þér stundarkorn.
Ég er viss um, að þér er kalt.
— Guð blessi þig! svaraði
Stepánich. Satt er það, að
beinin mín eru þjáð. Hann
kom inn, en hristi fyrst af
sér snjóinn, og til þess að
spora ekki gólfið, tók liann