Heimilisblaðið - 01.07.1951, Blaðsíða 23

106
107
— Simone de Tourneau! sagði
hann aiV lokuin.
— Markgreifafrúin — eruiV þér
viss um það?
Langford fullyrti, að hann hefði
áreiðanlegar heiinildir fyrir því.
Eftir stutt en árangurslaust sam-
tal við liðsforingjann, er settur hafði
verið ásamt nokkruni herinönnum
til að gæta Mary J., hélt John til
Simone. Það yar negri, sem opnaði
fyrir honuni, og John liafði það á
lilfinningunni, að sá svarti væri alls
ekki undrandi yfir að sjá liann,
heldur væri hann þvert á móti
viðhúinn komu hans.
— Er maddaman heiina? spurði
John. Það var ekki laust við, að
spurningin væri dálítið kynleg, þar
sem koinið var fast að miðnætti.
Negrinn reyndi að varna honum inn-
göngu, en Jolin ýtli honum til hlið-
ar með marghleypu sinni og gekk
upp tröppurnar. Dyrnar að svefn-
herbergi Simones stóðu í iiálfa gátt,
að líkindum til þess að kæla and-
rúmsloftið undir nóttina.
Simone sat uppi í rúminu með
hnén upþi undir höku. Hendur
hennar lágu á grönnum fótleggj-
unuin.
-— Carriek skipstjóri! sagði hún
með stríðnislegu brosi. Þér virðist
vera í æstu skapi. A ég ekki að
liringja eftir svaladrykk?
— Hvers vegna leggið þér hafn-
hann á skip mitt? mælti liann liarð-
neskjulegri röddu.
Simone liristi höfuðið, eins og
liún skildi ekki við hvað hann ætti.
— Hugsa sér, það eru margir
inánuðir síðan ég hef séð yður,
skipstjóri, og svo loksins þegar þér
komið, er það um hánótt!
John reyndi að hafa stjórn á sér.
— Heyrðuð þér ekki spurningu
mína? öskraði hann.
— Hafnbann? sagði Simone og
horfði glettnislega á hann. Eg er
veikgeðja, skipstjóri. Ég þori ekki
að láta skipið sigla. Segjum ef það
færist og lieima ...
Allt í einu datt John í hug, að
ef til vill væri Galvez sá, er á
hak við stæði.
— Hvað viljið þér? Hver er
meining yðar? spurði hann eins ró-
legri röddu og honum var mögulegt.
Sinione yppti öxlum.
— Ég skal segja yður, að ég á
dálítið af pcningum, sem ég hef
reynt að geyma á sem öruggastan
hátt. Það er hrein tilviljun, að ég
hef keypt verðbréf, sem eru tengd
yður, kæri skipstjóri. Ég hef fyrsta
veðrétt í yðar ástfólgnu jarðeign og
skipi yðar Mary J. Jarðeign og hús
eru á öruggum stað, en ég er dálítið
hrædd við að láta Mary J. fara
úr höfn.
John gat engu orði upp komið.
Hann starði á brosandi andlit mark-
greifafrúarinnar, en allt í einu færð-
ist alvarlegur svipur yfir það.
— YiVur langar til að vita, hver
tilgangur minn er! Það skal ég
segja yður, skipstjóri. Mig langaði
til að neyða yður til að koma hing-
að til mín. Ég vildi neyða yður til
að vera vingjarnlegur við mig —
að gleyma dramhi yðar og þótta.
Varir hcnnar titruðu og augun
fylltust tárum.
— En nú kæri ég mig alls ekki
um það, að þér séuð vingjarnlegur
við mig, hætti hún við. Röddin
skalf. Þér álítið svo margt illt um
mig. Þér ímyndið yður, að ég sé
sokkin niður í verstu lesti, og þó
er sannieikurinn sá, að ég hef að-
eins kynnzt tveim mönnum. Annar
þeirra var frændi minn í Frakklandi.
Við vorum svo ung hæði tvö. Sam-
hand okkar var saklausara en þér
getið gert yður í hugarlund. Og
hinn er Raoul Galvez; já, það er
hann, en ég hef ekki litið hann
augum síðan ég sá yður, skipstjóri.
Lofið mér að segja yður, að ég
elska yður .. .
Tárin runnu niður kinnar hennar.
Hún tók í liornið á sængurverinu
og þurrkaði sér um augun. Henni
þótti sýnilega leitt, að hann skyldi
sjá hana tárast.
— Þér þurfið ekkert að segja,
sagði hún, þegar lienni sýndist hann
ætla að koma ineð útskýringar. Ég
væri fús til að fórna lífi mínu yðar
vegna, — en þér? Ó, þér hafið
látið mig líða helvítis kvalir! Ef
þér vissuð, hvað það er að vera
einmana, að þurfa að hrosa og
Iilusta á ruddalegt tal þeirra manna,
cr koina hingað til að njóta stúlkn-
auna eina nótt — stúlkna, sem eru
HEIMILISBLAÐl*’
HeIMILISBLAÐIÐ
yður úl — konu yðar — og Rafa-
elu ...
Hún gat tæplega staðið lengur á
fótunum. Flöskuna setti hún frá
sér, og nú opiiaði hún skúffu og
tók upp lítinn hlut, er líktist nög-
uðu kjúklingaheini.
— Þetta er verndargripur. Ég fékk
liann lijá Jacqueline. Sá, sem hefur
eignarhald á honum, getur unnið
ástir hvers sem er.
Hún hafði þrýst heininu í lófa
Johns. Hann skyldi ekki sjá hana
gráta aftur, hugsaði hún, og svo
hljóp hún aftur til herhergis síns
og lokaði dyrunum á eftir sér.
John Carriek lét verndargripinn
detta á gólfið. Hann hafði það á
tilfinningunni, þegar hann yfirgaf
húsið, að framtíðarhorfur hans gætu
ekki verið ískyggilegri, þótt allur
heimurinn hefði gert samsæri gegn
honum. En það hörmulegasta var,
að það kom ekki aðeins yfir hann.
Elísahet mundi líða ennþá ineir.a,
og það átti hann erfitt með að þola.
Hann varð að viðurkenna, að
hann sat eins og mús í gildru. Það
var vonlaust að hiðja Laufeirhach
um lán, svo að hann gæti greitt
Simone skuldir sínar. Laufenhach
hafði þegar neitað honum uin lán
fyrir nýju skipi.
Jolni gekk framhjá veitingahúsi,
sein var ennþá opið. Hann fór þang-
að inn. Það var enginn inaður þar
inni nema negrastúlka, er var að
þvo gólfið. Hann hað um könnu
af kaffi — eingöngu til þess að
fá tækifæri til að setjast niður og
hugsa ráð sitt.
Hann rifjaði upp fyrir sér liðna
atburði, sá fyrir sér allt er skeð
hafði til þessa dags. Hann mundi
glöggt, þegar Simone réðist á liann
eins og villidýr, þegar hún frélti,
að hann ætlaði að kvongast Elísa-
betu. En leiðin framundan var
myrkri hulin.
Hann gat ekki farið til Elísabetar
og sagt henni, að hann væd í vanda
staddur, en þetta mundi allt lagast,
ef hún vildi lána Simone de Tourn-
eau hann um stund!
Hann strauk sér yfir ennið og
hað stúlkuna um koníak. Hann
hvolfdi í sig úr fyrsta glasinu, og
þegar hann hafði drukkið tvö í við-
hót, fannst honum hugsunin skýrast.
Simone mundi einskis svífast. Hjá
henni helgaði tilgangurinn meðalið.
En var hann ekki nákvæmlega eins
sjálfur? Mundi hann. ekki vilja
fórna öllu, ef honum tækist að
hefna sín á Galvez? Það gagnaði
lítið að kjökra, þótt maður yrði
fyrir sársauka, og það var heldur
engin ástæða til að sýna Simone
meðaumkun, þótt liún yrði fyrir
andbyr. Hún vissi, hvers hún mátti
vænta.
Hann hvolfdi í sig nokkrum glös-
um í viðhót. Hann ætlaði að fara
niður að ánni og gera liandalag við
nokkra af sjómönnum þeim, er voru
á lausum kili niðri við höfnina.
Með lmndrað mönnum ætti honum
að veitast auðvelt að ráða niður-
lögum varðmannanna um horð í
Mary J. Ferð ineðfram austurströnd-
inni, ef til vill alla leið til Vestur-
Tudia, mundi gefa iionum álitlega
fjárfúlgu í aðra hönd. Maður neydd-
ist til að nota sama vopnið og and-
stæðingurinn!
Hann horgaði fyrir sig og fór.
Það var niðdiinm þoka, svo að hann
sá tæplega húsin hinum megin göt-
unnar. Því lengur, sem hann hugsaði
um það áform sitt, að ræna sínu
eigin skipi, snúa svo heim og greiða
Simone skuldirnar, því betur leizt
honmn á það. Það var skemmtileg
tilhugsun að ciga i vændum liressi-
legan hardaga að nýju, og Simone
hafði gott af því að læra, hvers
konar maður það var, sem hún
hafði gert að fjandmanni sinum.
Hann gekk þangað, sem hann
liafði bundið hest sinn. Hann nani
staðar hugsandi á svip með tauin-
inn í hendinni. Svo sleppti hann
taumnum og gekk aftur til húss
Siinone.
Dyrnar stóðu opnar eins og hann
hafði skilið við þær. I stofunni stóð
koníaksflaskan ennþá á borðinu.
Hann fékk sér vænan teyg, og áð-
ur en liann hafði lagt flöskuna frá
sér, opnuðust dyrnar að svefnher-
hergi markgreifafrúarinnar. Simone
liafði leyst hár sitt,' er lá niður á
brjóst og lierðar. I fljótu bragði
virtist, eins og hún væri nakin, en
svo sá hann, að hún var í næfur-
þunnum náttkjól.
H i
k'
nákvæmlega jafnmikils virði og
karlmennirnir, sem kaupið l’11
þeirra.
— Maddama, ég verð .. .
— Nei, þér þurfið ekkert að se?ja
Ég veit, að ég geri mig að atb^f
með því að segja yður þetta, eI1
vil að þér vitið, hvers vegna
er, sem þér verðið fyrir fjárl,af'
legu tjóni. Ég liata yður, og
ekki — ég elska yður. En þcr s*1 (
ið það ekki. En ef þér l>efil"r
komið — eins og ég hélt að P
gerðuð — og beðið mig með (
— komið og sagt, að þér v®r^
í vandræðum, þá sver ég, “ð 1
mundi liafa sagt: Verið ekki að
. -11111»
ast yfir því, ég á veðbréf i 01 ,
jjfl
eignum yðar, horgið mér, þegar e
getið og viljið! Já, það mun<h
liafa sagt, ef þér hefðuð ekki h01"
og liorft á mig auguin, er « ^
liatri og fyrirlitningu, ef þér be
uð verið vingjarnlegur — 1
þess .. . Hún þagnaði allt 1 j
og hélt svo áfram: -— Nú er ",
of seint! Farið, farið segi ég
þiJ '"in(1 i höfði, en með hi.
■ í"
IVIÍ •
ef þér farið úr húsi mínu 1,llL
þá stígið aldrei framar hingað
aldrei framar!
0
R rúmi sínu sá Simoiie
lia'1"
gJó I
halda á hrott. Hjarta heiiiiar \
svo ákaft, að hún heyrði ópr*
lega fótatak hans eftir gólfinu. 1 ‘ j
var koininn inn í annað hero ^
þegar hún kallaði á eftir ho" .
— Farið þér — farið þer ',r
lega?
— Hvað viljið þér annars
að
éf
geri? spurði liann þreytulegri r<l
— Hvorki þér eða ég sjálf,,r
um borið virðingu fyrir þeim
d A*
n111'
,e»"
.»<
1118'
sem lætur Simone de ToUr11
markgreifafrú greiða skuldir ,(|
— eða gefa þær eftir, sem er ^
og það sama. Auk þess 11
konu
ið h<
— Þér losnið ekki viö “’j.^jf
sagði Siinone. Rödd hennar ‘ f
af duldri von. Á meðan liai111^
hér, á meðan hann ræddi við .,
hafði hún þó von! Þér þurÞ
ekki að forðast liana . . . Fisk1,r j
skiptir sér ekki af, þótt fugl'" j
bakkanuin slökkvi þorsta s
iÍU'1
sama vatninu
Hann stóð i hinu herhergiu11
iiie°
'niii
eins
hend-
studdi hann sig við vegginn,
°R hann væri að missa jafn-
^1In°ne stökk fram -----------
s] 0f! 116,111 yfir sig knipplinga-
(j] 'f' ®Vo liljóp hún herfætt inn
afl- lails- Hann var náfölur og rið-
"lls °g hann væri ölvaður.
| Hvað er að? spurði Simone
aLfI"1- ^1"1 HrifsaAi af borði koní-
ekk °S^U’ en llar sem hún fann
fj.. r| f-dasið, dró hún tappann úr
iii ,Un,n 011 brýsti stútnum að vör-
11 "ans.
" Dr«kkið!
pjj^.^11’ bökk fyrir, tautaði liann.
1111 á andliti lians hafði minnk-
að.
"R h
ann rétti úr sér. Ég hef
bað "ddur líti<V upp á síðkastið.
jr r beldur ekki skemmtilegt fyr-
af “ð vera rekinn á stampinn
að I "" s.iálfsögðu er mér ljóst,
verð Ufenbach bufur svikið mie- Nu
,il ^ kúlu þeirri, er ég hafð'i steypt
mi skjóta að öðrum, skotið í
g. eigiif hrjóst.
að í '°lle ni8ti tönnum. Hún reyndi
f rá" sig upp.
"itlli ’ f b<ír baldið, að það þýði
ski' a<' tala 1 bessum tóil, þá
1 sa, 181 ^<blr' 3agði hún livasst. En
i la hili linaðist hún í sókninni.
'Ratt i .
8# ð- Per vi,,nið þrátt fyrir allt,
yðlIr bun hikandi. Ég get ekki gert
að , D"n- Ég skal gefa skipun um,
J(S|]lpift fái að leggja úr höfn.
111 hristi höfuðið.
p^. ^ei’ sagði liann hægt. Auk
'Raiina ættuð þér hjá mér næt-
1 "R’stingu
eyru110ne hlóðroðnaði
út undir

bað er rétt! Það kæmi ég til
að
61 Ra hjá yður, sagði hún
hlin r,1,l<l’ er henni sjálfri fannst
d„Su ula f'dlkomið vald yfir. En sá
komj ] 1111111 koma, monsieur, að þér
skrí^andi á hnjánuin og biðj-
ið
'Hii
yðar " leyfi til að greiða skuld
Uip f.Mafl1' bér aldrei heyrt getið
að , ' se,u b.eið svo lengi eftir
"Ui " ,r'.' einbvern hlut, að það var
va,ift:''nian ■ En þér hafið sjálfur
Upj, , kiP yðar getur legið í höfn,
úr ,(-U' fu,'ar — og þér farið burt
Sepi .811,11 'rbnutn! Því það er ég,
öll *’iengariffe nú! Ég er með
' >réfin — og ðg get rekið