Heimilisblaðið - 01.05.1972, Síða 3

61- árgangur Reykjavík, maí—júní 1972 5.—6. tbl.
„Vizka hjartans “
Hvaöan hafa sumar nianneskfur þann furöulega hœfileika,
að geta veitt öðrum kjark og sjálfstraust?
Fyrir nokkrum árum síðan var ég á leið
með langferðabíl til bæjarins Inverness í Skot-
landi. Við hlið mér sat há mögur bóndakona,
sem spurði mig þess, hvernig útlendingi gæti
komið til hugar að ferðast þarna norðureftir
Um hávetur. „Við höfum haft harðan vetur
hérna uppi í hálendinu."
Eg sagði henni að ég kynni vel við mig í
oblíðu loftslagi, og að ég væri að viða að mér
efni í sögulega skáldsögu, og vonaðist til að
geta fræðst nokkuð um gamlar sagnir og siði,
sem engum breytingum hefðu tekið síðast-
liðin 400 ár, hjá bændunum og hjarðmönnun-
Um. þarna uppi í fjöllunum.
Hún sagði, að ég gæti fengið að gista hjá
henni. „Við búum að vísu í litlum kofa en
Þar er hlítt og notalegt, og mér er það mikil
anægja að hýsa yður, því það er einmanalegt
þegar maðurinn minn er í kaupstaðarferðu.m.'1
Það var dynjandi rigning þegar við komum
að litla, hrörlega kofanum hennar, sem stóð
a berangurlegum fjallahjalla. Nokkrir stórir
fjárhundar buðu okkur velkomnar og frú
Mclntosh bauð mér inn í fábrotna ,en tandur-
hreina stofu.
Allt í einu slokknaði ljósið. Hún andvarpaði.
>>Þá hefur straumurinn rofnað,“ sagði hún og
kveikti á nokkr.um kertum. Meðan hún var að
kveikja upp í eldstæðinu, var barið að dyrum.
Hún opnaði. og drengur kom inn. Þegar hún
hafði klætt hann úr rennandi blautum frakk-
anum og húfunni, kom hann nær, og við
hjarmann frá eldinum sá ég að hann var um
tólf ára, og svo vanskapaður að það var hrylli-
legt.
Þegar hann hafði blásið mæðinni, sagði
hann. „Faðir minn reyndi að hringja til yðar,
en þegar síminn svaraði ekki, gekk ég hingað
til að sjá, hvort yður liði ekki vel.“
, Þakka þér fyrir, Pétur,“ sagði hún og
kynnti okkur.
Stormurinn fór vaxandi og æddi hvínandi
og vælandi umhverfis húsið og kom glugga-
hlerunum til að glamra, eins og hundruð
draugahendur bönkuðu á þá. Ég sagði þeim
hrifin frá því, hvað það væri áhrifamikið og
óvenjulegt fyrir mig að heyra þvílíkt óveður,
og hér nyti ég þess fyrst fyrir alvöru að
hlýja mér við opinn eld.
„Og þér eruð ekki vitund hrædd?“ spurði
Pétur.
Ég ætlaði mér að fara að neita því, þegar
frú Mclntosh, sem áreiðanlega vissi ekki hvað
hræðsla var, kom mér til hjálpar, og svaraði
því sem sérhver drengur helzt vildi heyra:
„Auðvitað var hún hrædd, og það var ég
líka. En nú höfum við fengið karlmann i
húsið.“
Það varð augnabliks þögn. Svo stóð hann
upp. „Ég vildi aðeins líta eftir hvort allt væri
í lagi,“ sagði hann. Síðan haltraði hann stolt-
ur út úr stofunni.
Þessi smávægilegi atburður hafði svo djúp
áhrif á mig, að hann leið mér ekki úr minni
næstu vikurnar. Hversvegna hafði mér ekki
komið í hug að svara drengnum, eins ástúð-