Heimilisblaðið - 01.05.1972, Qupperneq 5

me3 á skurðstofuna, þrýsti hann „bangsan-
Um“ fast að sér. Hjúkrunarkona ætlaði að
taka hann af drengnum, en læknirinn stöðv-
aði hana og sagði alvarlega: „Látið þér hann
hafa „bangsann“ hjá sér. Honum veitir víst
ekki af smá aðgerð líka.“
Þegar drengurinn vaknaði eftir svefninn lá
. bangsinn" á koddanum hjá honum. Og yfir
augað, sem hafði vantað, voru komnar full-
komnustu sáraumbúðir gerðar eftir ströng-
ustu reglum.
Allsstaðar umhverfis okkur getum við
fundið tækifæri til að hjálpa og uppörva, ef
við aðeins höfum opin augu fyrir því. Einu
sinni, þegar ég fór út á markaðstorgið til að
yerzla ásamt vinkonu minni, kom hún auga á
atta ára dreng, sem var að hjálpa föður sín-
um við að selja grænmeti úr vagni. Hann
hafði selt konu stórt blómkálshöfuð, og stóð
brosandi og beið eftir borguninni. En konan
rétti föður hans peningana. Brosið hvarf af
undliti drengsins, og það var sem hann yrði
ellur minni. Vinkona mín fann strax þörfina
a því að veita honum aftur sjálfsöryggið.
Hún gekk því til hans, valdi sér nokkra tóm-
ata og lauka sem hann setti í poka. Hún gat
auðveldlega greitt honum nákvæmlega verðið,
en rétti honum í þess stað peningaseðil. Hann
stóð nokkrar sekúndur með hrukkað enni og
reiknaði. Svo glaðnaði yfir honum, og hann
gaf henni nákvæmlega rétt til baka.
„Þakka þér fyrir,“ sagði hún. „Þú ert dug-
legur. Ekki hefði ég Verið svona fljót að
reikna þetta.“
„0, — þetta var nú svo auðvelt “ svaraði
hann og skotraði augunum til föður síns.
Þetta var stórsigur fyrir drenginn, og við
ljómuðum öll af gleði vegna þessara einföldu
en elskulegu aðgerða vinkonu minnar.
„Sá sem á „vizku hjartans" hefur skilning
á því að efla og styrkja sjálfsvirðingu með-
bræðra sinna,“ hafði gamli sóknarprésturinn
okkar sagt. „Þegar þú kemur heim frá vinnu
og barnið þitt kemur hlaupandi til að taka á
móti þér og segir í ákafa: „Pabbi. Hefurðu
heyrt hvað gerðist á aðalgötunni í dag?“ Þá
vill barnið færa þér stórtíðindi, sem þú hlust-
ar á furðu lostinn, ef þú hefur hið rétta hug-
arfar. Þú veitir barninu mikla gleði með því
að leyfa því að segja þér fréttimar. En segir
þú: „O-já. Ég er búinn að heyra það,“ hugsar
þú ekki um bamið, heldur sjálfan þig.
Heimurinn er fullur af ást og umhyggju.
Og þótt hún birtist oft sem ómeðvitandi eðlis-
hvöt, þráir hún einnig að fá að koma í ljós
frjálslega. Og við getum öll lært þá list að
losa hana úr viðjum ef við lærum aðeins að
segja hin réttu orð á réttum tíma og á réttum
stað.
★
Það er siður rússneskra valdahafa,
að gefa eiginkonum erlendra þjóð-
höfðingja sem heimsækja Rúss-
land teblöndunarv’-él. Á myndinni
er frú Nixon með sína vél.
Svisslendingar halda enn íorust-
unni i smíði úra, og skreyta þau
stundum með eðalsteinum, svo að
þau verði Veglgeri gjöf. Stúikan
var nú nýlegan að sýna þessi
svissnesku úr á Hótel Ritz í París.
HEIMILISBLAÐIÐ
93