Heimilisblaðið - 01.05.1972, Síða 10

Hyggni safnarinn
Eftir Henry Duras
Vinur minn, Cremaux og ég, nutum páska-
leyfisins saman í litlum hafnarbæ í notalegu
krá. Hann hafði verið að lesa blað, sem hann
vöðlaði allt í einu saman.
„Þetta er áreiðanlega bannsettur þvætting-
ur,“ sagði hann dálítið órólegur. „Ég vona aö
minnsta kosti að svo sé.“
„Hvað er það?“
Han svaraði spurningu minni óbeint.
„Það mundi verða mér til ógæfu,“ sagði
hann, „hreint og beint hatramlegt. Að ég hafi
haft einn slíkan viðskiptavin, og þá gætu
fleiri fylgt á eftir.“
„Heyrðu mig. Um hvað ertu eiginlega að
tala?“
Það var útilokað að tala við hann um mál-
verkasölu, þótt hann væri einn sá stærsti í
Parísarborg. Ef rætt var um slíkt svaraði
hann jafnan út í hött.
„Það var fyrir stríðið, fyrir meira en tutt-
ugu og sjö árum, áður en ég keypti húseignina
í Rue de l’Universite, þar sem ég hefi nú
hangandi málverk eftir frægustu málara, svo
skiptir milljónum . .. “
„Ég veit það. Þú hafðir áður aðeins litla
íbúð rétt hjá Rue Drouot. Það var þar, sem ég
kynntist þér.“
, Já, þá hafði ég aðeins litla verzlun. Það
er eins og þú viljir segja, að það hafi verið
skemmtilegra að þekkja mig þá. Það var vegna
þess, að þá hafði ég tíma aflögu. Fólk, sem
hefur frístundir, það hefur tíma til að spjalla
saman. Nú á dögum er það eitthvað annað.
Það er erfitt að reka viðskipti. Kaupendurnir
voru ekki eins áfjáðir og nú, að ná í myndir
eftir nýja listamenn. Ég er nú, hvað sem öðru
líður vongóður og segi við sjálfan mig: „Þetta
lagast með tímanum“ En í lok mánaðarins
var ég oft í vandræðum, og þegar ég horfði
á myndirnar eftir Duruty Clouard og Pan-
turie hugsaði ég með sjálfum mér: „Ert þú
farinn að gera mistök". Nú eru til myndir
eftir Clouard í öllum helztu málverkasöfnum
í heiminum, og þú veizt vel að einu sinni gerði
fólk gys að þeim. En enginn tók slíkt alvar-
lega.
Dag nokkurn byrjaði að rigna. Það var í
maí um kl. 5 síðdegis. Og ég fór að hugsa:
„Þetta er afleitt. Nú ekur fólk á vögnum —
á þessum árum var lítið um bíla, og fólk
nemur ekki staðar til að horfa í gluggana hjá
mér.“ En þar fór á annan veg. Það kom mað-
ur inn. Hár maður, velklæddur, en með frá-
hneppt vestið. Ef til vill var það vegna hitans,
eða var hann að sýna skyrtuhnappana sem
voru perlur, sem í voru greyptir demantar.
Ég varð dálítið undrandi, þar sem hann var
ekki samkvæmisklæddur, enda á þeim tíma
dags, sem slíkt hentaði ekki. „Sérvitringur“,
hugsaði ég.
Diana stóð með tárin í augunum. „Ég hefi
ekki gleymt þér allan þennan langa tíma,“
hvíslaði hún. „En ég hélt að John Rushton
hefði gleymt mér.“
John tók um hendi hennar.
„Diana,“ hvíslaði hann. „Meinar þú virki-
lega, að það, sem okkur dreymdi um sem börn,
eigi að verða að virkileika. Getur þú gleymt
því, að ég er aðeins sonur hestasveins?"
„Það er vegna þess að ég man hver þú ert,
að ég vil giftast þér, ástin mín,“ sagði Diana.
„Og sparipeningana þína, sem þú notaðir til
að kaupa verðbréfin, skulum við ávexta vel
saman hér á Selcombe Grange.“
John hló hjartanlega.
„Þessar krónur eru aðeins brot af þeim
auðæfum, sem frændi minn eftirlét méd. Ég er
ríkur maður Diana mín.“
En það var ekkkki ríkidæmi sem Diana
hugsaði um þessi augnablik. Hún brosti
hamingjusöm milli kossa Johns, og á meðan
þagði John einnig.
98
HEIMILISBLAÐI9