Heimilisblaðið - 01.05.1972, Qupperneq 14

Mér finnst að við ættum að bjóða öllum
þessum yndislegu manneskjum í veizlu fyrir
brúðkaupið," sagði hún.
Þetta fannst honum ágæt hugmynd. Brúð-
kaupið átti að fara fram í kyrrþey, og það
var bæði sanngjarnt og vel við eigandi, að
halda dálitla veizlu fyrir vini þeirra. Hann
hlakkaði svo sannarlega að kynna Nancy fyr-
ir kunningjum sínum, svo að þeir gætu séð
með eigin augum hversu gáfað og glæsilegt
konuefni hans var.
Þau urðu sammála um að veizlan skyldi
haldin heima hjá Nancy, svo að hún og móðir
hennar höfðu mikið að starfa við undirbún-
inginn.
Andrew kom og hjálpaði til að flytja til
húsgögn fyrir veizlukvöldið því að það var
ætlunin að dansa. Nancy tók á.móti honum
í vinnuslopp, vafði handleggjunum um háls
honum og sagði:
„Ég get varla ennþá skilið að þetta skuli
vera raunveruleiki. Ég hefði aldrei trúað að
lífið ætti til svona hamingju. Satt að segja er
ég næstum hrædd við það.“
Hann hélt henni frá sér og horfði á bros-
andi og sællegt andlit hennar.
, Ekki á morgun, heldur hinn daginn, þá
verðum við orðin hjón á þessum tíma. Þá ert
þú orðin mín að eilífu.“
Hún lagði höfuð sitt að öxl honum og
stundi af ánægju, og þannig stóðu þau þögul
og hamingjusamari en hægt var að tjá með
orðum eða atlotum.
Allt í einu rauf símahringing þessa unaðs-
legu þögn. Nancy losaði sig úr faðmi haris
og tók símann. Eftir augnablik sneri hún sér
að honum. Öll gleði var horfin úr svip hennar.
„Viljið þér bíða augnablik,“ sagði hún. Svo
lagði hún heyrnartækið frá sér og sagði við
Andrew. Þú verður að hjálpa mér. Það er
Philip. Hann hefur lent í bílslysi og liggur á
sjúkrahúsi og spyr eftir mér.“
Svipur Andrews varð hörkulegur. „Jæja,“
sagði hann aðeins.
Hún færði sig biðjandi nær honum.
„Ástin mín. Þú gerir mér þetta ekki auð-
velt. En ég finn að það er skylda mín að fara
til hans.
Hún varð næstum skelkuð þegar hún sá
reiðina í svip hans. Hann sneri svo við henni
bakinu og gekk að glugganum. Hún sá aö
hann hnýtti hnefana og barðist við að stilla
sig. Svo sneri hann sér að henni:
„Hlustaðu nú á mig, Nancy. Reyndu að
láta skynsemina ráða. Þú hefur engar skyld-
ur gagnvart Philip. Þvert á móti. Aftur á
móti álít ég að þú skuldir mér ofurlitla til-
litssemi. Ég krefst þess að þú gleymir þessum
Philip.“
„Þú veizt að ég hefi gleymt honum. Þú
veizt að þú ert eini maðurinn í heiminum sem
hefur nokkra þýðingu fyrir mig. En ég ....
ég get ekki svikið . .. . “
Hann svaraði henni með rödd sem hún
hafði aldrei heyrt fyrr.
„Þú ert brjáluð. Veiztu að eftir hálfa aðra
klukkustund koma gestirnir, sem við höfurn
boðið í veizluna.... ? “
„Já ég veit það vel, Andrew, en reyndu
að skilja mig. Hann er aleinn. Hann er mikið
slasaður. Ég er eina manneskjan sem honum
þótti vænt um. Það veit ég. Hann kom skamm-
arlega fram við mig vegna þess að hann var
svo viljalaus, þótt honum þætti vænt um mig.
Þú verður að skýra fyrir gestunum, að ég
hafi verið kölluð í skyndi til sjúkrahússins.
Ég skal koma til baka eins fljótt og ég get.“
„Þú ert trufluð. Hreinlega geðbiluð. ... “
„Hún gekk að símanum og svaraði: „Já
ég skal koma strax.“
Andrew gekk til hennar sótrauður af bræði.
Þegar hún hafði lagt heyrnartækið á, þreif
hann um handlegg hennar. Hún hafði alltaf
vitað að Andrew var skapmikill, þótt hann
kynni oftast að stilla sig, en nú hörfaði hún
ósjálfrátt undan þegar hún sá andlit hans.
„Jæja. Svo þú ætlar að hafa mig að fífli.“
, Andrew."
„Þú heldur að þú getir hagað þér þannig
gagnvart mér, að ég sé látinn afsaka fjar-
veru þína við gestina með því að þú hafir
aftur farið til hans.“
„Reyndu að skilja mig,“ bað hún. „Þetta
er ekki vegna þess að það er Philip. Ég hefði
gert það sama hver sem það hefði verið sem
bað mig að koma. Hugsaðu þér, Andrew.
Philip liggur ef til vill fyrir dauðanum og á
meðan á ég að dansa og skemmta mér.“ Hún
lækkaði röddina. „Ég elskaði hann þó einu
sinni.“
„Þetta var meira en Andrew þoldi.
„Og þetta segirðu upp í opið geðið á mér?“
102
HEIMILISBLAÐIÐ