Heimilisblaðið - 01.05.1972, Qupperneq 21

sagði þér, að þú skyldir verða hjúkrunarkona."
Hrafnsvart hár hans féll ofurlítið fram á enn-
ið, þegar hann kinkaði kolli, og hann brosti
við, er þetta rifjaðist upp fyrir honum. Hún
sat enn með spenntar greipar um annað hnéð.
Sólargeisli smaug inn um eina gluggarúðuna
°g féll á fíngert, fagurt andlit hennar.
„Manstu þetta ekki? Það geri ég . . . eins
°g það hefði gerzt í gær. Og nú ert þú hjúkr-
unarkona. Hvað ætlarðu að taka þér fyrir
hendur þegar þú verður útskrifuð héðan?“
Hún greip andann á lofti, en gat ekki komið
upp neinu orði. Það var eins og henni lægi við
köfnun af taugaspennu og örvæntingu. Að
hann skyldi ekki muna það.
Eins og knúinn af einhverri innri hvöt, hall-
aði hann sér áfram, og sagði án þess að hafa
gert sér grein fyrir því að Natalie hafði engu
svarað.
„Hjúkrunarkonan, sem hefur unnið hjá mér,
hættir eftir nokkrar vikur, Natalie. Hún ætlar
uð gifta sig. Gætir þú hugsað þér að taka við
starfi hennar?“
Hún starði augnablik á hann, galopnum,
stórum, brúunm augum, og hélt niðri í sér
andanum. Örvæntingin dvínaði og ljúfur gleði-
straumur hríslaðist um hana alla.
„Svo að þér munið þá eftir því?“ stamaði
hún loksins. „Þér munið það?“
Hann hrukkaði brýrnar. Svo var það hann,
sem starði á hana.
„Man hvað, Natalie?“
„Það sem þér lofuðuð mér, kvöldið sem ég
fór á barnaheimilið,“ hvíslaði hún. ,,Að einn
goðan veðurdag yrði ég hjúkrunarkona hjá
yður.“
,Lofði ég því? Dálítið fljótfærnislegt af mér,
ekki rétt? En sem betur fer vakir forsjónin
yfir okkur, þessum fljóthuga manneskjum."
Hann brosti glaðlega. „En þú gerir þér von-
andi grein fyrir, hvað staða hjá mér innifelur.
Að taka á móti sjúklingum koma með mér,
þegar ég þarf að fara út og gera uppskurði,
sjá um að allt sé til reiðu, þegar uppskurður-
lnn á að hefjast . . . og svo annað þetta venju-
^e&a. Hefurðu áhuga á starfinu?“
„Ég hefi gert þetta allt,“ svaraði hún veikri
röddu. Hún hafði það á tilfinningunni að hún
ætlaði að fara að gráta. Ekki af því að hún
v®ri hrygg, heldur af einskærri gleði. Það, að
hann hafði ekki munað eftir þessu, skipti engu
Hún átti að hjálpa honum, vera með honum
máli lengur. Draumur hennar var að rætast.
hvem einasta dag, næstum hverja stund dags-
ins.
Hann hafði staðið upp og stóð nú með hend-
ur í vösum og horfði niður á hana.
„Þá er það ákveðið," sagði hann. „Þú getur
fengið skriflegan samning, ef þú vilt og þú
byrjar hjá mér jafnskjótt og þú ert laus héð-
an. Hvenær verður það?“
„Að mánuði liðnum.“
„Það er prýðilegt. Þá verð ég kominn aftur
úr brúðkaupsferðinni. Veiztu, ... og nú brosti
hann sínu drengjalega brosi, . . . veistu að ég
hefi ekki tekið mér frí, síðan ég lauk námi
við háskólann, nema einn eða tvo daga. Nú
ætlum við Marjorie í þriggja vikna siglingu.
Ég hlakka svo sannarlega til þess.“
Eitt augnablik flaug Natalie í hug að það
ætti að vera hún, sem færi með honum í sigl-
inguna — sólskin og blátt haf — sjá ókunn
lönd — með honum. En hún þvingaði sig aftur
til raunveruleikans, og skammaðist sín fyrir
þessa. hugaróra sína.
Allt slíkt tilheyrði Marjorie Daw. „Ég óska
þér og ungfrú Daw ánægjulegrar ferðar,“
sagði hún lágt.
„Þá verður hún orðin frú Bradburn. Hljóm-
ar það ekki fallega?“ bætti hann glaðlega við.
„Marjorie er alveg einstök. Eiginlega get ég
ekki hugsað mér hana sem eiginkonu, ekki
einu sinni mína.“
6. kafli.
Marjorie Daw var í borginni að gera síðustu
innkaupin fyrir brúðkaupsferðina. Hún hafði
stöðugt verið að verzla í sex vikur. Hún hafði
ekki gert annað en fara í eina verzlunina af
annarri, frá einni saumastofunni til hinnar,
alltaf með sama viðkvæðið, að hún ætti varla
flík utaná sig.
„Er það ekki hræðilegt," sagði hún í kvört-
unartón við Bob. „Ég á bara engin föt. Ég
verð víst neydd til að ganga um á snekkjunni
með fíkjublaði. En ég hefi ekki einu sinni
fíkjublað.“
„Ég hefði ekkert á móti því,“ svaraði Bob
hlægjandi. „En það er annað mál, hvað far-
þegarnir mundu segja.“
Heimilisblaðið
109