Heimilisblaðið - 01.01.1976, Blaðsíða 13

»Segðu mér, — ekki vænti ég að þú hafir
heyrt að ég sé að því komin að giftast?"
»Ja, þegar þú hefur orð á því sjálf, þá sé
% að það er full ástæða til að óska þér til
hamingju. Ástæðan fyrir því, að ég hef ekki
§ert það fyrr, er einfaldlega sú, að mér fannst
svo skrýtið að þú skyldir ekki vera búin að
Segja manni þetta sjálf“.
Simone depplaði augunum aldeilis hissa:
»,Þú vissir þetta semsé? . . . Þegar allt kem-
Ur til alls, þá vita þetta kannski allir . . . nema
éS sjálf“.
»Við hvað áttu?“
»»Nei, nú er þó nóg komið!“
Með þessi óvæntu orð á vörum strunsaði
huö út og lét samstarfsstúlkuna eina um að
raða gátuna. Svo staðföst og ákveðin sem
hún
var, gekk hún rakleiðis þangað sem káp-
atl hennar hékk og fór í hana. Klukkan var
Ctln ekki orðin alveg sex, en stúlkan beið
ekki eftir venjulegum lokunartíma í þetta
Slnn. Hn þegar hún loks komst að bankanum
^ Boluevard Haussmann, var að sjálfsögðu
Ul& að loka honum. Samt lét hún ekki slíka
Stnámuni aftra sér, heldur skaust inn um hlið-
ardVr. Bankastarfsmaður spratt á fætur og
°ni til móts við hana: „Það er búið að loka
ankanum, ungfrú góð“.
»Veit ég vel, — og þó er hann ekki lok-
aðri
en það, að ég er komin inn í hann. Get
Cg fcngið að tala við bankastjórann?‘
'Varf'smaðurinn brosti samúðarbrosi yfir svo
arnalegri spurningu.
»Voruð þér kannski búnar að mæla yður
mót við hann?“
»’Vei“, en hún sá samstundis eftir því
S\ar*: hetra hefði verið að svara játandi, því
^ fnn til hans ætlaði hún. „Ég verð að fá
tala við bankastjórann . . . og það á
stundinni“.
efast um að þér fáið áheyrn“.
»Hins vegar er ég viss um það“.
»Ér því yður er það slíkt kappsmál, þá get
® gert tilraun. Hvaða nafn á ég að nefna?“
»Ungfrú Simone Vérard“.
hy»Hinmitt“, tautaði bankastarfsmaðurinn og
art- Hann kom brátt aftur, og sagði hinn
I
hátíðlegasti: „Gjörið svo vel, ungfrú, — þessa
leið“.
í stóru og mjög skrautlega búnu skrif-
stofuherbergi sat miðaldra maður við stórt
skrifborð. Hann var aðeins tekinn að hærast
í vöngum. Þegar Simone gekk inn, reis hann
á fætur, og bros hans var nokkuð biturt.
„Rodena bankastjóri?"
„Yðar reiðubúinn . . . við hverja hef ég ég
þann heiður að tala?“
„Þekkið þér mig ekki?“
„Því miður . . . “ Bankastjórinn yppti öxl-
um vandræðalegur.
„Reyndar þekki ég yður ekki heldur. . . en
samt sem áður. . .!
Rodena kom skyndilega til hugar, að stúlk-
an væri sinnisveik, og hönd hans nálgaðist
bjölluna.
En viljaföst stúlkan hélt áfram þar sem
hún var komin: „Samt sem áður stendur víst
til, að við giftum okkur . . . það er mér að
minnsta kosti sagt, að þér berið út um allt.
Skrýtið, finnst yður ekki?“
Hún er geðveik! hugsaði hann, en upphátt
sagði hann og brosti mjög alúðlega: „Æjá, nú
skil ég — þér heitið líka Simone Vérard?“
„Alveg rétt . . . og ég er sú eina af fjöl-
skyldunni frá Angouléme, sem ber það nafn“.
„Hvað? Eruð þér frá Angouléme? Eruð
þér alveg vissar um, að þér séuð sú eina það-
an með því nafni?“
„Ég er öldungis viss. Hér er nafnskírteinið
mitt“.
„Furðulegt“.
Rodena bankastjóri leit í skyndingu á nafn-
skírteinið sem hún hafði rétt að honum, og
auðséð var að honum brá. „Átti faðir yðar
verksmiðju í Angouléme?"
„Já . . . Iiann framleiddi járnvörur“.
„Þetta . . . þetta . . . skil ég bara ekki“,
stamaði hann og náfölnaði.
„Ekki ég heldur“.
„Nema því aðeins . . . “
Hann sat þögull o ghugsi andartak. Síðan
opnaði hann skúffu og tók fram Ijósmynd.
„Lítið hér á, — ekki vænti ég, að þér kann-
ist við þessa ungu stúlku?“
Milisblaðið
13