Heimilisblaðið - 01.01.1976, Qupperneq 21

þátttöku í öllum ódáðaverkum þar um slóð-
lr- En allar ofsóknir gegn honum urðu árang-
urslausar og hann bauð byrginn lögum og
rétti þar í landi. Þetta veittist honum því
Ettara, sem hann var hraustur, snarráður og
^afði óbilandi traust allra svertingja og
^lökkumanna þar í nágrenninu og auk þess
,lleginþorra hins undirokaða almúga.
hess vegna höfðu nú bændahöfðingjar og
etaamenn gert samtök til þess að handsama
°fbeldismanninn, sem þeim var farið að standa
^tikill beygur af.
Slungnir njósnarar, sem þeir höfðu haft úti,
höfðu sagt þeim, að á þessum stöðvum hefð-
lst ræningjaforingi þessi við í tjöldum með
sveit manna. Því var það, að þessir heldri
^nn voru komnir á ferð í æstum veiðihug
bl þess að handsama þrjótinn og hengja hann
Urnsvifalaust upp í eitthvert haldgott tré.
1 þetta sinn fór sem fyrr, þeir komu of
Semt til veitingahússins. Fuglinn var floginn
°8 hreiðrið tómt og gat nú þrjóturinn hlegið
öllu þeirra fumi og ráðagerðum.
Endarlegt var, að engum af þessum mönn-
Urri datt í hug að spyrja Walter um, hverjir
Þar hefðu verið um kvöldið, og hann fann
neldur enga ástæðu til að fræða þá um það
°sPUrður, meðfram af hlífð við veitingamann-
1Urr. sem varist hafði allra frétta um það og
hefði naumast sloppið heill á húfi, ef upp-
Vlst hefði orðið, að hann væri að leyna ferð-
Urrr óaldarflokksins. Þjóðverjanum var raunar
b°ðið að vera með til mannaveiðanna, en hann
^aðst ófær til þess vegna svefnleysis og
^reytu, og bað veitingastýruna um leyfi til að
IUega ganga til hvílu. Þetta veitti hún honum
fúslega, og leyndi sér ekki þakklæti hennar til
bans fyrir að hafa þagað yfir gestaganginum
bar fyrr um kvöldið. Þegar herramennirnir
höfðu sötrað úr glösum sínum, skunduðu þeir
aftur út til hesta sinna, kveiktu blysin og riðu
a bfott með hávaða og glensi. Var sem steini
Va2ri létt af Þjóðverjanum er hann heyrði þá
r'ða brott, og honum fannst hann vera laus
V'ð þetta einkennilega og hættulega ævintýri,
er hann varð fyrir þetta kvöld.
^yrir sólaruppkomu næsta morgun lagði
^ E I M I L I S B L A Ð I Ð
grasafræðingurinn af stað með fylgdarmanni
sínum. Honum hafði snúist hugur með það að
reka hann frá sér, því sína gömlu rósemi og
ótortryggni hafði hann fundið aftur um morg-
uninn. Svertinginn var hinn sakleysislegasti,
og hann duldi það ágætlega, hafi hann vitað
nokkuð um það, sem þeirra fór á milli kvöld-
ið áður, húsbónda hans og Múlattanum.
Til þess að komast hjá því að rekast aftur
á Múlattann, komst hann að þeirri niðurstöðu,
að hyggilegast mundi vera að fara hið skjót-
asta brott úr því landií þar sem lögin væru
ónýtt pappírsgagn, og komast undir lagavemd
Bandaríkjanna.
Hann beið því ekki boðanna og hraðaði
ferð sinni norður eftir og varð því hughægra,
sem hann nálgaðist meir landamærin. Fögnuð-
ur svertingjans var og auðsær yfir því að vera
kominn á leið til heimkynna sinna í Banda-
ríkjunum, og Þjóðverjinn bað hann í hug-
anum fyrirgefningar á því að hafa tortryggt
hann um kvöldið í veitingahúsinu.
Það voru liðnir þrír dagar frá kvöldinu
góða, þegar Þjóðverjanum hafði lent saman
við Múlattann, og doktorinn var nú kominn
norður fyrir landamærin; þá var það um
kvöld, að hann hafði sest að í skugga undir
breiðum trjárunna og var þar niðursokkinn í
að skoða plöntur þær, sem hann hafði safn-
að um daginn og lágu þar umhverfis hann.
Allt í einu heyrir hann hvin í lofti upp yfir
sér, og á sömu stundu finnur hann snöm
renna um háls sér. Hann hafði þotið á
fætur, en var jafnskjótt kippt aftur á bak með
kastvaðnum, sem kastað hafði verið yfir hann
og rann nú að hálsi honum, hann heyrði
hrópað á spönsku:
„Drepið hann ekki“ og svo missti hann
meðvitundina.
Þegar hann rankaði við aftur, fann hann
að hann var bundinn á höndum og fótum.
Búið var að taka kastvaðinn af hálsi honum
og verið að troða upp í hann ginkefli. Hann
sá nokkra svertingja í kringum sig og tóku
tveir þeirra hann eins og trédrumb og fleygðu
honum upp á axlir sér og héldu svo af stað
með hann inn í skóginn.
21