Heimilisblaðið - 01.01.1976, Page 23

grillur brjálaðs manns, og honum fannst þetta
skilyrði geigvænlegra en dauðinn.
En dauðinn er fáum velkominn, og fáir
^enn taka með gleði móti honum. Og það var
margt, sem batt þennan unga mann við lífið
^ieð sterkum böndum. Hann var að verða
riægur fyrir lærdóm sinn og bundinn við
mikla vísindalega starfsemi. Hann átti og frið-
s®lt heimili, og þarna í hörmungum sínum
íann hann best, hve mjög hann var fjötraður
við það, þótt það væri fremur fátækt, og
^ann hefði orðið að búa við þröngan kost á
tardómsárunum. Hann minntist móður sinn-
ar og bréfsins, sem hann var nýbúinn að fá
frá henni, og fór að hugsa um, hvort það
fiiundi verða síðasta bréfið, sem hann fengi að
lesa.
Ofan á þessar döpru hugsanir bættust hinar
líkamlegu þjáningar, sem voru að verða ó-
kærilegar. Hann kvaldist af þorsta, og hefði
þú gefið aleigu sína fyrir svaladrykk.
Innan lítillar stundar var hurðinni lokið
uPp og Múlattinn kom inn í bjálkahúsið og
fylgdi honum svertingi með blys í hendi. Hann
reisti Þjóðverjann upp, setti hann á trjábút
°g tók ginkeflið út úr honum. Múlattinn
horfði á þetta þegjandi. Síðan settist hann á
trjádrumb gagnvart fanganum, tók upp
skrautlegt vindlaveski, tók úr því tóbaksvind-
Hng
og kveikti í honum og reykti hann í
uiestu makindum.
riegar hami hafði lokið við hann sagði hann
við fangann:
»Nú hafið þér komist að raun um, að ég
^eri staðið við orð mín, og náð aftur fundi
yðar“.
I'egar fanginn svaraði þessu engu, sagði
l*ann ennfremur:
»Eruð þér mállaus, eða hafið þér engar
óskir fram að bera?“
»Hvað ætti ég að segja“, svaraði fanginn.
”^er hafið framið á mér ofbeldisverk og þann-
1 gnáð fundi mínum, en til hvers? Fyrir breytni
yðar við mig mun samviska yðar seint eða
^emma krefja yður til reikningsskapar“.
Iriúlattinn ypti öxlum kæruleysislega og
Sagði:
^ E I M I L I S B L A Ð I Ð
„Til hvers ég hefi látið ná yður til fundar
við mig, hefi ég áður sagt yður“.
„Ég hefi eigi njósnað um ferðir ykkar fé-
laga eða svikið ykkur“.
„Ég veit það“.
„Og þó farið þér með mig eins og hættu-
legan glæpamann“.
„Getið þér sannfært menn mína um að þér
séuð saklaus?“
„Ekki ég, en þér getið það. Segið mönn-
um þessum sannleikann, þeir munu trúa yð-
ur“.
„Með rökum verður eigi ofsi fjöldans bæld-
ur. Einungis hið sadda tígrisdýr hlýðir tamn-
ingamanninum. Hið hungraga ræður enginn
við“.
„Og þetta finnst yður réttlæti?“
„Hvað varðar mig um réttlæti, eða er stjórn
náttúrunnar byggð á réttlæti? Þegar hvirfilbyl-
urinn brýtur pálmann, er það þá réttlæti, sem
þverbrýtur stofn hans?“
„Nei, en þér vitið að ég er saklaus".
„Það er hjörturinn líka, og þó hitta hann
kúlur veiðimannsins“. Svo þagði hann um
stund í þungum hugsunum, sagði síðan alvar-
legur:
„Þar sem svo margir sekir komast hjá hegn-
ingu, er eigi að fást um það þótt gert sé út
af við einstaka sakleysingja. Hugsið um alla
þá vesalinga af svarta kynþættinum, sem hrifs-
aðir hafa verið frá heimkynnum sínum af hin-
um hvíta kynþætti, sem þér eruð af, og
síðan hafa lifað og dáið undir þrældóms- og
kvalaoki og margir pínast til dauða. Þér
ættuð því eigi að mögla yfir hlutskipti yðar,
að verða nú að deyja, sem þér eflaust verðið,
nema ég frelsi yður, en það geri ég einungis
með ákveðnu skilyrði, sem er það, að þér
giftist stúlku þeirri, sem ég hefi ákveðið að
verði konan yðar.
„Aldrei, hrópaði Walter örvilnaður.
„Þér verðið annað hvort að giftast henni
eða þér með morgni hangið dauður í einu af
trjánum hér í grennd; vægari dauðdaga get ég
eigi veitt yður“.
„I guðs bænum þá“, sagði Þjóðverjinn í
23