Heimilisblaðið - 01.01.1976, Page 24

vonleysisæsingu“, „fyrst þér ætlið að myrða
mig, þá gerið það fljótt“.
„Hlustið á mig: stúlkan er fögur, auðug,
hefir fengið gott uppeldi og er af góðu fólki
komin. Fjöldi manna mundi öfunda yður af
slíkri konu. Hún er líka í ætt við mig“, bætti
hann við drýgindalega.
Slík frændsemi var síður en svo meðmæli
hjá Walter, en hann þagði um það og spurði.
„Því giftist þér henni þá ekki sjálfur, fyrst
hún er slíkur kvenkostur?“
„Það hafði ég ásett mér, en hún vildi mig
ekki, og hún hefir í fyllstu alvöru sagt mér, að
ef ég svo mikið sem minnist á það við hana
að giftast mér, mundi hún umsvifalaust ráða
sér bana. Og hún er nógu einbeitt til þess að
framkvæma hótanir sínar“, sagði hann með
gremju. „Ég hætti því við að hugsa um
ráðahag við hana og hefi gift mig annarri. Nú
er ráð fyrir yður að fylgja dæmi mínu og taka
þann kostinn að gifta yður. Tíminn er stuttur
og þér ættuð að ákveða yður umsvifalaust“.
„Guð minn góður“, sagði Wlater. „Mér er
ómögulegt að gifta mig. Ég get ekki gert að
því, að ég hefi andstyggð á hjónabandi og
köllun mín og staða-----------“.
„Jæja, þér hljótið sjálfur best að vita, hvort
þér heldur viljið verða hengdur“, sagði Múl-
attinn kuldalega.
„Munið eftir, að þér eruð nú staddur innan
landamæra Bandaríkjanna, og Grant hers-
höfðingi, sem þér viljið veita lið, mun eigi
láta þetta morð óhengt, verði það framið á
friðsömum ferðamanni, sem er að fást við vís-
indalega starfsemi“.
„Hvað kemur mér það við?“ sagði Melazzó
með fyrirlitningu. „Hvað svo sem getur stjórn-
in gert mér hér í þessum skógarauðnum? Þeg-
ar ljónið lætur til sín heyra, verður tígrisdýrið
að þegja, og þar sem Melazzó stjórnar, kemst
enginn önnur stjóm að“.
„Hugsið þér yður ávallt að lifa sem útlagi
í þessum skógum“.
„Hvað sem um það er, verður mér aldrei
gefin sök á lífláti yðar. Ég hefi ekki áformað
að vinna á yður, en það gera þessir menn,
sem hér eru og skoða yður sem njósnara Suð-
urríkjanna. Ég get ekki verndað yður né kom-
ið yður undan, nema því aðeins að þér lútið
vilja mínum. Ég ber engan óvildarhug tU
yðar og stendur á sama, hvort þér hjarið eða
gert verður út af við yður. Það eru nógu
margir aðrir, sem fá að kenna á grimmd minm
og hefndarhug, og með þessu, sem ég krefst
að þér gerið fyrir mig, hefi ég eigi einu sinm
áformað að gera yður ógæfusaman. Því eg
veit, þó þér hlýðið mér, þá verður það yður
aldrei nema til hamingju.
„Ég skal segja yður helstu atriðin úr æfi-
sögu minni, og þá munið þér skilja hvatir þæf>
sem ég hefi til þess að þröngva yður til ráða-
hags við vissa konu.
„Ég er sonur velmetins herramanns af hvíta
kynþættinum, en móðir mín var ein af hans
svörtu ambáttum. Faðir minn var mér góður
og þótti honum vænt um mig, en bróðir hans
fyrirleit mig og var mér mjög óvinveittur, og
var ég oft lítilsvirtur og barinn á uppvaxtar-
árunum af hans völdum. En fullkominn fjand-
skap sýndi hann mér og móður minni fyrst
eftir dauða föður míns, seldi hann þá móður
mína til Bandaríkjanna og reif sundur leys-
ingjabréf það, sem faðir minn hafði gefið okk-
ur báðum. Föðurbróðir minn var fjárhalds-
maður bróður míns, sem tók allan arf eftir
föður okkar, og þessi litli bróðir, sem líktist
í öllu föðurbróðurnum, kom líka fram gagn"
vert mér eins og réttlausum þræl. En svo vild1
svo til einu sinni meðan föðurbróðir minn var
á skemmtiferð í Evrópu, að snöggt var um
litla bróður. Hann hafði barið mig með svipu>
en ég brá snöru um háls honum, sem gerð1
út af við hann á svipstundu.
„Síðan hefi ég farið huldu höfði og hafst
við í skógaróbyggðum meðal undirokaðrar al-
þýðu; beið ég lengi eftir föðurbróður mínun1
til þess að gera upp við hann reikninginn.
„Þegar ófriðurinn braust út, kom hann loks
hingað vestur aftur, og fór þegar að reyna að
fá mig handsamaðan“.
Múlattinn þagnaði og hló hásan kuldahlát-
ur og greip um ennið. Svo hélt hann áfraiu
frásögninni:
„Fyrir tveim mánuðum drap ég hann og
H E I M I L I S B L A Ð I P
24