Heimilisblaðið - 01.01.1976, Qupperneq 26

samkvæmt, svo hvorki lögfræðingar né prestar
munu geta vefengt það“.
Allar varnir Þjóðverjans voru nú þrotnar,
og hann gafst upp og lét Múlattann ráða.
Böndin voru nú umsvifalaust skorin af hon-
um og svertingjarnir reistu hann á fætur.
Hann var leiddur af stað, og foringinn rak á
eftir og sagði að engum tíma mætti eyða, því
að njósnaralið væri á hælunum á þeim, svo
eigi mundi þar lengi verða vært.
Hann leiddi Walter heim að tjaldbúð einni,
þótt hann héldi áfram að malda í móinn og
segði:
„En stúlkan þekkir mig ekki, hvernig farið
þér að, ef hún þverneitar að giftast mér og
iætur eigi kúga sig?“
Hún þekkir yður og hún vill yður, það
hefir hún sagt mér í dag. Hún sagðist vera
fús til þess að giftast yður, ef það losaði sig
við að vera í návist minni, sem hún hataði
svo mjög. Og fljótt nú, annars verðum við
of seinir“.
Úti fyrir tjaldbúðinni var dimmt; aðeins lít-
ið svæði var lélega upplýst með daufum beyki-
blysum og stóðu þar í kring nokkrir hrika-
legir og illúðugir Múlattar, eflaust nánustu
vinir og fylgismenn Melazzó. Meðal þeirra
voru tveir hvítir menn, báðir með bundnar
hendur, auðsjáanlega óttaslegnir og illa haldn-
ir. Annar var í síðhempu og krúnurakaður og
leit út eins og kaþólskur prestur, en hinn gat
dr. Walter sér til að væri friðdómari. Hann
hélt á samanbrotnu skjali.
Við komu dr. Walters voru hendur þessara
manna leystar. 1 þeim svifum komu tveir
svertingjar inn á sviðið og báru á milli sín
nokkurs konar burðarstól. Á stólnum virtist
miklu fremur vera fatahrúga en lifandi vera.
I fylgd með þessum burðarmönnum var grát-
andi Múlattakona. Walter þóttist þegar vita,
að það væri brúðurin, sem borin var þar á
stólnum. Stórt, marglitt negrasjal var vafið
um hana og huldi algerlega höfuð hennar.
Hann heyrði að Múlattakonan var að hvísla
að henni á góðri spönsku ýmis blíðuorð:
,JElsku barnið mitt, ástin mín“, o.s.frv. var hún
að tauta við hana. Doktorinn kenndi í brjósti
um þessa aumingja stúlku, sem líklega mundi
vera jafn nauðugt að giftast og sér.
En það var engin miskun hjá Melazzó.
Hann þreif skjahð af hvíta manninum, fletti
því sundur og fékk svo friðdómaranum það
aftur og skipaði honum að lesa það. Þetta var
hjúskaparskuldbindingin. Meðan verið var að
lesa hana, heyrðist skot í fjarlægð.
Allir litu í áttina, sem skotið kom úr, og
Þjóðverjinn fylltist bæði vonar og ótta. Var
þetta Grant eða Davis? og hann fór að hugsa
um, hvort þetta væru vinir Múlattans, en Mel-
azzó hreyf hann brátt út úr þessu hugar-
grufli. Hann lagði hjúskaparskuldbindinguna
á stóran kassa, sem gilti þar fyrir altari, þreif
til marghleypu sinnar, miðaði henni á Þjóð-
verjann og sagði með þrumandi röddu:
„Skrifið tafarlaust undir“.
Þetta hreif; hann hvarf frá öllum mótþróa
og skrifaði undir.
Síðan var brúðinni fenginn penninn, en
hann féll til jarðar úr skjálfandi hendi henn-
ar. En Melazzó varð ekki ráðþrota, hann greip
pennann, lagði hann milli fingra brúðarinnar,
tók svo utan um hönd hennar og hafði vald
á henni og lét hana skrifa undir. Síðan skrif-
aði hann sjálfur nafn sitt og hvítu mennirnir,
sem áður er getið, sem vitni. Þá voru brúð-
hjónin látin skifta hringum, og svara játandi
spumingunum, að þau viðurkenndu hvort ann-
að sem einkamaka. Allt var þetta knúið frau1
með harðneskju og umsvifalaust.
Jafnskjótt og hjónabandsathöfninni var lok-
ið, voru söðlaðir hestar leiddir fram. Melazzó
stökk þegar á bak einum þeirra og lét rétta
sér brúðina. Doktorinn og Múlattakonunni var
lyft á bak sínum hestinum hvoru. Sumir af
mönnum Melazzó voru um leið komnir á bak
hestum sínum og tafarlaust þeysti sveitin af
stað, og var teymt undir doktornum.
Hestarnir voru óþreyttir og fjörugir, og vaf
farið geyst yfir, stundum fram með skógar-
blettum, stundum eftir þröngum skógarstígufO’
stundum eftir eða yfir þjóðvegi, fram hJa
bændabýlum eða reisulegum höfðingjasetrum,
eitt sinn framhjá stóru sveitaþorpi og síðast
yfir lága heiði. Melazzó réð ferðinni og reið
HEIMILISBLAÐlP
26