Heimir - 01.12.1906, Blaðsíða 33

H E I M I R
2or
„Kæ'ru landar", sagöi hann, og fór úr treyjunni og iletti
upp skyrtueriminum. „Horfiö á þessa handleggi. Þiö vitiö
hvaö oft eg hctí slegist og barist meö þeim um æfina, en eg hefi
altaf barist fyrir djöfulinn; þaö er þaö sem eg hefi gert. En,
Vífill!—þaö er eg-—hefir nú komið mér yfir á hina hliöina og
nú skal eg berjast bara upp á lífið fyrir drottinn minn, og sá
sem þorir aö koma til kasts viö mig, skal, svei mér fá það!"
Og hann skók hnefana, barði þeiin ofan í bekkinn svo
brakaöi í hverj'i tré, en við öll sömul æptum: Hallelúja! Það
var dásamlegt, eg skal segja ykkur þaö, og eg var svo yfirkom-
inn af fögnuöi yfir því, hvílíkt dásainjegt verkfæri eg væri í
skaparans hendi.aö eg bauö Geirfinni heim með mér um kveld-
iö til matar.
Og viö höfum veriö lánsamir líka meö prestana okkar um
inína daga. Auðvitað er þaö ekki öllum, sem gefiö er jafnmik-
iö andríki, þó þeir haldi þaö kannske, þeir góöu menn, og eg
og Páll djákni, sem gæddir erum góðri dómgreind; viö höfum
oft oröið aö segja þeim þaö, aö þaö væri meira af hinum ver-
aldlega mammoni í ræöum þeirra, en heilögúm ritningarinnar
oröuin.
Viö eruin einfalt almúgafólk kapellufólkiö, og gefum fjand-
ann fyrir alt rósamál og ræðu útfiúr. Það sem okkur líkar bezt
er nóg af síteringum rækilega heimfærðum upp á daglega bresti
og sá prestur, sem ekki getur brúkaö hendurnar eins vel og
tunguna, eftir aö hann er kominn upp í stólinn, er aö okkar á-
liti ekki túskildingsviröi.
Ekki svo aö skilja, aö við nokkurntíma móðgum nokk-
urn prest, meö því, að segja honum afdráttarlaust hvað viö
höldum utn hann,—nema einu sinni, og það var ekki af þvf viö
findum neitt aö ræðunni. Viö höföum aldrei neitt út á hana
að setja. En það var af því við klemdum hann, og hann fór
burtu meö þá hugmynd að fólkiö í Marpleton væri ekki alt þar
sem það væri séö. En þaö var slæmt, aö hann skyldi reiöast,
því hann var ágætur prestur, en hann kom aldrei frainar nálægt
kapellunni okkar.
Það vildi til þannig. Á hverju ári höfum viö afmælishátíö