Heimir - 01.04.1909, Blaðsíða 17
II E I M I R
233
r
LAUN GUÐHRÆÐSLUNNAR.
Saga eftir
SOPHUS S C H A N D O R P H.
— Já, ef allir karlmenn vær.i
svona, þá væri hjónaböndin ekki
eins óhamingjusöm. Og' ef þessi
herramaöur,—hét hann Pétursson?
—liét hann virkilega Pétursson?—
Herra trúr, þaö var skrítiö, því
Inin liét líka Madama Pétursson —
ef jressi lierra vildi konia klukkan
liálf tvö, þá væri enginn af lélegra
fólkimr kominn, og húsiö væri
tómt í meira en klukkustund, þá
gæti þaö oröiö ánægjulegt fyrir
herra Pétursson — — og einníg
fyrir hana, því meöan maöurinn
hennar sálugi var kertasteypari, þ i
var hann varöskyttuliöi, og hún
haföi reyndar veriö á tvcim skytn-
ingadönsum og dansaöi viö veit-
ingamann af einu stærsta veit:-
liúsinu, er var foringi varöskyttu-
liöanna, en svo smá hnignaöi Nie.s
Péturssyni sáluga og féll úr kerta-
steypustöðunr.i niöur í þaö aö
veröa veitingamaöur; hann byrj-
aöi meö veitingastað fyrir fína
borgara, sem margsinnis átu bæöi
gæsasteik og rauökál, og ])ýzkur
málari drakk jafnvel öl, sem var
sjaldgæft í þá daga.......og þaö
var nú ef til vill gott, herra Pét-
ursson, ef þaö heföi aldrei fengiö
[Eramhald].
þetti mikla vald, sem ])aö hefir nú.
Eu svo var hann alt af aö sökkva
dýpra og dýpra niöur; en á þess 1
allra ófínasta veitingahúsi græddi
hann samt mest, en hér varð hann
aö drekka enn þá meira en han.i,
strangast sagt, haföi löngun til, en
hjá ])ví varö ekki komist; svo þeg-
ar hann dó út úr fylliríi, var hún
alls ekki eins reið við hann, eins
og í þann tíö, þegar hann drakk án
þess aö þurfa þess atvinnu sinnar
vegna! Nú var þó liægt að segj 1
um Níels sáluga Pétursson, aö
hann heföi dáiö réttmætum dauö-
daga.
Þegar P. J. Pétursson yfirg.vf
hana, fanst honum hún V'íra ein-
staklega skemtileg kona, sem tal-
aöi reglulega vel máli sínu; þaö
gat fjörgaö hann, sem var þögull
aö náttúrufari. Guö mátti vita,
hvort hún átti ckki talsverða skild-
ínga auk hússins. —
Meö hverjum degi féll honum
betur og betur í geö aö spjalla viö
hana. Ilann boröaði í matsölu-
luvsinu og hún skrafaði ein við
hann á meðan. Honum fanst
hann verða þess var — já, eins og
finna á lyktinni, að hún ætti skild-