Heimir - 01.04.1909, Síða 21

gjrenjaSi harm af> siöustu svo hátt,
aó glumdi í öllu húsiuu.
ÁSur en hann fór, iæddist hanw
aS ofninum og sneri spjahlinu i
reykhafnum af þvíhku afli, ah
bann þóttist vera viss nra, aS xló'tt-
ir sín myndl ekkl ge'ta opna'S þaS,
'ef hun færi aS stelast til aS kveikja
npp.
— Hí, hl, ln. Þarna lék eg j>'>
ú kerlingarnár 1 Leggi þær í ofn-
iun. verSa þær elns og reyktar
•slldir. HI, hl, lu'i
III.
LjösiS log'aSi alt af I svefnher-
Ijerginn, þvl þaS sneri út aS garS-
inum svo nefnda, sein var þó lík-
ari reykháf en garöi. Ofna- -og
cldhús-reykur, sót og svæla úr
fjórum iýftingum veitist og þyn-
riSist til urn hann, eins og væri þaS
í trölladyng-ju.
Litli lampinn stóS á borSinn viS
rúmlS, sem veika konan lá I. Hún
var lmlin í hálfrökkrinu, en andlii
stúlkunnar griilti aS eins í í Ijós-
móSunni, og augnn I henni iýsat
eins og eidhnettir I rökknrgiæt-
unni.
LoftiS i herbergiim var ])ungt
og blandiS méSalasýru; ofninui dró
ckki meira en svo vel-, þur og daun
Illur svarSarreykurinn hlandaS-
saman viö meSaiasýruna, og
jtyngdi andardráttinn.
Sjúklingurinn hafSi óslitinn
lióstabarning og þaS sogaöi og
sairS fyrir brjóstinn.
— Reistu mig npp, Palla, stumii
hún,
Dóttir hennar vafSi han.lleg-gj-
unuin utan um móSur sína og
reisti liana upp meS erviSleikum.
Andlit nneSgnanna kojnu nú í ljós-
hittuna livert viS annars hliS. Nú,
þegar móiSirin var or’Sin mögur og
föl, bar enn meira á þúfnnefinu og
angun vorn orSin stór aftur. En
livaS þær gátu veriS likari
— Hvemig líSur þér, iuamma?
spurSi Pálína stynjandi undírbyrS-
inni, þvi sjúklingLirinn veittist
henni erviSnr viSfangs.
—Ja, þegar eg sit svona nppi,
þá léttir mér fyrir brjöstinu, og
inér finnst mér líSa sæmilega.vei.
.E. — þessi svarSai-reyknr I....
l>aS er nú eim sérvizkan hans Pét-
urs meS þennan svörS, síSan hann
|gekk I félagiS um mömýrarnar ú
j Jótlandi. Eg held, aS 'eg yröi
friskari ,ef eg værl laus viS mó-
reyk. Er pabbi þinn farinn? Svo,
ijúktu þá npp dagverSarstofimni.
Gufustrokan þyrlaSist út um
j opnar dyrtiar, cins og andi mamis
úti i köldu veSri.
— Rcistu mig viS aftnr og haltn
mér viS! Svona, nú finhst mér aS
eg sé orSin stálhraust.
\7egna iikamlegrar áreynslu viS
I l.ina vcsalings sjúku möSuf sína
j og amllegrar út af harSstjórn föS-
Jnr síns, varS hin nnga mey æst o,
j gröm í skapi.
— Mamma, aS ]>ú skyldir nokk-
urn tima geta tekiS þvilíkan........
í þvílíkan mann eins og hann, mælti