Heimir - 01.04.1909, Qupperneq 22

irEIMIK

liún og krefti slna grötmu. barixs-
Iiönd í áttina til framdyvanna.
Attgaalokin á Maclömu Péturs-
ron fuknst attur.. Húre hallaöist
fast ui>p aö vanga Palínit. Þann-
fg sat hún unr stund. Aít í. einti
stafek húiT andlitimf feimnislegas
aftirr fyrir hálsinn á dóttur' sínné
og' hvísíaSf í
— l’alfa, hann var nú sannarfega
cngin Ieiöíndasfeepna á yngri ántnt
sírrunT, — fraú er ah' segja, þegair
Iiann var svöna rúmlega fertugnr,
e8a í kríng tnlT |ja8. Ó,. aS eg heföi
efnt frah, senr eg íofaöi meSan eg
var frísk, að segja J»ér hvernig það
"'t Samafl orsakað’ist — f)ví mér
fiefír aft af gramist, þegar fní hef-
ír veríð svona illvrt um hanu föönr
f)inu. Þvi, hversu marga gafla
sem Petur hefir, f)á er hanu f>ó
á marga vegu nettarí maSur en
fyrri maSurínn mínrr var, jafnveí
f)ótt fyrri maðúrínn mínn, hami
Míeís Pétursscm, værí meínfeysís-
ræfi'f. sent hvorkf gjöröí i!t eöa
g'ott, hvort hefdur hann var fuflnr
eöa ó'Irukkínn.
*—Já, en nú ‘ f)oIir f)ú ekkí a?
(afa, niamrua,
— N'eí, eg veít f)að veí, en f)ví
íengitr sem eg bí§, f)ess verra verö-
ttr f)aS, Palfa. — Gefðu mér dá-
(ítinn víndropa — svo víl eg Iield-
nr segja f)að, eíns og f>að er —
hver veít, hve íengí ííftóran tollir
í mér. Slökktu Ijósíð, Palla! Þvi
f)að er sneypiiíegt að segja hörn-
ttmfm sínuiu slíkt og fivílíkt. Eg
vil ekki sjá framan í f)ig. Og svo
mátt fni ekkí hlægja. fió að eg t di
ekki málfræðislega og orívrétt, --
svoiTa eftir nýju réttritimarregfuu-
itmr seni eg þakka skaparanum fyr-
ir, að hafæ getað- látiði kenna þér-
Já, herra mínu góður — þessi. orð.
scm eg segj nú, liefir þú. keirt mér.
efsku stefpan míirl Þú. hefir 10-ca k
fjokkabót fyrír allan lærdÓiuinii-
senr þú hefir feugið, kent mér alt.
senT vesafiiTgS' sairðarhöfuðið á
rnér getur tekiS á móti. Eg taía ])rí
alfs ekfci eins skakkt nú eíns og
þegar eg var veitingalnísnia'dania.
Frú Pétursson saxip gúfsopa af
portvíní. Auguu í heuni fóru nir
a§ verSa efns tfudrandí efns og V
dóttur hennar, og hínn féttí roði,
sem viníð kveiktf í kfumrm hennar.
hufdi hrtrkkumar og megurðina-
Nú var hægt að ímynda sér, a5
nræðgumar. þar sem þær sátu I
r ikkrínu, væri tvær mísaldra sysi-
ur, sem skröfuðu samau í hjartan-
trúnaðf.
— Það var sannarfega ekki svo
mj'ög vegna pem'nganna hans föð-
tir þíus' —1 endi þó eg' revndar víss'
að hauit ættí ekkí svo fítíð — að eg
tók homrm, en víð vífjui vef, hv.ið
orðíð getnr úr stórkaupmönnum,
og |>á sagðí hann mér, að eígíníegi
værí fiann sfórkattpmaður.........
Og sjáðtt nú til, áðttr en eg gíftíst
fyrra niannÚTiim,....... há hafðí
mér ekki gengíð að ölíu leytí eftir
óskum. En sá, sem eg var vínmi-
stúlka hjá, var reghtleg.ir stór-
kauomaður ■— hann verzlaöí með
saftfísk, og þektí föðtir ntínn, sem
var hörmangárí — en fyrír uokkr-
iim árutvr las eg það í. “Morgttn