Kirkjuritið - 01.02.1937, Síða 8

16
Ásmundur Guðmundsson:
Iíirkjurilið.
En þarf liann ekki að minsta kosti að koma í trúnni
á guðdóm Jesú. Ég' hygg ekki einu sinni það. „Þann, sem
lil mín kemur, mun ég alls ekki burt reka“, segir Jesús
eftir því sem stendur í Jóhannesarguðspjalli, og þar er
engu skilyrði við bætt. Þeim, sem kemur heilum huga
til Jesú, mun, hvað sem öllum trúarskoðunum líður, fara
líkt og Kristófer Bruun lýsti: „Þegar ég fann Jesú sem
mann og hann liélt innför sina með Sókratesi og' Plató
og öllum mestu andans mönnum sögunnar — þá þóiti
mér sem alt annað bliknaði fyrir honum. Og allar stjörn-
urnar lutu hinni upprennandi sól“.
Löngun okkar eftir Jesú verður aðeins að vera sönn,
cr við leitum hans, og við að hera traust til orða lians:
„Biðjið, og yður mun gefast; leitið, og þér munuð finna;
knýið á, og fvrir yður mun upp lokið verða, því að sér-
Iiver sá öðlast, er biður, og' sá finnur, er leitar, og fyrir
þeim mun upp lokið, er á knýr“. Og það er af því, að
Jesús sjálfur leilar einnig okkar. Djúpt í sálum okkar
finnum við á hljóðum og lielgum stundum eitthvað hær-
ast, sem minnir á kali hans: „Fylg þú mér“. Já, hann
er altaf að hjálpa — altaf að kalla á þig og mig. Því
hefir verið lýst fagurlega með þessum orðum: „Það sem
við getuin ekki, það gerir hann með sínum heita kær-
leika og sínu sterka aðdráttarafli. Þó að við sjáum hann
ekki nema eins og í þoku og gegnum hjúp, þá sér hann
löngun okkar. Og hann kemur á móti okkur og býður
okkur leiðsögu sina og lijálp. Hann svalar instu þrá
okkar:
„Þú ert all, sem þarf ég, Ivristur".
Hann birtir okkur sannleikann um Guð, gefur okkur
svar, er hjartað lirópar á hann. Þegar hugann sundlar
við að liorfa á flugstraum timans og fallvelti jarðlífs
okkar og við reynum að svipast um i tilverunni eftir því,
er stendur stöðugt, þegar við lítum upp frá jörðunni og
horfum í anda á óteljandi vetrarbrautir um takmarka-
lausan geiminn, þróun og hnignun, dauða og líf, án upp-