Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1915, Síða 6

4
skemtilegt ferðalng, við töluðum mikið
um jólin, allir voru j)eir á heimleið, en
jeg var á leið til ókunnugra, en þegar jeg
kom til þeirra inn á hið góða prestsheim-
ili, þá var jeg meðal vina, sem báru birtu
til mín á jólunum.
Jeg býst við ])ví, að öll dönsk börn bafi
sjeð jólatrje og á flestum heimilum gleðja
hin tendruðu ljós á jólatrjenu barnahópinn,
og hinir eldri brosa af ánægju og friði,
er þeir sjá gleðina skína í barnsaugum.
Jólatrjeð stendur úti í skóginum, það er í
grænum búningi alt árið, þú hefir ef til
vill sjeð það, jeg hefi sjeð þjetlvaxinn skóg
af jólutrjám, já, jeg hefi sótt trje í skóg-
inn og flutt það heim á prestssetrið. Það
var aðfangadagur jóla, og jeg fann á mjer,
að hátíðin var nálæg. Gamli póst])jónninn
vissi það líka; á hverjum dugi kom hann
með brjefatöskuna sína á bakinu, en nú
nægði hún honum ekki, brjefin voru svo
mörg og jólabögglarnir svo þungir, að hann
kom akandi í vagni. Nú bárust jólakveðjur
inn á mörg heimili, kveðja frá dóttur eða
syni úr hinu fjarlæga landi, og víða hafa
heit gleðitár vætt kinnar,
Unga kynslóðin hafði það skylduverk
að skreyta jólatrjeð. „Það er meiri dýrðin,
sem jeg kemst í“ hugsaði hið fagra trje.
Nú rann upp hið margþráða augnablik, er
dyrnar opnuðust og allir stóðu hugfangnir
og horfðu á ljósadýrðina. Allir, bæði börn
og fullorðnir hjeldust í hendur, gengu kring
um trjeð og nú sungu allir: „Glade Jul,
dejlige Jul“, þú skilur þau orð. Nú voru
jólin komin, hvilík gleði. Hver sálmurinn
kom á eftir öðrum. Við sungum með inni-
legri og barnslegri gleði:
„I myrkrum Ijómar lifsins eól
Þjer, guö, sjé lof íyr gieðileg jól.
Hullelúja. “
Þá hugsaði jeg lieim, nú er líka verið
að halda jólin heima, og um leið og var
talað um jólagleðina og þukkað fyrir guðs-
burnið úr himnadýrð, bað jeg fyrir þeim,
sein nú voru að halda jól heima. Allir
fengu jólagjafir, engum var gleymt, gleðin
var sameiginleg. Aður en gengið var til
hvíldar gekk jeg út og horfði á hinn
stjörnubjarta himinn og jeg þakkaði Guði
fyrir jólin, fyrir alla þá gleði, sem mjer
var veitt, þakkaði fyrir liina skærustu
stjörnu, Betlehemsstjörnuna, og bað þess,
að hún mætti sífelt lýsa mjer leið.
Nú rann upp jóladagur; nýfallinn snjór
huldi jörð, og snjórinn hjelt sína jóla-
prjedikun um sakleysi og hreint hjarta.
Huldið var á stað iil kirkju, fólkið streymdi
þangað úr öllum áttum. „Gleðileg jól,“
hljómuði frá allra vörum og börnin horfðu
forvitin á Islendinginn. A ókunnugum stað
hlustaði jeg nú á hinn gamla jólaboð-
skap, það var sami boðskupurinn, sem jeg
hafði heyrt, þegar jeg var barn heima i
kirkjunni gömlu, og nú fanst mjer blíður
engill kalla á mínar barnslegu tilfmningar
og mína einlægu barnatrú, og jólaenglarnir
voru svo nálægt mjer, er jeg hlustaði á
jólalofsöng þeirra: „Dýrð sje Guði í upp-
hæðum, og friður á jörðu ineð þeim mönn-
um, sem hann hefir velþóknun á.“ Prest-
urinn talaði með heitri trú um hann, sem
var í jötu lagður lágt, en ríkir þó á himn-
um liátt. Hátíðlegur fögunður greip hjarta
mitt, er hinir gömlu og einföldu jólusálmar
hljómuðu með krafti. Oft fór jeg í kirkju
og á samkomur og heimsótti margt fólk.
sem hjelt kristin jól. Jeg kyntist þá fólki,
sein sagði með brosandi bjartans gleði:
„Mjer er frelsari fæddur.“
Börnunum var bent á frelsarann, hið
hiinneska jólabarn. Þar voru jólin í sann-
leika hátíð barnanna. Hvergi sá jeg jafn-
stórt jólatrje eins og hjá sunnudagaskóla-
börnunum. Þar var gleði á ferðum; mjer
þykir vænt um að hafa hjálpað til að prýða
þuð jólatrje, mjer þykir vænt um að hafa
leikið mjer við þau börn um jólin, jeg
sagði þeim frá Islandi og íslenzkum börn-
um og söng fyrir þau á íslenzku. Nú eru
þau börn komin af barnsuldrinum. En á
þessum jólum safnast barnahópur saman á
hinum sama stað, þau börn senda þjer nú