Ergo - 26.11.1920, Qupperneq 3

ERGO
3
svívirðinguna sem af því stafar.
Er það eigi grátlegt að »Good-
templarreglan«, sem þó vafalaust
er eitt af þarfari fyrirtækjum hjer
á landi, skuli í raun og veru vera
völd að slíkuf Það er nær óskil-
janlegt þegar maður veit hve
marga ágætismenn reglan á, að
hún skyldi ana út í þær ófærur
sem enginn kemst yfir nema fugl-
inn fljúgjandi, löngu áður en hún
var búin að leggja þann veg, sem
unt væri að fara, — mörgum
árum á undan tímanum. Hefði
hún starfað í sama anda og fyrst
í svo sem 15—30 ár enn, þá
hefði bannið mátt koma.
Það getur enginn ætlast til upp-
skeru nema að vel sje sáð.
Og þessi þjóðarskömm fer hríð-
versnandi. Eftir »Hagtíðindunum«
að dæma vex innflutningur áfengis
nær því um helming á ári hverju.
Annars geta menn sjeð árang-
urinn hjer á götum bæjarins.
Afengisverzlanir eru hjer nær
því í hverri götu og margar í
sumum.
Eina ráðið til að bæta úr þessu
er: Að afnema bannið.
Gamall templar.
Dómar.
Einn aðaleiginleiki mannanna
frá alda öðli hefir verið þörfin,
eða ef til vill rjettara sagt þráin,
til að dæma jafnvel út yfir þann
hring er dómgreind þeirra markar.
Eitt af því fyrsta er í ljós kem-
ur hjá hinu ómálga barni, er þessi
eiginleiki, og vex jafnt því sem
þroski og aldur færist yfir það.
Einna skýrast kemur þessi eðlis-
hvöt fram á því sviði að dæma
umhverfi sitt — einkum náung-
ann — en hjá draumgjörnum
mönnum fer hún oft langt út yfir
þau takmörk, langt yfir þann
sjónbaug er hinum andlega þroska
hans er meðskapaður, út í ómælis-
sjónhring hugmyndanna. — Hjá
sumum tekur þessi hvöt breyt-
ingum, og verður að óverulegu
víðsýni, en slíkt á sjer eigi stað
annarstaðar en í sjúkum sálum.
Þá verða dómarnir að spám eða
dómar um óorðna hluti, atvik er
ef til vill aldrei hafa, nje munu
Til Mammonista.
Lag: Saa gik jeg Hjem og skrev til Nikkoline, o- s. frv.
Þótt lögreglan mig leiði heim á kvöldin
með ljúfu geði þjóra jeg næsta clag,
og Bachusi jeg hýð þá æðstu völdin,
hann borgar mjer það fyrir sólarlag.
Að biðja um lán er býsna hægur vandi,
því borguninni liggur ekkert á.
Um auð er nóg í okkar fagra landi,
svo annan „kunda“ verður lótt að „slá“.
En þó er bezt að byrja ei að „plata“,
því býð jeg ykkur þennan sanming minn.
Og manna bezt jeg meðalveginn rata,
minnist þess, er fellur víxillinn.
Ef fjölga mínu viljið víxla safni,
þið verðugt hrós í „Mogga“ skuluð fá.
Og ykkar skál í skulda mmna nafni
skal jeg tæma í hreinu whisky þá.
Jeg á hvorki gull nje græna skóga
og get því ekki borgað neitt í ár,
en gæfan fokin út um alla móa.
Hún eftirljet mjer saklaus meyjatár.
Komjnunisti.
koma í ljós í hinu takmarkaða
jarðlífi.
Algengustu dómarnir eru þó,
sem jeg hefi bent á, innan við
þau takmörk, en geta þó alt að
einu verið hjúpaðir óveruleika er
oftast er sprottinn af dómgreindar-,
þekkingar- og skilningsskorti —
og eigi ósjaldan verður maður var
við að það orsakist af skammsýni
og þröngsýni. Um ranga dóma
dæmda af persónulegum tilfinn-
ingum, hatri, vináttu eða öðru,
vil jeg ekki minnast á, því þeir
eiga í raun og veru ekkert skylt
við dóma og eðlishvötin á þar
engan þátt í nje dómgreindin, —
slíkir dómar ættu í raun og veru
að vera nefndir sann-nefninu
»hleypidómar«. (Einnig ætti velvið
að néfna þá Morgunblaðs-ritdóma).
S. S.
Krunk, - Krunk.
Þótt háttvirtum bankastjórum
íslandsbanka hafi þótt jeg allharð-
orður við síðustu samfundi okkar
28. okt., mælti jeg þó eigi annað
en það sem sannfæring mín og
samvizka bauð mjer.
Annars mun það hafa verið
mest af völdum þessa setta banka-
stjóra, Jens B. Waage leikara, að
mjer var eigi veitt lánið. Mjer
finst að heppilegra myndi fyrir
fyrnefndan herra að vera hlaupa-
sveinn í bankanum, en banka-
stjóri. Enda var látæði hans svip-
aðra því sem svo væri, heldur en
að bankastjóri ætti í hlut. —
Baðaði hann út öngum, krepti
hnefana og setti upp yglibrún
mikla.
Meðan á viðræðum okkar stóð
og við að horfa á leikaralátæði