Dagfari - 21.12.1944, Blaðsíða 5

DAGFARI
D
Heimarabb ~
ROTTUVEIÐAR í KENNARA-
STOFUNNI.
Fátt hefir enn gerzt hér innan veggja
skólans, sem markvert þykir og í frá-
sögur færandi, en þó varð það til tíð-
inda fyrir skömmu, að agnarlítið kvik-
indi, er menn nefna rottu, skaut nokkr-
um fílefldum og „forfrömuðum“
lærifeðrum svo óþyrmilega og ónot-
anlega skelk í bringu, að þeir máttu
vart mæla. —- Má það kynlegt þykja,
því að þessir víðförlu og heimslærðu
menn hafa numið mennt sína í fjar-
lægum löndum og heimsálfum, þar
sem þ'eir hafa séð Flandrarana stungna
með hnífum og lostna í óvit með
kampavínsflöskum, og negra og glæp-
ona handjárnaða og flutta í Sing
Sing í hinu vestræna menningarlandi,
þar sem vér margir Skrælingjar höf-
um numið góða háttu og siðu. — Er
það næsta furðulegt, að þetta litla
rottutetur skyldi geta skelft þessi
vizku og lærdómsljón svo mjög, þó að
það í sakleysi sínu væri að afla sér
viðurværis úr handsápu kennifeðr-
anna og skinnbandi New English Dic-
tionary, sem hvortveggju eru harla
girnileg til slíkra hluta.
Þessi stórmerki og „dramatíski“
viðburður gerðist um miðmunda.
Var þá einn hinna ungu kennara
staddur í hinni friðhelgu rabb- og
ráðabruggstofu lærifeðranna þessa
glæsta musteris fræða og uppeldis.
Hafði sá nýlokið kennslu í „Busia“,og
flýtti hann sér nú mjög til þess að kló-
festa bezta sætið í stofunni. í þá mund,
er hann hlammar sér í Makráð gamla,
en svo nefnist kjörsessi kennaranna,
verður honum litið inn í klefa þann,
er innar er settur. Sér hann þá, hvar
dýr eitt lítið leikur sér fimlega á
barmi handlaugar þeirrar, sem læri-
feður nota til þess að þvá mundir sín-
ai, er þær eru krít drifnar og votar í
svita. Kennir hann þegar, að kvikindi
þetta er sú tegund dýra, sem á latnesku
máli nefnist mus rattus, og þykir ær-
ið hvimleið í híbýlum friðsamra og
gæflyndra borgara. Er það altítt, að
farið sé í herferðir gegn vágestum
þessum, sem oftlega vilja raska svo
mjög ró og jafnaðargeði jafnt sið-
menntra sem ósiðmenntra manna.
Rottupína þessi virtist vera mjög á-
nægð og glöð yfir tilverunni, þar sem
hún þreytti dans af hinni mestu fimi
og snilli á laugarharminum á milli
þess, sem hún nartaði í vænt og lost-
ætt sápustykki. Sá hinn ungi kennari,
að hún brosti út að eyrum eins og
björt mey og hrein af sælu og vellíð-
an, er hún smjattaði á sápunni. Skaut
þegar upp í huga hans ljósum endur-
minningum frá hinu horfna og heitt-
þráða „Norðurlandi“, þar sem á-
stríðufullir sveinar og blóðheitar
meyjar, jórtrandi græðgislega aine-
rískt setuliðs-tyggigúmmí, dansa æs-
andi og dáðörvandi Jitterbug, La
Conga, Rumba og La Samba á hroða-
lega vesturheimskan máta. Þessi rotta,
sem sennilega var af hinu veika kyni,
dansaði þó öllu mjúklegar og menn-
ingarlegar en þessir aðdáendur og
apakettir vesturheimskunnar, sem tek-
in er að gera vart við sig í voru litla
þjóðfélagi, jafnvel hefir hún náð að
teygja loppu sína til hins helkalda
norðurs hér út við íshaf. Er það ekki
annars hjákátlegt og í senn syrgilegt,
að hin upprennandi íslenzka æska,
afkomendur hinna norrænu víkinga,
skuli dansa klaufalega eftirlíktan
dans blendinna og litaðra kynþátta,
sem sleikja brennheitt sólskinið í
hinu vestasta vestri?
Þá er hinn ungi kennari sér rottuna,
verður honum fyrst harla bilt við.
Gagntók hann svo mikil angist og æs-
ingur, að hann gat hvorki hreyft legg
né lið. Þó hleypir hann skyndilega í
sig kjarki og dirfsku, rís á fætur, vind-
ur sér snarlega inn í klefann og þríf-
ur til rottunnar. Greip hann í skott
liennar og hyggst að kasta henni í
gólfið og merja hana þannig til bana,
en það rann sem áll úr höndum hans.
ín einmitt í sömu svifum bar þar að
leiri kennifeður, en þá hafði rottan
falið sig vandlega undir Fláráð, en
svo nefnist skinnbeður sá, sem vöku-
skarfar hvíla á, þegar á þá sígur svefn-
höfgi og þreyta. Einum þeim lærðasta
hinna lærðu og siðmenntu kennara
verður svo hverft við, þá er hann spyr
kurteisisheimsókn dýrsins, að hann
ýmist bliknar eða blánar af skelfingu.
Stekkur hann upp á borð og bekki og
girðir í skyndi buxnaskálmar sínar
ofan í sokkana. Krýpur hann á kné
og biður heitt og innilega, að allar
góðar vættir megi styðja sig og styrkja
í baráttu gegn ófreskju þessari, sem
var þó ekki nema óvirðuleg rottupísl,
er, ef til vill, var að auðga þarna anda
sinn. Annar kennari þreif af sér gler-
augun í fátinu og tók sér „circil“ og
striku að vopni. Þuldi hann ótt og títt
flestar þær torveldu, stærðfræðilegu
„formúlur“, sem hann kunni, og hugð-
ist særa hana þannig úr myrkraskoti
sínu fram í dagsljósið, svipað og
Galdra-Loftur sneri forðum blessun-
arorðunum og faðir-vorinu upp á
djöfulinn til þess að ná fram Rauð-
skinnu úr greipum Gottskálks grimma.
Ekkert dugði, og umhverfðist hann þá
mjög og hamaðist sem óður væri.
Hrikti þá stofan öll og lék á reiði-
skjálfi, en rottupínan tísti og tísti,
eins og hún væri að gæla við hann í
huganum. Báðu menn hann nú að
hætta þessum annarlega söng hið
bráðasta, því að þeim þótti loftið allt
fyllast illum öndum og djöflum. Gerði
hann það með tregðu þó og var þá
mjög af honum dregið. Var nú öllum
gáttum og skjáum upp hrundið til
þess að hleypa út „hinum þungu, and-
legu dömpum,“ og streymdi þá inn
tært loft og hreint. Hurfu þeir „damp-
ai í skyndi, og ku þeir hafa sogizt
niður í eðlfræðistofu, þar sem þeim
var til vísað að réttu.
Voru þessu næst ráðin ráðin um
:>að,hvað til bragðs skyldi taka til þess
að ráða niðurlögum kvikindisins. Var
allizt á það einróma, að sá lærði
íinna lærðustu skyldi kjörinn for-
ingi herferðarinnar. Var nú mönnum
safnað í skyndi, og valdi hann sér hina
cnáustu og hraustustu sveina skólans.
-*ótti öllum það einvala lið og líklegt
til stórræða. Var nú vörður með^al-
væpni settur við hverja rauf og rifu.
Skipaði hinn hugdjarfi foringi síðan
svo fyrir, að Fláráði skvldi við snú-