Dagfari - 21.12.1944, Blaðsíða 6

6
D A G F A R I
ið snögglega. Rann þa dýrið skjótlega
á skeið nndan beðnum, og hóíst þá
magnaður eltingarleikur. Að lokum
skauzt tetrið bak við bókaskáp einn
mikinn, sem geymir hinar dýrmæt-
ustu bækur fróðleiks og vísinda. Var
þá herforingja brugðið mjög, því að
þetla gat verið mikill matur fyrir rott-
una. Skipaði hann þá, að allir þessir
gimsteinar og allar þessar perlur
skyldu teknar úr skápnum, og því næst
skyldi skápurinn vera færður á gólf
fram. Kom þá píslin í Ijós og var veg-
ið að henni með alls kyns bitrum
vopnum eins og „cirklum“, strikum,
pennastöngum og skóhlífum, o. s. frv.
Að lokum greiddi einn vaskur nem-
andi henni banahögg með brotnum og
gömlum „circli“, sem að líkindum
hafi verið áþján og kvöl margra hér
í skóla.
Gullu nú við siguróp og ætlaði þeim
seint a,ð linna.
Lýkur svá hetjusögu þessari.
S. S.
Eins og allir í skólanum vita, er
það vani, að sjöttu bekkingar hafi því
hlutverki að gegna, að sjá um, að nem-
endur fari út í „frímínútum“ og dragi
að sér hreint loft. Eins og að líkum
lætur, er þetta starf misjafnlega vel
þokkað meðal nemenda og ekki er al-
veg laust við, að sjöttu bekkingar fái
misjöfn orð í eyru og er bezt að tala
sem minnst um alla þá óþvegnu orða-
leppa, sern að þeim er kastað, aum-
ingjunum.
En hverfum nú að kjarna málsins.
Svo bar við hér um daginn, er vér
vorum að gegna skyHu vorri og hó-
uðmn í ákafa á eftir hópnum, sem
rann möglandi, kveinandi, kvartandi
og hótandi út skólaganginn, að ung-
frú ein staðnæmdist andspænis mér
og hvessti á mig augunum.
„Hvað nú, ungi maður?“ spurði ég
sjálfan mig og leizt engan veginn á
blikuna. „Hvat skal hér at gera?“ Og
ég nam einnig staðar, lostinn illum
grun, og bjóst við hinu versta. Brátt
upp hóf ungfrúin raust sína:
„Hvers vegna rekið þið ekki kennar-
ana út líka?“, spurði hún.
Orðin lýstu biturri illkvittni, og
augun skulu neistum af bítandi háði.
Er hún hafði þetta mælt, snérist
hún snúðugt á hæl og hvarf inn í hóp-
inn, en ég stóð eftir og þurrkaði svita-
dropana með handarbakinu, sem
sproltið höfðu fram á enni mér, hroll-
kaldir og óhugnanlegir. En því var
ekki að neita, að vel hafði ég sloppið,
heill og óskemmdur, og ég mundi
brátt ná mér eftir hina snöggu
hræðslu, sem gripið hafði mig.
Og ég gekk út að ldiði — til þess
að hressa mig á einum ,,smók“.
Meðan ég stóð þarna utan við þin
veglegu „port“, hugsaði ég öðru hvoru
um spurninguna, sem varpað hafði
verið til mín og nú, þegar ég var
sloppinn úr allri hættu, smá-hvarf
allur ótti, en í stað hans blossaði nú
upp í mér óstjórnleg og æðisgengin
reiði. Hvern sjálfan andsk..........
vildu þessi „skoffín“ vera að skopast
að okkur? Þau skyldu fá að kenna á
þeim afleiðingum, sem það hefði í
för með sér, og þrútinn af reiði stakk
ég höndunum niður í botn á rassvös-
unum reigði mig allan, svo að ég stóð
nokkurn veginn beinn, og það blátt á-
fram logaði í vindlingnum upp í mér.
Já, þeir skyldu bara bíða rólegir,
þessir labbakútar og kynnast því,
hvað til þeirra friðar heyrði.
En gamall málsháttur segir, að ekki
sé lengi að skipast veður í lofti, og
eins var það með skoðanir mínar í
þetta skipti. Innan lítillar stundar fór
ég að sjá þessi ummæli, sem sögð
höfðu verið í naprasta háði, í nýju
Ijósi:
Já, því ekki að reka út kennarana
líka?“
Þótt kennararnir séu óendanlega
hátt hafnir yfir okkur nemendur að
vizku og mannviti, þá dylst okkur ekki,
að þeir anda með lungum, og að þau,
þótt kennaralungu séu, krefjast hreins
og ómengaðs lofts. í tímum sitja þeir
yfir okkur nemendum og draga að
sér nákvæmlega sama loftið, en sá er
aðeins munurinn, að þegar við hlaup-
um út og teygum ódáins-angan hins
tæra lofts, skunda þeir inn á kennara-
stofu og reykja þar pípur sínar, unz
næsta kennslustund hpfst. .
Ég leyfi mér nú að bera fram svo-
hljóðandi fyrirspurn: Væri ekki holl-
ara og heilsusamlegra fyrir okkar
kæru lærifeður, að koma líka út á
skólalóðina í frítímunum, teygja sig
ofurlítið eftir setuna í tímunum og
njóta hins góða lofts. Og þótt oftast
sé lítið, autt rúm utan við hliðið, þá
held ég, að mér sé óhætt að fullyrða,
að það mundi verða þokað um set fyr-
ir þeim, svo að þeir gætu reykt píp-
ur sínar og raunar segðist nú, ef til
vill, ekki mjög mikið á því, þó að þeir
væru ekki alveg komnir út úr hliðinu,
þegar þeir móttækju „smókinn“ og
hans „lífselixer“.
Þessi tillaga mín, er flutt frarn fyr-
ir hönd allra nemenda og er að miklu
leyti runnin frá umhyggju okkar fyr-
ir heilsu kennara okkar, því að við
finnum sárt til þess, ef þeir gerast
kvelli-sjúkir, og við verðum af kennslu
þeirra, þó að ekki sé nema einn dag,
en einnig felur hún í sér hagsmuni
okkar, sem reka eigum út, því að við
trúum því, að ef, þó ekki væri nema
einn kennari í hvert skipti, sem gæfi
gott fordæmi og brygði sér út undir
heiðan himininn, — Úann gæti búið sig
vel - í „frímínútunum“, þá mundi all-
ur hópurinn renna möglunarlaust í
spor hans, og þar mundi verða „ein
hjörð og einn hirðir“ eins og segir í
helgum fræðum. Vonum við svo, að
þetta verði tekið til athugunar hjá
hlutaðeigendum, og að greinarkorn
þetta beri ávöxt nokkurn.
M. G.
Smælki úr ýmsum áttum.
Maðurinn er sú eina skepna jarðar-
innar, sem getur gert sig að höggormi,
en verið samt maður.
Jafnvel kærleikurinn getur orðið of
mikill. Hugsið. ykkur, að kettir og m.ýs
færu að elskast.
Það hugsa fáir ljótt, meðan þeir eru
að syngja (sbr. 1. tbl. Munins, bls. 4
í 47.—48. línuj.
PRENTSMIÐJA BJÖRNS JONSSONAR H*F