Dagfari - 21.12.1944, Blaðsíða 4

DAGFARI
,,Nei“, jsagði Magga, ,,nei, aldrei! Það
er svo óskaplega sárt. Hann rífur all-
ar( tennurnar ur mér og deyfir mig
kannske ekki. Hann var svo mikill
fantur. Eg þori það alls ekki.“ Dag-
arnir liðu, og Magga litla saug kara-
mellurnar sínar eins og vanalega', og
tennurnar í henni héldu áfram að
sortna og brenna.
Þá kom tannlæknirinn í kaupstað-
inn. Fjöldi fólks streymdi til hans og
fékk bót á meinskemmduni tanna
sinna. En Magga var hikandi og’ kvíð-
in og þorði ekki með neinu móti iil
læknisins. Hún sá þó þá miklu breyt-
ingu, sem varð á útliti manna, sem
fengu gert við tennur sínar, og aum-
ingja stúlkan gekk um eirðarlaus og
vissi ekki, hvað hún átti af sér að gera.
Dísa hvatti hana sem fyrr til þess, að
tala við lækninn og bauðst til þess, að
fara með henni og vera henni til lnig-
arhægðar meðan á orrahríðinni stæði.
En það var ekki tauti komandi við~
Möggu. Hún óttaðist miskunnarleysi
læknisins og voðalégar þrautir tanua-
viðgerðarinnar.
í bejcknum hennar Möggu var pilt-
ur ofan úr sveit. Hann var kallaður
Tolli. Hann var hæggerður og róleg-
ur og flanaði ekki neinu. En hann var
í eðli sínu mesti æringi og liafði alltaf
á takteinum einhver bellibrögð, sem
menn mundu lengur en flest annað.
Aldrei sagði hann svo orð, að hann
ekki „vekti hlátur vítt og breitt“. Tolli
hafði gengið til tannlæknisins um
lníð og látið gera við tennur sínar.
Hafði hann nú skínandi og mjallhvít-
ar tennur, sem áður voru mjög farnar
að bila. Þetta sér Dísa. Kallar hún á
Tolla á eintal og spyr hann, hvernig
læknirinn hafi gert við tennur hans.
„0, það er ósköp einfalt,“ sváraði
hann. „Hann setti bara tannkítti í hol-
urnar og fór síðan yfir það með fínni
þjöl til þess að slétta það.“ „Var það
ekkert sárt?“ spurði hún. „Setur hann
' tannkíttið í, án, þess að það særi
mann?“ „0, nei, ekki er nú því að
heilsa,“ svarar Tolli, „hann borar með
örmjóum rafmagnsbor ’í skemmdirn-
ar og setur síðan kíttið í. Það er sárt,
þegar það er’ gert, skal ég segja þér.“
„En er endilega nauðsynlegt að bora
svona, má ekki alveg eins setja kittið
í holurnar án þess?“ „Jú, áreiðan-
lega," sagði Tolli. „Það væri svo sem
lafhægt að gera þetta sjálfur, ef mað-
ur hefði bara tannkítti!“
Magga hreifst af þessu. Eiga tann-
kítti í bauk og geta sett það sjálfur í,
þegar þyrfti á að halda og láta engan
lækni koma þar næni. „Er það alveg
áreiðanlega satl, að maður geti gert
þetta upp á eigin spýtur, ef maður
bara hefir tannkítti? 0, ég vildi, að
ég ætti svolitla slettu og gæti reynt
þetta.“ „Já“, sagði Tolli og brosti með
sjálfum sér. „Þetta er afskaplega ein-
falt. Eg er viss um, að með lagni gæt-
irðu alveg lagað í þér tennurnar.“
„Tolli minn,“ sagði hún einkar blíð-
lega,- „heldurðu, að þú gætir ekki út-
vegað mér ósköp lítið af tannkítti hjá
lækninum, svo að ég geti reynt, hvað
það dugar? Mikið skyldi ég þá vera
þér þakklát.“ „Eg að útvega þér tann-
kítti hjá lækmnum“, át hann upp eftir
henni, „hvernig í ósköpunum held-
urðu, að ég geti gert það? Hann lætur
ekki nokkurn einasta mann hafa slíkt.
Hann hefir ekkert Teyfi til þess.“ „Ó,
Tolli, þú verður að gera þetta fyrir
mig. Eg skal borga þér vel, já, já, —
þú mátt kyssa mig, ef þú gerðir það.“
Það virtust nú fara að renna tvær
grímur á piltinn. Hann. klóraði sér
íbygginn á vangann og þóttist vera að
hugsa málið. „Jæja“, sagði hanri loks,
„ég lofa þér því, að revna það, sem
ég get“. Síðan skildust þau. Magga
gat ekki um neitt annað hugsað en
tannkíttið. Allan daginn beið hún og
vonaði, að Tolli kærni til hennar fær-
andi hendi. En það er af Tolla að
segja, að hann fer þegar af stað heim
til sín og hefir staðráðið að leika dug-
lega ú veslings Möggu, sem í einfeldni
sinni treysti honum fullkomlega.
Ætlaði hann að sjóða saman einhverja
blöndu, sem liann gæti komið henni
til að trúa, að væri tannkítti. Sat hann
nú heima í herbergi sínu og velti fyrir
sér, livaða efni væru hentugust í þetta
samsull. Að lokum datt honum
snallræði í hug. Hann hnuplaði úr
búri matmóður sinnar dálitlu af flór-
sykri, kartöflumjöli og kökudropum.
Hrærði liann þetta síðan sarnan í
vatni og setti eilítið af tannkremi út
í blönduna. Hrærði hann þetta síðan
vandlega saman og varð af þessu
hvítt, lint deig eða klístur, sem hann
setti í gamlan smyrslabauk, er hann
átti. Þóttist hann nú vel hafa unnið.
Lá þá næst fyrir að semja varúðar-
reglurnar. Límdi hann stóran niiða á
haukinn og ritaði á hann með lækna-
skrift: Gæt þess vandlega, að ekki
leiki loft um tannkíttið! Hætta á að
það harðni og ónýtist!
Geymist á rökum stað!
Auk þess skrifaði hann sérstakar
reglur á laust blað, sem fylgja skyldu
bauknum, og ’Voru hinar eiginlegu
notkunarregur:
1. Hrærir kíttið vel, áður en notað
er.
2. Fyllið vandlega hverja holu og
fágið vandlega yfirborðið. Dragið
síðan pensil með ljósu naglalakki yfir
tennurnar.
3. Haldið munninum opnum, þang-
að til kíttið er orðið hart, sem verður
eftir stundarfjórðung eða hálftíma.
4. Gætið þess ætíð, að loka baukn-
um að notkun lokinni.
Eftir þetta fór hann til Möggu og
lét hana fá baukinn. Skýrði hann ná-
kvæmlega fyrir henni, hvernig hún
skyldi haga viðgerð tannanna og
brýndi fyrir henni að fylgja út í æsar
settum reglum. Sagði hann henni, að
þegar kíttið færi að losna frá, —
sem hann hélt, að yrði eftir nokkrar
vikur — skyldi hún kítta í tennurnar
alveg á sama hátt, og gæti hún þannig
haldið við tönnum sínum. Magga var
í sjöunda himni og launaði honum
greiðann með löngum kossi. Kvaðst
hún mundu reyna kíttið næsta laug-
ardag, því að þá ætlaði hún á dans-
leik. Daginn eftir hitti hún Dísu og
sagði henni frá því, sem hún hafði
eignazt. En Dísa var það skynsöm, að
hún þóttist viss um, að eitthvað væri
saman við þetta, en skoðun Möggu
varð ekki breytt og á laugardaginn
skyldi hún fara á dansleikinn með
nýjar, skínandi tennur. Framh.
Dagfari óskar lesendum sínum gleði-
legra jóla og góðs og gœfuríks kom-
andi árs.