Framtíðin - 01.12.1909, Side 9

F R A M T ( Ð I N.
J-»að lmgsuðu foreldrarnir sér, og
voru ögn upp með sér af syni sín-
um, þótt þau vasru ekki neitt
drembilát. Þau óraði ekki fyrir
því, livað úr honum átti að verða—
að feimni drengurinn þeirra yrði
sá maður, sem mestu iiöfðingjar
keptu um að eiga fyrir vin.
Fjórtán ára komst hann inn á
lærðaskóla einn. Var honum sagt
að hann gæti hjálpað til þess að
liafa ofan af fyrir sér með því að
syngja, af því hann hafði undur
MARTEINN LÚTER.
fallega söngrödd. Meutavegurinn
á Þýskalandi var um þær mundir
langur og erfiður; en fjalládréng-
uririn lieyrðist aldrei kvajrta.
Stundum var hann nærri því
krðknaður úr kulda vegna klæð-
leysis, og margoft háttaði harin
matarlaus á kveldin; en um þetta
fékst hann ekk, úr ]>ví hann fékk
að stunda nám.
Hann naut óvenjulega mikils á
lits á skólanum, ekki eingöngu
vegna sinnar fögru raddar, heldur
13T>
vegna þess að hann að gáfum skar-
aði fram úr ölJum J>eim, sem stund-
að höfðu nám við skólann. Þeim
varð því ekki alhlítið hverft við,
kennurunum hans, þegar hanri til-
kynti þeim þann ásetning sinn, að
flýja heiminn og fara í klaústur,
og gerast rnunkur. Þeir urðu æfir, '
og reyndu að telja hann af því; en
Lúter sat við sinn keip. Hann var
búinn. að fastráða það við sig áð
verða munkur, og svo gátu engin
l>önd haldið honum.
Nú liðu nokkur ár. Þá fóru mikl-
ar sögur að berast út um lærdóm
litla svartmunksins, eins og hann
var kallaður, og honum var veitt
hver trúnaðar-staðan á fætur ann-
ari í kirkjunni, uns hann var ski}>-
aður prédikari í hallar-kirkjunni í
Wittenherg.
Um þetta leyti var maður á
þýskalandi að selja svo nefnua
synda-aflausn. þ>etta voru papp-
írsmiðar, sem sagt var að páfinn
hefði blessað, og á Jieim stóð, að
liver, sem keypti þá, mætti Jifa og
láta .eins og hann vildi; ]>vi synda-
Jausnin veitti honum fulla fyrir-
gefning.
Framan af ]>agði Marteinn Lút-
er.að-mestu h'yJi -við .þossu; en
þeir, sem voru honum kuunugir,
töldu .það áreiðanlegt, að haým
myndi in.nan skamms láta heyra til.
sín; enda brást þeim það ekki,; þyí
óðar og nokkr.ir af safnaðarmönn-,!
um. Iians fóru að hampa þessum:
seðlum framan í hann, tók hann.
blaðið frá munninum, svo að um.
munaði. . : .
Hann kallaði seðlana eintómnn
héíróma, og fór osr negldi á kirkju
dyrunv hjá sér í Wittenberg diörfu
setningarnar sínar gegn þessari
svívirðilegu sölu. Með því segii;